بشاریه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
(۱۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
بشّاریه‏ از «[[غلاة]]» شیعه و پیرو بشّار شعیرى کوفى بودند.


==بشار شعیری==
{{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب
ابواسماعیل بشار شعیری کوفی دهقان نیز خوانده می‌شد. <ref>حلی، ابن داود، رجال ابن داود، ص۳۰۳، انتشارات دانشگاه تهران، ۱۳۸۰ ه ق.</ref> و چون کسب و کارش با شعیر (جو) بوده است به همین نام معروف شده است.<ref>کشی، محمد بن عمر، رجال کشی، ص۳۹۸، مشهد، انتشارات دانشگاه مشهد، ۱۳۴۸ش.</ref> او در دوران [[امام صادق]] (علیه‌السّلام) اعتقادات باطل را ترویج می‌کرد و حدود سال ۱۸۰هجری قمری درگذشت. او مانند دیگر غلات آن زمان چون مغیره، [[ابوالخطاب]]، سری، [[بزیع]]، [[حمزه بریری]] و [[صائد نهدی]] به گزافه گویی پرداخت و از اهل بیت (علیه‌السّلام) در این عقاید باطل هزینه نمود. وی بر مبنای اعتقادات فرقه [[علیاویه]] بوده و در بخشی از عقاید غلو آمیز نیز معتقد به گزافه گوئی‌های ابوالخطاب از سران غلات بوده است.<ref>علامه مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۲۵، ص۳۰۵، لبنان، بیروت، موسسة الوفاء، ۱۴۰۴ه ق.</ref>   
| عنوان =بشّاریه
| تصویر =
| توضیح تصویر =
| نام = بشّاریه
| نام رایج =  
| تاریخ شکل گیری =  
| قرن شکل گیری =قرن دوم هجری قمری
| مبدأ شکل گیری =کوفه
| موسس =بشّار شعیری کوفی  
| عقیده = انحراف در عقیده 
}}


==عقاید==
بشّاریه‏ از «[[غلاة]]» شیعه و پیرو بشّار شعیری کوفی بودند.
معتقدند که [[امام على]] (ع) از خدایى بگریخت و در خانواده خاندان علوى هاشمى جاى گرفت و محمد (ص) بنده و رسول او بود و چهار شخص را که على (ع) و [[فاطمه (س)]] و [[حسن (ع)]] و [[حسین (ع)|حسین (ع)]] باشند مظهر خدا مى‏‌دانست. او مى ‏گفت که حسن (ع) و حسین (ع) جعلى هستند و در حقیقت على (ع) است، زیرا او نخستین ایشان بود.آنان منکر پیغمبرى محمد (ص) بودند و مى ‏گفتند که محمد (ص) بنده على (ع) بود و على (ع) پروردگار است و با «[[مجسمه]]» و «علیاویه» در تعطیل و تناسخ هم داستان بودند.«علیاویه» می‌گویند چون بشّار شعیرى منکر خدایى محمد (ص) شد و پیغمبرى سلمان را انکار نمود، به صورت مرغى مسخ شد که او را علیاء خوانند و او در دریا است و از این جهت این فرقه را «علیائیه» نیز می‌خوانند.


==عقیده امام صادق درباره بشار شعیری==
== بشار شعیری ==
امام جعفر صادق (ع) درباره بشّار فرمود که بشّار شعیرى شیطان بن شیطان است که از دریا بیرون آمده تا مردم را بفریبد. [[سعد بن عبداللّه]] روایت مى ‏کند که ابوعبداللّه جعفر بن محمد (ع) به بشّار گفت که از پیش من دور شو خدا تو را لعنت کند. امیدوارم که سقف هیچ خانه اى سایبان تو نشود.<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامى، مشهد،نشر آستان قدس رضوی، 102</ref>
ابواسماعیل بشار شعیری کوفی دهقان نیز خوانده می‌شد. <ref>حلی، ابن داود، رجال ابن داود، ص۳۰۳، انتشارات دانشگاه تهران، ۱۳۸۰ ه ق.</ref> و چون کسب و کارش با شعیر (جو) بوده است به همین نام معروف شده است.<ref>کشی، محمد بن عمر، رجال کشی، ص۳۹۸، مشهد، انتشارات دانشگاه مشهد، ۱۳۴۸ش.</ref> او در دوران [[جعفر بن محمد (صادق‌)|امام صادق]] (علیه‌السّلام) اعتقادات باطل را ترویج می‌کرد و حدود سال ۱۸۰هجری قمری درگذشت. او مانند دیگر غلاة آن زمان چون مغیره، [[ابوالخطاب]]، سری، [[بزیع]]، [[حمزه بریری]] و [[صائد نهدی]] به گزافه‌گویی پرداخت و از اهل بیت (علیه‌السّلام) در این عقاید باطل هزینه نمود. وی بر مبنای اعتقادات فرقه [[علیاویه]] بوده و در بخشی از عقاید غلو‌آمیز نیز معتقد به گزافه‌گوئی‌های ابوالخطاب از سران غلاة بوده است.<ref>علامه مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۲۵، ص۳۰۵، لبنان، بیروت، موسسة الوفاء، ۱۴۰۴ه ق.</ref>  


==پانویس==
== عقاید ==
معتقدند که [[علی بن ابی طالب|امام علی]] (ع) از خدایی بگریخت و در خانواده خاندان علوی هاشمی جای گرفت و محمد (ص) بنده و رسول او بود و چهار شخص را که علی (ع) و [[فاطمه بنت محمد (زهرا)|فاطمه زهرا]] و [[حسن بن علی (مجتبی)]] و [[حسین بن علی (سید الشهدا)|حسین (ع)]] باشند مظهر خدا می‏‌دانست. او می‌‏گفت که حسن (ع) و حسین (ع) جعلی هستند و در حقیقت علی (ع) است، زیرا او نخستین ایشان بود. آنان منکر پیغمبری محمد (ص) بودند و می‌‏گفتند که محمد (ص) بنده علی (ع) بود و علی (ع) پروردگار است و با «[[مجسمه]]» و «علیاویه» در تعطیل و تناسخ هم‌داستان بودند. «علیاویه» می‌گویند چون بشّار شعیری منکر خدایی محمد (ص) شد و پیغمبری سلمان را انکار نمود، به صورت مرغی مسخ شد که او را علیاء خوانند و او در دریا است و از این جهت این فرقه را «علیائیه» نیز می‌خوانند.


<references />
== عقیده امام صادق درباره بشار شعیری ==
امام جعفر صادق (ع) درباره بشّار فرمود که بشّار شعیری شیطان بن شیطان است که از دریا بیرون آمده تا مردم را بفریبد. [[سعد بن عبداللّه]] روایت می‌‏کند که ابوعبداللّه جعفر بن محمد (ع) به بشّار گفت که از پیش من دور شو خدا تو را لعنت کند. امیدوارم که سقف هیچ خانه‌ای سایبان تو نشود.<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، 102</ref>


[[رده: فرق و مذاهب]]
== پانویس ==
[[رده: کلام ]]
{{پانویس}}
[[رده: مذاهب کلامی ]]
{{فرق و مذاهب}}
[[رده:فرق و مذاهب]]

نسخهٔ ‏۲ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۲۹

بشّاریه
نامبشّاریه
قرن شکل گیریقرن دوم هجری قمری
مبدأ شکل گیریکوفه
موسسبشّار شعیری کوفی
عقیدهانحراف در عقیده

بشّاریه‏ از «غلاة» شیعه و پیرو بشّار شعیری کوفی بودند.

بشار شعیری

ابواسماعیل بشار شعیری کوفی دهقان نیز خوانده می‌شد. [۱] و چون کسب و کارش با شعیر (جو) بوده است به همین نام معروف شده است.[۲] او در دوران امام صادق (علیه‌السّلام) اعتقادات باطل را ترویج می‌کرد و حدود سال ۱۸۰هجری قمری درگذشت. او مانند دیگر غلاة آن زمان چون مغیره، ابوالخطاب، سری، بزیع، حمزه بریری و صائد نهدی به گزافه‌گویی پرداخت و از اهل بیت (علیه‌السّلام) در این عقاید باطل هزینه نمود. وی بر مبنای اعتقادات فرقه علیاویه بوده و در بخشی از عقاید غلو‌آمیز نیز معتقد به گزافه‌گوئی‌های ابوالخطاب از سران غلاة بوده است.[۳]

عقاید

معتقدند که امام علی (ع) از خدایی بگریخت و در خانواده خاندان علوی هاشمی جای گرفت و محمد (ص) بنده و رسول او بود و چهار شخص را که علی (ع) و فاطمه زهرا و حسن بن علی (مجتبی) و حسین (ع) باشند مظهر خدا می‏‌دانست. او می‌‏گفت که حسن (ع) و حسین (ع) جعلی هستند و در حقیقت علی (ع) است، زیرا او نخستین ایشان بود. آنان منکر پیغمبری محمد (ص) بودند و می‌‏گفتند که محمد (ص) بنده علی (ع) بود و علی (ع) پروردگار است و با «مجسمه» و «علیاویه» در تعطیل و تناسخ هم‌داستان بودند. «علیاویه» می‌گویند چون بشّار شعیری منکر خدایی محمد (ص) شد و پیغمبری سلمان را انکار نمود، به صورت مرغی مسخ شد که او را علیاء خوانند و او در دریا است و از این جهت این فرقه را «علیائیه» نیز می‌خوانند.

عقیده امام صادق درباره بشار شعیری

امام جعفر صادق (ع) درباره بشّار فرمود که بشّار شعیری شیطان بن شیطان است که از دریا بیرون آمده تا مردم را بفریبد. سعد بن عبداللّه روایت می‌‏کند که ابوعبداللّه جعفر بن محمد (ع) به بشّار گفت که از پیش من دور شو خدا تو را لعنت کند. امیدوارم که سقف هیچ خانه‌ای سایبان تو نشود.[۴]

پانویس

  1. حلی، ابن داود، رجال ابن داود، ص۳۰۳، انتشارات دانشگاه تهران، ۱۳۸۰ ه ق.
  2. کشی، محمد بن عمر، رجال کشی، ص۳۹۸، مشهد، انتشارات دانشگاه مشهد، ۱۳۴۸ش.
  3. علامه مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۲۵، ص۳۰۵، لبنان، بیروت، موسسة الوفاء، ۱۴۰۴ه ق.
  4. محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، 102