عبدالله‌بن عیسی‌معتقد بود که کودکان، دیوانگان و چارپایان وقتی از دنیا بروند درد و عذابی متوجه آنان نمی‌شود و علاوه این مزیّت را نیز دارند که در روز قیامت ثواب هم ببرند[۱]،[۲].
پانویس
↑مشکور محمد جواد؛ فرهنگ فرق اسلامی؛ مشهد، نشر آستان قدس رضوی؛ سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 331 با ویرایش و اصلاح عبارات.
