ثقة الاسلامیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب
| عنوان =
| تصویر =
| توضیح تصویر =
| نام =
| نام رایج =
| تاریخ شکل گیری =
| قرن شکل گیری =
| مبدأ شکل گیری =
| موسس =
| عقیده = 
}}
'''ثقة الاسلامیه‏''' از فرق «[[شیخیه]]» و پیرو «حاج میرزا شفیع ثقة‌الاسلام» تبریزی (در گذشته در سال 1301 ه) هستند.
'''ثقة الاسلامیه‏''' از فرق «[[شیخیه]]» و پیرو «حاج میرزا شفیع ثقة‌الاسلام» تبریزی (در گذشته در سال 1301 ه) هستند.


خط ۱۱: خط ۲۴:
== پانویس ==
== پانویس ==
{{پانویس}}
{{پانویس}}
{{فرق و مذاهب}}


[[رده:فرق و مذاهب]]
[[رده:فرق و مذاهب]]

نسخهٔ ‏۹ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۲۶

ثقة الاسلامیه

ثقة الاسلامیه‏ از فرق «شیخیه» و پیرو «حاج میرزا شفیع ثقة‌الاسلام» تبریزی (در گذشته در سال 1301 ه) هستند.

تاریخچه

وی از شاگردان سید‌کاظم رشتی و همدرس حاج محمد کریم خان کرمانی بود. او «رکن‌رابع» را که چهارمین اصل از اصول عقاید شیخیه کرمان و مطرح کننده آن محمد کریم خان کرمانی است، [۱]انکار کرد و او را لعن نمود.[۲] از این رو، آنان را به‌طور مطلق «شیخیه» یا شیخیه ثقة‌الاسلامیه می‌گویند. پس از حاج میرزا شفیع ثقة‌الاسلام، پسرش «میرزا‌موسی» و پس از او «میرزا‌علی» معروف به «ثقة‌الاسلام دوم» یا شهید که در سال 1330 هجری‌قمری به جرم مشروطه خواهی به دست روس‌های تزاری در تبریز به دار آویخته شد و بعد از وی برادرش «میرزا‌محمد» به ریاست این طایفه رسید. [۳] [۴]

معنای رکن رابع

رکن رابع یکی از اصول عقایدی شیخیه کرمان است. بر اساس این اعتقاد، در هر دوره‌ای انسان کاملی وجود دارد که واسطه میان انسان‌ها و امام زمان (عج) است. به باور آنان، رکن رابع، احکام شرعی را بدون واسطه از امام‌زمان دریافت می‌‌کند و در اختیار مردم قرار می‌دهد. [۵] [۶]

پانویس

  1. تهرانی سید محمد حسین، امام شناسی، سال 1426 هجری قمری، ج 5، ص 178
  2. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 269
  3. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 130 با ویرایش و حذف و اضافات و اصلاح جملات
  4. دائرة المعارف تشیع، ج10، ص 191
  5. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 269
  6. تهرانی سید محمد حسین، امام شناسی، سال 1426 هجری قمری، ج 5، ص 178