نتایج جستجو

اسحاقیه‏ از فرق علیائیه (علیاویه) از «غلاة» شیعه و پیروان ابویعقوب اسحاق‌بن‌محمد بن‌ابّان نخعی کوفی ملقب به احمر بودند. فخر رازی از فرقه‌ای به نام اسحاقیه

بساتره‏ شاخه‌ای از فرقه «نصیریه» و از «غلاة» بودند. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 101

صوارمیه‏ شاخه‌ای از طایفه «نصیریه»اند. مشکور، محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 303 بدوی، عبدالرحمن، مذاهب‌الاسلامیین،

باسطیه از شاخه اشاعره‌اند و (کسب) را فریضه می‌دانند. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص94

خرمزجیه‏ از شاخه‌های فرقه «نصیریه»‌اند. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 178

بشبیه‏ شاخه‌ای از فرقه «مرجئه» است. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 104

صرامته‏ شاخه‌ای از فرقه «نصیریه»‌اند،. مشکور، محمد جواد؛ فرهنگ فرق اسلامی؛ مشهد؛ نشر آستان قدس رضوی؛ سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 301. بدوی عبدالرحمن؛ مذاهب

رسالنه‏ از شاخه‌های مربوط به فرقه نصیریه‏‌اند. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 203 بدوی عبدالرحمن،

رشاونه‏ شاخه‌ای از طایفه‌«نصیریه»‌اند. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 203 بدوی عبدالرحمن، مذاهب

جهینیه، شاخه‌ای‏ از فرقه علویین هستند.. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، 147 بدوی عبدالرحمن، مذاهب

شاعیه‏ شاخه‌ای از فرقه غلاة هستند. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 248 مقریزی احمد بن علی، المواعظ

متاوره از طوایف «نصیریه»اند. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 387 بدوی عبد الرحمن، مذاهب الاسلاميين،

حلسفیه شاخه‌ای از فرقه زیدیه بودند. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 164 برسی حافظ رجب، مشارق انوار

شلاهمه‏ یکی از شاخه‌های فرقۀ«نصیریه» است،. مشکور محمد جواد؛ فرهنگ فرق اسلامی؛ مشهد، نشر آستان قدس رضوی؛ سال 1372 هجری شمسی؛ ص 257. بدوی عبدالرحمن؛ مذاهب

رستمیه‏ شاخه‌ای از فرقه اباضیه در شمال‌ آفریقا هستند. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 203

سواحلیه‏ از شاخه‌های فرقه نصیریه‏‌اند . مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 242 بدوی عبدالرحمن، مذاهب

خدلجیه‏ از شاخه‌های فرقه «سبئیه»اند. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 178 مشارق الانوار، ص 211.

ابن‌صاعد معتقد بود که بعثت انبیاء بعد از حضرت محمد (صلی‌الله علیه و آله) ممکن است. وی در تایید این ادعا به روایتی از پیامبر (صلی‌الله علیه و آله) استناد

صواکیه‏ از فرقه‌های مربوط به کرّامیه‌اند،. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی؛ مشهد؛ نشر آستان قدس رضوی؛ سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 303. مقدسی مطهر بن طاهر؛

دراوسه‏ شاخه‌ای از فرقه نصیریه هستند. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 192 بدوی دکتر عبدالرحمن، مذاهب

دانقیه‏ شاخه‌ای از فرقه «غلاة شیعه» و پیرو حسن‌ بن‌ دانق بودند. پیروان این فرقه معتقد بودند که اتصال امام به خداوند، مانند اتصال نور به خورشید است و آن

شمالیه یکی از شاخه‌های فرقه نصیریه‌اند. لقب دیگر شمالیه «شمسیه» است. این فرقه معتقدند که حضرت علی‌بن‌أبی‌طالب (علیه السلام) در آسمان و مکانش در آفتاب است

جندیه‏ پیروان مردی به نام جند‌بن‌سیف بودند که از پیروان محمد‌بن‌کرّام بود و به تجسم (جسمانیت) خداوند اعتقاد داشت. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد،

بشالوه‏ شاخه‌ای از فرقه «نصیریه» (علویون) هستند. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 102 کرد علی

احسائیه‏ از پیروان شیخ احمد احسائی اند. محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 35

احقاقیه از گروه شیخیه و از پیروان ملاباقر اسکویی می‌باشند. آخوند ملاباقر اسکوئی از فضلای شیخیه در کربلا بود و پسران سید کاظم رشتی نزد او درس می‌خواندند

صدقیه فرقه‌ای از «شافعیه» بودند. خاستگاه این فرقه هرات است. پیروان این فرقه با دیگر هم‌کیشان خود مخالفت و نزاع می‌کردند و گاهی این نزاع منجر به خون‌ریزی

معاویه بود. بقلی معتقد بود که انسان مثل بقل و سبزی، فانی‌شدنی است، پس هرگاه از دنیا برود، دیگر باز نمی‌گردد. بقلی در زمان منصور عباسی می‌زیست و به دلیل اعتقاداتش

توحیدیه‏ شاخه‌ای از فرقه «دروزیه» و از مهم‌ترین انشعابات اسماعیلیه هستند. پیروان این فرقه در مذهب خود به هفت ستون تکلیفی و قانونی اعتقاد دارند و آن را

صیاحیه‏ از فرقه‌های مربوط به «جبریّه» و از پیروان صیاح‌بن‌معمّر بودند.،. البته در برخی از منابع به جای صیاح‌بن‌معمر، صباح‌بن‌معمر آمده است. مشکور، محمد

اصحاب العبادات فرقه‌ای از صوفیه‌اند و همانطور که از نامش پیدا است، هدف اصلی‌شان زهد و عبادت و ترک اموری است که ارتباطی با زهد و عبادت ندارد. مشکور، محمد

ساطیان‏ یکی از فرقه‌های هفتادوسه ملت‌اند که نام‌شان در کتاب «سواد اعظم» آمده است. به نظر می‌رسد که این نام غلط بوده و صحیح آن فاطمیان است. مشکور محمد جواد،

سرانیه‏ شاخه‌ای از فرقه‌های مسلمان و از عشایر نصیریه‌‏اند. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 227 بدوی

حوزه تکالیف فقط به ادای فرایض بسنده می‌کنند و از عبادت‌های ظاهری می‌پرهیزند و پیوسته مراقب‌اند تا دل‌های‌شان از ذکر غیر خدای‌متعال خالی باشد. ر. ک، مشکور،

سمکیه‏ از اصحاب ابوحنیفه بودند و بین ایشان و فرقه صدقیه که از اصحاب شافعی به شمار می‌‏رفتند، برخوردهای خونینی رخ داد تا جایی که به دخالت و میانجی‌گری دولت

ذقولیه غلاتی از شیعه بودند که در آذربایجان زندگی می‌کردند و به نام‌های قوایه یا قولیه نیز خوانده‏ می‌شدند. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر

شرامخه‏ شاخه‌ای از فرقۀ غلاة شیعه‌‌ هستند. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1374 شمسی؛ ص 254. مقدسی مطهر بن طاهر، البدء

طفیلیان‏ یکی از فرقه‌های کلامی هستند. آنها معتقدند که فرزندان کوچک کافران با خود آنها وارد دوزخ می‌شوند‎‎. مشکور محمد جواد؛ فرهنگ فرق اسلامی؛ مشهد، نشر

سرخسیه‏ شاخه‌ای از فرقه «غلاة» بودند که ظاهرا در روستای سرخس می‌زیستند. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ

خلطیه شعبه‌ای ‏ از فِرقه اسماعیلیه‌اند. آنها معتقدند که آنچه در قرآن و احادیث از نماز و روزه و زکات و حج و غیره وارد شده است، همه محمول بر معانی است و

شانیه‏ فرقه‌ای از شاخه «مرجئه»‌اند. این فرقه معتقدند که هر کسی کلمه لا اله الا اللَّه و محمد رسول اللّه را بگوید و به دین بگرود، بعد از آن بابت اطاعت یا

اهل الزیغ (اصحاب الزیغ) از فرق غلات‏ محسوب می‌شوند. این فرقه معتقدند که جبرائیل در امر رسالت خیانت کرده و آن را به قصد عمد از علی بن ابی طالب (ع) گردانیده

شباسیه‏ گروهی از غلاة شیعه در بصره بودند که به الوهیت شواس‌المغیم اعتقاد داشتند. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372

سماعیه‏ از فرقه غلاة و از یاران سماعه اسدی بودند که کارهای شگفت از وی سر می‌‏زد. مثلا وی مدعی بود که علم سیمیا (کیمیا) را بلد است. مشکور محمد جواد، فرهنگ

حلبیه شاخه‌ای از فرقه نصیریه ‌است. در برخی از منابع آمده است که چنین نام‌هایی مربوط به فرقه نصیریه است، نه آنکه خود فرقه‌ای جدا باشد. مشکور محمد جواد،

صافیه‏ فرقه‌ای از غلاة شیعه بودند. این فرقه خود را صافی یا صافیه می‌نامیدند و در آناتولی ساکن بودند. صافیه از نظر منش و عقاید، به شیعه امامیه نزدیک بودند

«صباحیه‏» از فرقه‌های مربوط به «زیدیه» بودند. این فرقه با اینکه قائل به افضلیت حضرت علی (علیه‌السلام) نسبت به ابوبکر بودند، با اینحال ابوبکر را خلیفه می‌دانستند،

ایوبیه‏ از فرق «غلاة» و از یاران جالوت قمی هستند. این فرقه معتقدند که امام انسان کامل است و هرگاه به غایت خود برسد، خداوند در وی حلول می‌کند و او به زبان

بخاریه‏ از فرقه «جهمیه» و از اصحاب حسین‌بن‌محمد بخاری هستند. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 98

بهمنیه‏ شاخه‌ای از فرقه غلاة هستند. بهمنیه معتقدند که خداوند در صورت آدمیان ظهور می‌کند و هر کسی که دارای قدرتی باشد که دیگر مردم جهان آن قدرت را نداشته

«مبهوتیه‏» از فرقۀ «خوارج» بودند. در منابع مربوط به فرقه‌شناسی آمده است که خوارج به شاخه‌های زیر تقسیم‌بندی می‌شود. ازارقه، نجدات، راسبیه، اِباضیه، قطویه،

احدیه فرقه‌ای از قدریه هستند که به نبوت پیامبر صلوات الله علیه اعتقاد دارند اما با سنت‌های او کاری ندارند. ر. ک. محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد،

حزنیه‏ شاخه‌ای از فرقه ‏‌کیسانیه بودند. در برخی از منابع، این فرقه از روافض و از پیروان عبدالله بن عمر الحزنی برشمرده شده است. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق

جحدریه شاخه‌ای از فرقه‌های شش‌گانه مرجئه هستند. حافظ‌ رجب‌البرسی نام ایشان را چنین برشمرده است: درامیه؛ علانیه؛ نسبیه؛ صالحیه؛ مثمریه؛ جحدریه . مشکور محمد

سراویه‏ از اصحاب «حدیث» هستند. این فرقه معتقدند که چون نماز وتر یک رکعت است، پس شایسته نیست که چیزی بر آن بیفزایند و مثلا آن را دو رکعت یا بیشتر کنند،

«ماخوسیه‏» از فرقۀ نصیریه‏ و منسوب به قریه ماخوس‌اند که در شمال لاذقیه در کشور سوریه واقع است،. مشکور محمد جواد؛ فرهنگ فرق اسلامی؛ مشهد، نشر آستان قدس

«مأمونیه»‏ از فرقۀ اسماعیلیه و از پیروان مأمون بن مهرویه بودند. وی از شاگردان حمدان قرمط بود که برای اعلان دعوت خویش به فارس رفت و از این جهت، قرامطه فارس

پیروان شخصی به نام کثیر الابتر بودند که ملقب به کثیر البتری بود. مبتوره شاخه‌ای از زیدیه بودند و می‌گفتند که بیعت با ابوبکر و عمر خطا نبوده؛ زیرا علی (علیه‌السلام)

رستاقیه‏ از جمله فرقه‌هایی است که نامش در منابع مربوطه همراه با فرقه‌های زعفرانیه، واقفه و شکّاک در یک تقسیم آمده است. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی،

انازله یکی از شاخه‌های غلاة شیعه است. انازله معتقدند ابن‌ملجم قاتل حضرت علی ‌علیه‌السلام نبود، بلکه او دیو یا هیولایی را کشت که خود را به صورت حضرت در‌آورده

زیادیه‏ پیروان زیاد‌بن‌ عبدالرحمن بودند و از خوارج ثعلبیه به‌شمار می‌رفتند. آنها شیبان‌بن‌سلمه خارجی را تکفیر کردند. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی،

جرودیه‏ شاخه‌ای از فرقه «خوارج» و شعبه‏‌ای از «ثعالبه» هستند که یاران عبدالله‌بن‌جرود بودند. در برخی از منابع، نام این فرقه ظاهرا به اشتباه «جروریه» آمده

درامیه شاخه‌ای‏ از فرقه ششگانه مرجئه است که عبارت‌ند از: درامیه، علانیه، نسبیه، صالحیه، مثمریه و جحدریه. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان

حدادیه ‏، شاخه‌ای از فرقه «نصیریه»‌اند.. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 150 بدوی دکتر عبدالرحمن،

بشارغه‏ شاخه‌ای از فرقه «نصیریه» (علویون) بودند. منابع مختلف ضمن این که بشارغه را از فرقه نصیریه برشمرده‌اند، این مطلب را نیز نقل کـرده‌اند کـه ایـن اسم

ازدریه یا ازوریه،از فرقه‌های غالی منتسب به شیعه است. ازدریه به الوهیت علی(ع) اعتقاد دارند و معتقدند که این علی که در این دنیا زندگی کرد و پدر حسنین (ع)

شکّاکیّه‏ لقب بعضی از فرقه‌های اسلامی است که در بعضی از طاعات اظهار شک می‏‌کردند.،. مشکور محمد جواد؛ فرهنگ فرق اسلامی؛ مشهد، نشر آستان قدس رضوی؛ سال 1372

رویدیه‏ از فرق مربوط به قدریه هستند و معتقدند که جهان منسوخ نمی‌شود. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم،

سفاکیه یکی از شاخه‌های مربوط به فرقۀ اسماعیلیه است. آنان مردمی خون‌ریز بودند و از این جهت به نام سفاکین خوانده شده‌اند. مشکور محمد جواد؛ فرهنگ فرق اسلامی؛

ذکیریه از شاخه زیدیه و از پیروان ذکیر‌بن‌صفوان می‌باشند. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 197. بیان

شاخه‌ای از فرقه «کیسانیه» بودند و پیشوای آنان مردی به نام اسحاق‌بن‌عمرو بود. در برخی از منابع نام این شخص اسحاق‌بن‌عمر بدون واو آمده است. اسحاقیه معتقدند

رکبیه‏ در منابع کلامی و فرقه‌شناسی، از شاخه‌های فرقه زیدیه شمرده شده است. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ

رمیه‏ از شاخه‌های فرقه غلاة شیعه به حساب می‌آید. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 205 مقدسی مطهر

به‌دین یعنی صاحب دین خوب می‏‌نامند. آنان مانند زرتشتیان و ادیان ایرانی پیش از اسلام قائل به دو اصل هرمزد و اهریمن‌اند و به عبادت اجرام سماوی مانند آفتاب

متبریه طایفه‌‌ای از «قدریه» بودند و می‌گفتند هر شخصی که مرتکب گناهی شود، کافر می‌شود و توبه‌اش پذیرفته نخواهد شد و باید از او تبری جست. مشکور محمد جواد،

داریه‏ از شاخه‌های دوازده‌گانه فرقه «مجبره» است. در منابع فرقه‌شناسی و کلامی، فرقه‌های: کلابیه، کرّامیه، هشامیه، مؤالفیه، معتریه، مقابلیه، نهالیه، مبیضّه

حقایقیه‏ یکی از سه فرقه زیر شاخه کرّامیّه‌اند. به‌گفته عبدالقاهر بغدادی، کرّامیّه خراسان بر سه‌ دسته‌اند: 1. حقایقیه.2. طرائقیه. 3. اسحاقیه. وی اضافه می‌کند

اهل افراط یا غلوّ شاخه‌ای از فرقه غلاة ‌شیعه‌‌اند که برخی از امامان را از عالم بشریت خارج کرده به الوهیت تشبیه می‌کنند. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی،

حریقیه‏ گروهی هستند که می‌گویند اهل دوزخ همگی در آتش می‌سوزند و چیزی از آنها باقی نخواهد ماند. ظاهرا ایشان همان فرقه «حرقیه» هستند . مشکور محمد جواد، فرهنگ

سابّه‏ افرادی بودند که به ابوبکر و عمر دشنام می‌دادند و عبدالله‌بن‌سبا از ایشان بوده است. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی،

اصلحیه شاخه‌ای از فرقه «معتزله» هستند. پیروان این فرقه معتقدند که بر خدا واجب است آنچه را که بهتر و شایسته‏‌تر است به بندگانش عطا فرماید که اگر چنین نکند،

خلویه‏ از شاخه‌های فرقه صوفیه‏‌اند. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 184

سمعیه‏ پیروان مردی به نام محمد‌بن‌سهل بصری سمعی بودند. از جمله عقاید سمعیه این بود که مرتکب قتل عمد، توبه‌اش پذیرفته نخواهد شد. مشکور محمد جواد، فرهنگ

امریه یکی از شاخه‌های غلاة شیعه هستند. پیروان این فرقه معتقد بودند چون به گفته قرآن، هارون در نبوت با حضرت موسی شریک بود، مطابق با نصّ روایات، حضرت علی

اصحاب‌الکساء از فرقه «غلاة» و از علیائیه (علیاویه) به‌شمار می‌روند. علیائیه به افرادی می‌گویند که در حق امامان خود گزافه‌گو شدند و آنان را از حد مخلوق بودن

راهویهیه از پیروان اسحاق راهویه و از مذاهب مربوط به اهل‌ حدیث است که نام آن در کنار فرقه‌های حنابله، اوزاعیه و منذریان آمده است. https://wikijoo.ir/index

صائدیه‏ از غلاة شیعه بوده و به پیروان صائد نهدی می‌گویند که معاصر جعفر بن محمد (صادق‌) بود. او و بیان‌بن‌سمعان تمیمی نهدی از فرقه «کربیه» بودند و اعتقاد

بودند. فخر رازی می‌نویسد: فرقه‌هایی چون طرائقیه، اسحاقیه، حماقیه، عابدیه، یونانیه، سورمیه و هیصمیه از کرّامیه منشعب شده است. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق

اهل فترت‏ گروهی مربوط به شیعه هستند که پس از رحلت امام یازدهم به دوره «فترت» یعنی خالی ماندن زمان از وجود امام قائل شدند. . مشکور. محمد جواد. فرهنگ فرق

حسبیه، شاخه‌ای از فرقه جبریه است و در شمار هفتاد و سه فرقه‌ اسلامی قرار دارد. در متون قدیم، تعداد فرقه‌های‌ اسلامی را هفتاد‌ و‌ سه فرقه می‌شمردند و به

حلفیه‏ شاخه‌ای از خوارج و از فرقه میمونیه‌‌اند حلفیه در کرمان زندگی می‌کردند. این فرقه با فرقه میمونیه درباره «عدل» دچار اختلاف شده و قائل به جبر شدند

الجواد بن علی بن موسی الرضا بن موسی الکاظم ملقب به موسی مبرقع بودند. موسی مبرقع از بزرگان شیعه و علویان بزرگوار بود و در کوفه می‏‌زیست. وی در سال 256 هجری به

مبدلیه‏ از جمله فرقه‌های اسلامی است که در برخی از منابع از آن یاد شده است. در کتاب «هفتاد و سه ملت» نوشته شده است: مبدلیه معتقد بودند که اگر کسی در خذلان

بطیحیه‏ از پیروان ابواسماعیل بطیحی و از «عجارده» هستند. ابن‌حزم اندلسی وقتی از خوارج نام می‌برد، ابواسماعیل بطیحی و یارانش را از آن فرقه و از طیف ازارقه

به فرقه‌هایی گفته می‌شود که در عقاید دینی و فروع کلامی با آنها مخالف بوده و از مسیر حق خارج شده‌اند. مثل جبریه، قدریه، مجسمه و معطله که اهل‌الاهواء نامیده

اصحاب طاعة لایراد الله بها از فرقه‌های منشعب از اباضیه است. در دائرة المعارف بزرگ اسلامی آمده است: «اصحاب طاعةٍ لایراد بها الله، قائلان به طاعتی هستند

ذبابیه‏ شاخه‌ای از فرقه «غلاة» شیعه هستند. ذبابیه معتقدند که چون میان محمد (صلی‌الله علیه وآله وسلم) و علی (علیه‌السلام) شباهت بسیاری وجود داشت که دو ذباب

صلت‌بن‌صامت آورده‏ است. وی از طایفه «عجارده» بود. صلت‌بن‌عثمان معتقد بود که هرگاه مردی سخن ما را بپذیرد و مسلمان شود، با وی دوست می‌شویم، ولی از کودکان او بیزاری

ابراهیم بن عبدالله هاشمی است و در ابتدا از «کیسانیان» بود. عبدالجبار مردم را به طاعت برازبنده خواند و گروهی از خزاعیان را از بین برد به این دلیل که دعوت برازبنده

بعضی از ایشان، امامت را پس از ابوهاشم حق برادرش حسن بن محمّد بن حنفیه می‌دانستند و می‌گفتند که پس از حسن، پسرش علی امام بود و علی که در‌گذشت از او فرزندی

مذهب ایشان مانند مذهب مفضلیه از «غلاة» است جز این که آنان معتقدند حلول لاهوت در ناسوت فقط در حق پنج تن خواهد بود که عبارت‌اند از: حضرت محمد (صلی‌الله علیه

بکاریه‏ نام فرقه‌ای است که اطلاعات چندانی از شخص اول (موسس) آن در دست نیست. به طور معمول، هر فرقه‌ای شیخ و بزرگی دارد که آداب و عقاید آن فرقه مستند به

به فرامین الهی و انجام عمل صالح. این‌گونه تعریف از ایمان، معیار تمام مذاهب اسلامی است که با آن، بقیه از این تعریف خارج می‌شوند. با این‌حال، معیار ایمان

منظری خوش و هیئتی مطبوع و شبیه به تصاویر خیالی که نقاشان از بعضی از امامان می‏‌کشیدند، داشت و بعد از این ادعا جمع بسیاری با او همراه شدند. این مسئله موجب شد

طبقه هفتم از معتزله آورده از قول ابن‌یزدان گوید که «اسکافی» مردی عالم و فاضل بود و هفتاد کتاب در کلام تألیف کرد و نیز از قول ابوالقاسم بلخی از ابوالحسین

خصیب بودند و اعتقاد داشتند که خداوند جز در امیر مؤمنان علی (ع) و امامان بعد از او ظاهر نشود و حضرت علی ‌علیه‌السلام پیامبران را فرستاده است. همچنین معتقد

ابوالصباح سمرقندی هستند. این فرقه قائل‌اند که جهان قدیم و خالق فقط خدای تعالی است. از منظر ایشان خداوند پیوسته آفریده‌های خود را می‌‏بیند. ابلیس دشمن خداوند است،

خماریه‏ از پیروان محمد‌بن‌عمرالخماری بغدادی هستند که از غلاة به‌شمار می‌‏رفت. این فرقه امامت را به همان ترتیب عقاید امامیه باور داشتند. جز این‌که می‌‏گفتند

شمریه‏ شاخه‌ای از فرقه شش‌گانه مرجئه و از پیروان شخصی به نام ابوشمر بودند. نام سایر فرقه‌های منشعب از مرجئه عبارت است از: رزّامیه، غیلانیه، تومنیه، صالحیه

خروج او می‌گویند که یکی از اعراب خراسان با کمک عرب‌های دیگر دسیسه کرده و پسرش را پنهانی کشته بودند. وی برای انتقام گرفتن از اعراب از یاران ابومسلم شد. طبری

آله و سلم) نیز جای گرفت و از کالبد حضرت محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) به کالبد علی بن أبی‌طالب (علیه السلام) منتقل شد و از کالبد علی بن ابی‌طالب (علیه

تارکیه گروهی از مرجئه هستند که معتقدند خداوند‌متعال به جز ایمان به خود، هیچ چیزی را بر بندگان واجب نکرده است. از منظر ایشان هر کسی که خدا را بشناسد و به

رعینیه‏ از یاران اسماعیل‌بن‌عبدالله رعینی بودند. وی منسوب به «ذی رُعَین» و از تیره‌های یمنی بوده است. مرگ وی ظاهراً در سال‌های آغازین قرن پنجم واقع شده

دوست داریم و از خداوند برایشان‌طلب آمرزش می‌کنیم، ولی نمی‌توانیم دربارۀ نجات آنها شهادت دهیم؛ زیرا خداوند به رازهای پنهان ایشان آگاه‌تر از ما است. پس هیچ

حبابلیه‏، شاخه‌ای از فرقه مشبّهه هستند و معتقدند که اگر خدا بخواهد، روا بود که بنده‌اش نزد وی کافر و نزد خلق مومن باشد و بر عکس آن نیز می‌تواند باشد. پیروان

حسینیه ‏شاخه‌ای از زیدیه‌اند با این اعتقاد که هر کسی از آل‌محمد(ص) خروج کند، او امام مفترض‌الطاعة است. آنها بر این باورند که حضرت‌علی(ع) در زمان خود امام

شباشیه‏ فرقه‏‌ای از غلاة قرامطه‌اند که در مسیر بصره به احساء می‌زیستند. به شیوخ آنها بنی‌شباش می‌گفتند. این طایفه از سال 380 تا 480 هجری قمری در نواحی

حمیریه‏ شاخه‌ای از فرقه «شیعه» و از پیروان حضرت امام جعفر صادق (ع) بودند. در برخی از منابع آمده است که حمیریه و جبابره (پیروان جابر‌بن‌حیّان) از شاگردان حضرت

ابتدا از رؤسای فرقه «خلوتیه» بود و در سیواس ترکیه می‌‏زیست و می‌گویند که وی مُجدّد فرقه «خلوتیه» است. از شیخ شمس‌الدین کتاب‌هایی باقی مانده است. از جمله

ازلیه‏ از فرق «غلات‏»اند و معتقدند که علی‌بن‌ابی‌طالب و عمر‌بن‌الخطاب هر دو قدیم‌اند و ازلی. جز آنکه علی(ع) را خیر محض و عمر را شرّ محض می‌دانند و عمر

گروهی خدایی امام علی (ع) را غالب و قوی دانسته‌اند و اینان از فرقه‌های غلاة و ذمّیّه‌‏اند که از خدمت حضرت محمد (ص) رجوع کرده به شراکت حضرت محمد (ص) و امام

اسحاقیه از فِرق «غلاة» و از پیروان اسحاق‌بن‌زید‌بن حارث از یاران عبدالله‌بن‌معاویة‌بن جعفر‌بن‌محمد(علیه‌السلام) هستند. از جمله فِرقی که از جناحیه منشعب

اسواریه یکی از فرقه‌های کلامی منسوب به معتزله و از پیروان علی اسواری بودند. این فرقه از شعبه‌های نظامیه است و معتقدند که خداوند به انجام کاری که به عدم

شریکیه‏ شاخه‌ای از غلاة شیعه ‌هستند. شریکیه معتقدند، همان‌گونه که حضرت موسی (علیه‌السلام) با برادرش هارون در نبوت شریک بود، علی‌بن‌ ابی‌طالب (علیه‌السلام)

بیان‌بن‌سمعان یکی از سران کیسانیه بود که فرقه بیانیه به وی منسوب می‌باشد. وی در کوفه می‌زیسته و از القاب وی تبان است. بیان‌بن‌سمعان ابتدا از کیسانیه بوده اما

به‌دست لشکریان طرابلس پراکنده و قتل عام شدند. امروزه از این فرقه هیچ اثری بر جای نمانده است. با استفاده از کتاب فرهنگ فرق اسلامی نوشته محمد جواد مشکور، مشهد،

حسینیه‏ شاخه‌ای از مکتب «شیعه» هستند که رشته امامت را از علی‌بن‌أبی‌طالب(ع) به علی‌بن‌الحسین (ع) (زین‌العابدین) متصل کرده‌اند. پیروان این مکتب معتقدند

شاکه یا شاکیه شاخه‌ای از فرقه‌های «مشبهه» شیعه‌اند. در برخی از منابع نام این فرقه شاکیان آمده و غیاث‌اللّغة این فرقه را از «مرجئه» شمرده است. شاکه معتقدند

جَوارِبیّه فرقه‌ای از غلاة‌ مُشَبِّهه و پیرو داوود جَواربی هستند. پیروان این فرقه چون قائل به‌ تشبیه بودند، از این‌رو برای خداوند اعضا و جوارحی چون اعضا

تفریط یا اهل تقصیر گروهی از شیعه هستند که خداوند را به مخلوقی از مخلوقاتش تشبیه می‌کنند. به این گروه مشبهه نیز می‌گویند. چنانکه برخی از نویسندگان اهل سنت بدون

داخل شدن روح کسی در کسی دیگر. و در اصطلاح حکما عبارت است از یکی شدن چیزی با چیز دیگر، چنانکه از اشاره به یکی، اشاره به دیگری لازم آید. اما حلول در اینجا

زارگیریه‏ طایفه‌ای از شیعه هستند که در بندر عباس و اطراف آن ساکن‌اند. اصالت زارگیریه به آفریقا و سواحل آن باز می‌گردد و هنوز عده‌‏ای از آنان، به زبان سواحلی

چندانی موجود نیست. ابن‌اثیر احتمال می‌دهد ثوبانیه از مرجئه و از پیروان ثوبان‌بن‌شهیل بن‌اسد بن‌عمران بن‌عمرو باشند. بوثوبان معتقد بود که ایمان یعنی اقرار

دهم تا مردم از حال آنها با خبر شوند و سپس به بیان نام آنها می‌پردازد و وقتی به نام رقوقیه می‌رسد، می‌گوید که این فرقه چهل و پنجمین فرقه از هفتاد‌ و‌ سه

رقاشیه‏ شاخه‌ای از فرقه مرجئه‏ و از پیروان فضل‌بن‌عیسی‌بن ابان رقاشی، متوفای سال 140 هجری قمری بودند. وی از خطبا و متکلمان «معتزله» و واعظ اهل بصره بود

با جنایت آنان است. از این جهت، فقط یک‌بار در آتش دوزخ می‌سوزند با این‌حال در برخی دیگر از منابع ضمن اشاره به این نکته که حرقیه بخشی از فرقه جهمیه‌اند، در

خالدیه‏ از پیروان خالد و شاخه‌ای از فرقه «مرجئه» بودند. خالدیه مطابق با اندیشه ارجاء و قدر، معتقد بودند که خداوند گناه‌کاران را با آتش دوزخ خواهد سوزاند،

بلالیه‏ شاخه‌ای از فرقه «غلاة» و منسوب به ابوطاهر محمد‌بن‌علی بن‌بلال از اصحاب امام یازدهم می‌باشد. ابوطاهر از اصحاب امام یازدهم (علیه‌السلام) و از منکران نیابت

خفافیه‏ شعبه‌ای از فرقه کرامیه بودند. صاحب «تبصرة العوام» از عقاید خفافیه نقل می‌کند که معتقدند اسماء، اعراض است به ذات شخص و جمله اعراض از اصوات و غیره باقی‌اند

الزنج به هم آمیخته است. محمد بن علی بن برقعی خود را از علویان می‌دانست در حالی که از علویان نبود جز آن که از راه نکاح مادر با علویان خود را به آن سلسله مستند

معتقد بودند که برکوکیه خاستگاه مهدویت است. بااین حال برخی از مداخل نویسان برکوکیه را بخشی از رزامیه خواندند . مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد،

حسان‌بن‌سراج و از کیسانیه هستند. این فرقه معتقدند که محمد بن حنفیه در کوه‌های رضوی مرده است، اما بعدا زنده و مبعوث می‌شود و جهان را پر از عدل و داد می‌کند

سنت و جماعت‌اند که قائل به ظاهر قرآن و تنزیل می‌باشند. بر خلاف تأویلیه که از فرقه‌های شیعه به‌شمار می‌‏روند و قائل به تأویل قرآن و تقدیم علی (ع) بر دیگر

حقیقیه‏ شاخه‌ای از «صوفیه»‌اند که طالب وصل به معرفت ذات خداوند هستند. در مرام صوفیه رسیدن به حقیقت؛ اصل است. به‌همین دلیل در برابر اهل‌سنت قرار گرفته «اهل‌حقیقت»

خمسیه‏ شاخه‌ای از فِرقه غلاة هستند و پنج تن آل‌عبا یعنی محمد (ص)، علی (ع)، فاطمه (س)، حسن (ع)، حسین (ع) را خدا می‌دانند. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی،

ابى‌مسلم عجلى ماصرى بودند. ماصریه در اصل از مرجئه عراق به شمار می‌رفتند و ابو‌حنیفه و هم‌فکران وی از این فرقه بودند. جد وی از اسیران دیلمی به حساب می‌آمد. سمعانى

چون خودش از جن بود و از آتش آفریده شده بود؛جوهر آتش را نورانی و حقیقت مطلق، و جرم خاک را کثیف و ظلمانی می‌دانست و مغرورانه می‌گفت که آتش بهتر از خاک است

اطرافیه شاخه‌ای از «عجارده» از فرقه خوارج‌اند. رئیس آنها فردی به نام غالب بن شاذاک است. این فرقه در ابتدا پیرو مذهب حمزة‌ بن آذرک خارجی بودند و در ادامه

شود، گرچه در بیشتر عمرش مؤمن بوده باشد، کافر از دنیا رفته است. خازمیه، میمونیه را که درباره قدر و استطاعت از معتزله پیروی کنند، کافر می‌شمارند . مشکور محمد

ریاحیه شاخه‌ای از فرقۀ راوندیه و پیروان مردی به نام ابوریاح بودند که از سران و علمای ایشان بود. پس از ابوهاشم بن‌محمد‌بن‌حنفیه میان حارثیه که پیروان عبدالله‌بن‌معاویه

شراة یکی از القاب خوارج و یا نامی دیگر برای این فرقه است. شراة در لغت به معنای فروشندگان است و مفرد آن شاری می‌باشد. خوارج این نام را برگرفته از آیه: «وَ

حصینیه از پیروان شخصی به‌نام حصین از خوارج بودند که در منطقه سیستان قیام کرد. در زمان حصین، عثمان‌بن‌عمارة بن‌خزیمةمزنی عامل (حاکم) سیستان بود. در کتاب

می‌شود. افطسیه از سادات علوی به شمار می‌روند. حسین‌بن‌حسن نخست از داعیان محمد‌بن‌ابراهیم بن‌اسماعیل‌بن ابراهیم‌بن حسن مثنی ملقب به «ابن‌طباطبا» از ائمه زیدیه

راویان حدیث از اهل سنت باشند، گفته می‌شود که روایت مذکور از «طرق عامه» به‌دست ما رسیده است و اگر راویان حدیث شیعه باشند، گفته می شود که روایت از «طرق خاصه»

به حکیم سمرقندی «الجوشیان» آمده ‏‌است که ظاهرا صحیح آن حدئیان از اصحاب فضل حدئی (حدثی) از شاگردان نظّام‌ معتزلی است و فضل در مذهب او سه چیز اضافه کرد. شرکت

امام‌علی ‌علیه‌السلام از بیعت شیخین (ابوبکر و عمر) امتناع می‌کرد، به این معنا بود که ریختن خون آن‌ دو حلال است. همچنین حریزیه از عثمان بیزاری جستند و اصحاب حضرت‌علی

سارقیه‏ از فرقه‌های مسلمان هستند. بخشی از اعقتادات سارقیه بدین شرح است: معتقدند که اگر کسی ده درهم بدزدد و یا از راه ظلم و تعدی بستاند، اگر یک درهم از آن را

بدائیه فرقه‌ای از غُلاة شیعه هستند که بداء را برای خدا جایز می‌دانند. پیروان این فرقه معتقدند مانعی ندارد که خداوند حکمی را صادر کند و بعد از مدتی حکم دیگری

جلامده‏، یکی دیگر از فرقه‌های اسلامی است که اطلاعات چندانی دربارۀ مؤسس و نیز تاریخچه آن در دست نیست. جلامده دربارۀ صحابه پیامبر و شخصیت‌شان معتقد بودند

جمهوریه‏، شاخه‌ای از فرقه غلاة هستند و معتقدند که قرار بود جبرئیل بر حضرت علی (علیه السلام) مبعوث شود و فرمان رسالت را به‌دست او بسپارد، اما در ماموریت

خلافت در اصطلاح، به معنای ریاست عامه در امور دین و دنیا به جانشینی و نیابت از طرف پیامبر است. مقام خلیفه نسبت به امت، مانند مقام پیامبر است نسبت به مؤمنان

روحانیه از جمله فرقه‌های اسلامی است که خود دارای چند صنف می‌باشد. این فرقه را از آن جهت روحانیه می‌نامند زیرا که آنها به ملکوت آسمان‌ها نظر دارند و آشکارا

به گزافه‌گویی پرداخت و از اهل بیت (علیه‌السّلام) در این عقاید باطل هزینه نمود. وی بر مبنای اعتقادات فرقه علیاویه بوده و در بخشی از عقاید غلو‌آمیز نیز معتقد

با عده‌ای از لشکریان خویش بر آنان که با سلاح بر او خروج کرده بودند بتافت و آنان را از دم شمشیر بگذرانید. ظاهرا این فرقه با همان «راوندیه» از غلاة شیعه

حنفی نام یکی از شاخه‌های مذاهب فقهی اهل سنت است و موسس آن ابوحنیفه نعمان بن ثابت از ائمه چهارگانه اهل‌سنت می‌باشد. این مذهب فقهی در بین مذاهب چهارگانه

دو صفحه به تفصیل از آنها یاد کرده است. همچنین ابن‌خلکان می‏‌نویسد: در هر روز چهار صد نفر در محضر او حاضر می‌شدند. او در روش فقهی خود از «تأویل» و «رأی»

شد. ثوری در فقه از پیروان اهل حدیث بود و از ثقات آن طایفه به شمار می‌‏رفت. بعضی او را برتر از مالک بن انس دانسته‌اند. ابن‌ندیم از بعضی از مؤلفات او یاد کرده

عبداللّه بن عباس و از اصحاب جعفر بن محمد (صادق‌) نوشته است و می‌گوید: او از مردم کوفه بوده است. پس از آنکه اسماعیل فرزند بزرگ امام صادق از دنیا رفت، بیشتر

جامع دمشق مجلس داشته‌اند. اما شروع این مذهب از آندلس بوده است. عبدالقاهر بغدادی از اوزاعیه به عنوان یکی از فرقه‌های ناجیه نام می‌برد و می‌نویسد که اصحاب

عارف است که پس از بهاءالدین‌ولد، فرزند جلال‌الدین، بر مسند‌قطبیت نشست و یا شاید این «جلالیه» فرقه‌ای از دراویش خاکساری باشند.. در برخی دیگر از منابع نوشته‌اند

حشویه‏ لقبی طعن‌آمیز برای طیفی از گرایش‌های سیاسی ـ اعتقادی در تاریخ اسلام است که منسوبان به آن، همواره از سوی مخالفان متهم به جهل و بی‌اعتنایی به روش‌های

نام‏ گروهی از «شیعیان» است که به رجعت امام باقر (علیه‌السلام) اعتقاد دارند. آنها معتقدند که رشتۀ امامت از امام علی (علیه‌السلام) به یکی از نوادگانش یعنی

اما در اینجا به کسانی گفته می‌شود که معتقدند امام باید از طرف پیامبر صلی‌الله علیه و آله تعیین و از راه نصّ به مردم معرفی شود. اصحاب النصّ به دو گروه تقسیم

دکینیه‏ شاخه‌ای از فرقه زیدیه و از یاران فضل‌بن‌دکین بودند. کنیه وی ابونعیم، حافظ، محدث و اهل کوفه بود و از بزرگان شیوخ بخاری به‌شمار می‌رفت. مذهبش امامی

فرقه به پیش از اسلام باز می‌گردد. عبدالقاهر بغدادی می‌نویسد: «سمنیه قبل از دولت اسلام بوده‌اند. عبدالمنعم حفنی نیز می‌نویسد: اصل این عقیده از هند بوده و

قبیله جنبلاطیه در ولایت‌کلز (نزدیک حلب) می‌زیستند. این ولایت از توابع معرة النعمان (شهری از توابع ادلب سوریه) به‌شمار می‏‌رفت. جان پولاد اول، رئیس عشیره

بر برخی از امامان وارد کردند. محقق اردبیلی در باره مذاهب صوفیه که اتحادیه جزیی از آن است می‌نویسد: بدان که مذاهب صوفیه بسیار است که بنابر برخی از نقل‌ها،

مردی احول و در اصل بنده‏‌ای رومی بود که به دست مردی از قبیله بنی‌شیبان آزاد شد. جدّ وی سنسن در روم و از راهبان بود. وی برادرانی به نام‌های حمران نحوی، بکیر

بار تکلیف از روی دوش او برداشته می‌شود. خوارزمی می‏‌نویسد: ایشان را از آن جهت «حبیبیه» نامیدند زیرا که خداوند را به‌دلیل طمع بهشت یا ترس از دوزخ عبادت

نمی‌دانستند و تنها به هدایت و اصل تعلیم‌پذیری از امام معصوم مستند می‌کردند، از این رو تعلیمیه نام گرفتند. تعلیمیه، فرقه‌ای از باطنیان شاخه اسماعیله‌اند که در سده

برپا داریم. از پیامبر بنی‌هاشم روی بگردانید و این پیامبر بنی‌یعرب (یعرب بن قحطان) است. این پیامبر، نماز و روزه و زکات را از شما برداشت و شما را از رنج به‌جای

شعیبیه‏ پیروان شعیب بن محمد و از فرقه «عجارده» از خوارج بودند که در ادامه از عجارده جدا شده با فرقه حازمیه هم عقیده شدند. در منابع آمده است که آوازه شعیبیه

به‌خصوص می‌گویند که حضرت علی ‌علیه‌السلام بعد از پیامبر صلوات‌الله‌علیه از خط دین خارج شده است. در برخی از منابع، «خارجیه» عنوانی عام برای فرقه‌های ازرقیه،

ساویه‏ شاخه‌ای از اهل‌حدیث‌اند و می‌گویند که ان‌شاء‌اللّه ما مؤمن هستیم. در منابع آمده است که این فرقه از این جهت ساویه‌اند که منتسب به ابن‌سهلان‌ساوی

سوره فصلت، آیه 41. یعنی هر طور میل شما است، عمل کنید. ضمنا در برخی از منابع، فرقه مذکور از خوارج شمرده شده است. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر

شمالی گستردند و وطاسیان را در سال ۹۵۶ق (۱۵۴۹م) از فاس بیرون کردند. آنان ترکان را از الجزایر و پرتغالیان را از سرزمین‌های ساحلی بیرون کرده و احمد المنصور،

الهامیه از فرق صوفیه‌‌اند که اکنون اثری از آنها وجود ندارد. البته در برخی از منابع فرقه‌شناسی، از الهامیه با عنوان یکی از فرقه‌های کلامی نام برده شده،

ثمامیه‏ منشعب از فرقه معتزله و از پیروان «ثمامة بن اشرس نمیری» هستند. موسس این فرقه شخصی به نام ثمامه به ضمّ ثاء، از بندگان آزاد کرده بنی‌نمیر بود که در

خلفیه‏ از فرق «خوارج» و پیرو شخصی به نام خلف هستند که از میمونیه بود و با حمزه خارجی جنگید. در برخی از منابع آمده است که خلفیه نام دو فرقه مربوط به خوارج

مقدسی» از مذاهب اهل ذمّه شمرده شده است. این نویسنده در کتاب خود تعاریف متفاوتی از شفعویه ارائه می‌دهد. مثلا در یک‌جای این کتاب می‌گوید که «شفعویه» از اهل‌

هارون الرشید رسید، خاطرش از جانب وی پریشان گشت و با تدبیر وزیرش یحیی بن خالد برمکی سلیمان بن جریر رقی که یکی از سخنوران فرقه بتریه از زیدیه بود را برای مسموم

فرقه‌‏ای از شیعه و از پیروان مالک بن حارث بن عبد یغوث نخعی‏ معروف به مالک اشتر بودند که در سال 37 هجری قمری به شهادت رسید. او یکی از دلیران عرب بوده و از اصحاب

جعفریه‏ شاخه‌ای از فرقه غلاة‌ شیعه‌ هستند. ایشان پیرو عبدالرحمن‌بن‌محمد از متکلمان شیعه به‌شمار می‌رفتند و به امامت، غیبت و رجعت امام جعفر صادق (علیه السلام)

حفصیه از پیروان شخصی به‌نام حفص‌بن‌ابی‌مقدام و شاخه‌ای از فرقه‎ خوارج‌اند. حَفصیّه در ابتدا جزیی از اباضیه بودند که بر سر مرتبه ایمان و شرک با عبدالله‌بن‌اباض

شام بود. ابوالحسن سنان نخست از «نصیریه» بود و سپس به کیش اسماعیلیه نزاری درآمد. او در اصل بصری بود و به قلعه الموت رفت و از آن جا به شام سفر کرد و در زمان

حیدریه‏ شاخه‌ای از فرقه «نصیریه» هستند که خود را به حیدر که لقب حضرت علی‌بن‌أبی‌طالب ‌علیه‌السلام است، منسوب می‌کنند. فرقه نصیریه به چهار طایفه تقسیم می‌شوند:

شگفت‏ انگیزی با خودش آورد از آن جمله پیراهنی سبز و نازک و نرم از حریر چینی بود که تمام آن در کف دست او جای می‏‌گرفت و آن را یکی از معجزات خود می‏‌دانست. شهرستانی

خدا را دوست بدارد دوست او می‌شود پس نباید از او بترسد، زیرا که دوست از دوست خود نمی‌ترسد». شبیه به آن چه از ابن جوزی نقل شد در کتاب هفتاد و سه ملت نیز

سریه‏ شاخه‌ای از فرقه «غلاة» و پیروان مردی به نام سری‌ اقصم بودند. وی مانند ابوالخطاب مدعی پیامبری بود و جعفر بن محمد (علیه‌السلام) را خدا می‏‌دانست و

بر گردن خود گردن بندی از سنگ دارند که آن را تسلیم‌تاش، یعنی سنگ تسلیم می‌خوانند. همچنین تبرزینی دو دم و عصایی دراز دارند. جوانانی از ایشان که همسر ندارند،

جبائی بود. این فرقه از فرقه‌های منشعب شده از فرقه خوارج و به نقلی معتزله بودند. موسس و رهبر فرقه ابویعقوب یوسف بن عبدالله بن شحام بود که از شاگردان ابوعلی جبایی

ثقة الاسلامیه‏ از فرق «شیخیه» و پیرو «حاج میرزا شفیع ثقة‌الاسلام» تبریزی (در گذشته در سال 1301 ه) هستند. وی از شاگردان سید‌کاظم رشتی و همدرس حاج محمد کریم

اصحاب صحاح سبعه‏ هفت تن از اکابر علمای سنت و جماعت هستند که هر کدام کتابی را درباره احادیث نبویه تألیف کرده‌‏اند که مجموع آنها به «صحاح سبعه» معروف و محل

شمراخیه‏ شاخه‌ای از فرقه‌ خوارج و از پیروان عبداللّه‌بن‌شمراخ بودند. شمراخیه پشت سر هر کسی که به‌سوی قبله نماز می‏‌خواند، نماز اقامه می‌کردند هر چند نمازگزار

سابقیه از جمله فرقه‌هایی هستند که معتقدند سعادت و شقاوت هر فردی از قبل نوشته شده است. بنابراین، نه طاعت سودی دارد و نه گناه زیان. ابن‌حجر عسقلانی از خانقاهی

اخنسیه از جمله فرقه‌های ضاله‌ای است که از خوارج منشعب شده است. اینان از اصحاب اخنس بن قیس از ثعالبه هستند. رئیس این فرقه اخنس‌بن‌قیس است. اخنس در لغت به

زعفرانیه‏ شاخه‌ای از فرقه نجّاریه و از پیروان شخصی به نام زعفرانی بودند. بنابر نقل برخی از منابع، زعفرانی ظاهرا از مردم ری بوده که در قرن سوم هجری قمری

حروریه گروهی از خوارج و اولین گروه از آن فرقه‌اند. زمانی که [[علی بن ابی طالب (ع)]] از صفّین باز می‏‌گشت، خوارج که در آن زمان حدود دوازده‌هزار تن بودند

محمد‌بن‌عبدالرحمن در یکی از مناطق مربوط به کشور مراکش متولد شد و در شهری به نام سجلماسه تحصیل علم کرد و به فرمان پادشاه مراکش با تهمت جادوگری از فاس (یکی از شهرهای مراکش)

رافضه عده‌ای از پیروان مغیرة بن‌ سعید بودند و چون مشاهده کردند که او رأی خود را در باره امامت محمد بن عبدالله بن حسن (نفس زکیه) اظهار کرد، از وی روی گردانیدند

و «متعه» و «رجعت» را نپذیرفتند. در برخی از منابع، ابرقیه یکی از فرقه‌های پانزده‌گانه زیر شاخه فرقه زیدیه که از قائلین به امامت علی ‌علیه‌السلام، حسن ‌علیه‌السلام،

علی الحساب.»‏ یعنی من از خوارج برائت جستم و از آنان نیستم از غزال و از ابن‌باب هم برائت جستم. من از قومی برائت می‌جویم که هر وقت از علی یاد می‌کننند، بر

سمیطیه ‏شاخه‌ای از فرقه‌های «شیعه» و پیروان یحیی‌بن‌سمیط بغدادی بودند. این فرقه به جهت اقتباس از نام مؤسسِ فرقه و انتساب به او؛ سمیطیه خوانده می‌شود. علاوه،

رسید و از دوستی دیگران بُرید و دوست خدا شد، قلم‌تکلیف از او برداشته و خطاب امر و نهی از او منقطع شده و از بندگی و قید عبودیت رها می‌شود و پس از آن، مقید

همراه حضرت بود، اما پس از ماجرای حکمیت، از حضرت جدا شد. در برخی از منابع نوشته‌اند: عبدالله‌بن‌وهب و گروهش عبدالله‌بن‌خباب ارت را که از صحابه رسول خدا بود

بتواند حجت بعدی) باشد، انکار می‌کنند، پس برای فرار از اشکال خالی بودن زمین از حجت خدا، می‌گویند که حضرت نمرده و باز خواهد گشت. اما هواخواهان برادرش جعفربن‌علی

بِدَعیّه، نام گروهی از خوارج است که اطلّاع مبسوط و دقیقی از عقاید ایشان و افرادی که به این فرقه منسوب هستند، در دست نیست. بدعیه دسته ای از خوارج و جزو فرقه

خلالیه منشعب شده از فرقه «راوندیه» یعنی شیعیان آل‌عباس هستند. موسس این فرقه شخصی به نام حفص‌بن‌سلیمان معروف به «ابوسلمه خلال» بود. از جمله افرادی که در

باجوان یا باجوران شاخه‌ای‏ از فرقۀ «غلاة» بوده و در شمال عراق ساکن هستند. برخی از افراد چون عبدالمنعم حفنی نام این فرقه را به نام «باجوانیه» ضبط کرده‌اند

اهل‌سنت و «قول، فعل و تقریر معصوم» نزد شیعه، یکی از ادله استنباط است. سنت در اصطلاح به یکی از دو فرقه بزرگ از مسلمانان گفته می‌شود که اکثریت مسلمانان را در

می‌فشردند. در این مسیر دو تن از علمای منطقه با ایشان همراه گردیدند: نخست یکی از شیوخ صاحب نفوذ صوفیه به نام توانکو کونه توه و دیگری یکی از فقها به نام توانکو نان

باشند تا از حرام پرهیز کنند، از این‌رو، انجام هر کاری را هر چند مخالف شرع باشد بر خود مباح می‌دانستند. عبدالقاهر بغدادی در کتاب «الفرق بین‌الفرق» از بعضی فرقه‌های

تقریر ذلک. یعنی هیچ ملتی از ملت‌ها نیست مگر این‌که تناسخ در آن ریشه قوی دارد و همانا اختلاف آنها در نحوه بیان آن است. تناسخ در لغت از ریشه نسخ گرفته شده است

طریقۀ شرنوبیه در واقع انشعابی از طریقت شهاویه و این خود نیز انشعابی از طریقت دسوقیه می‌باشد؛ زیرا مؤسس این شاخه از شاگردان شیخ شهاوی بود. با این وجود دیدگاه

نمی‌کنند. دربارۀ اتفاقات و آشوب‌هایی که بعد از برکناری محمد مرسی رخ داد، از پلیس و ژنرال سیسی حمایت کرده و از آنها می‌خواهد تا اقدامات لازم را برای مقابله

سفر نامه خود مشاهداتش را از احساء (لحساء) و فرقه ابوسعیدیه چنین بیان می‌کند که لحساء شهری است که چهار باروی قوی از گل محکم از پس یکدیگر در گرد او کشیده

ندارد. همچنین از نظر آنان، استطاعت قبل از فعل معنا ندارد، بلکه استطاعت همواره همراه فعل است. جازمیه به‌سبب داشتن این عقاید، دو فرقه دیگر از عجارده یعنی میمونیه

شمیط ذکر کرده‌اند. ظاهراً پدر وی از جمله لشگریان مختار بوده است. ضمن آنکه جاحظ در البیان و التببین، یحیی بن شمیط را از لشگریان مختار دانسته چنانکه اسفراینی

و به قیاس عمل می‌کردند. آنها که پس از رحلت پیامبر‌اکرم ـ صلی‌الله‌علیه‌وآله ـ از اهل بیت او فاصله گرفتند و خود را از سرچشمۀ معارف اسلامی محروم کردند. این

(جبوری)- منی (ستوری). ایشان از این نجاسات استفاده کرده و آن‌را پرستش می‌‏کنند و این کار را از بزرگ‌ترین عبادت‌ها می‌‏شمارند. هر یک از افراد این طایفه ظرف چوبی

در یک‌سویه‌نگری در باره برخی از آیات قرآن دارد، در عوامل دیگری چون نفوذ فرهنگ و ادیان ایرانی و تأثیر اعتقادات بازمانده از اعراب جاهلی دید. علاوه بر این،

سیسیلی، وی را در حمام کشت و پس از آن خودش نیز کشته شد. از ابوسعید پس از مرگ تجلیل بسیاری شد و پیروانش معتقد بودند که او دوباره زنده می‌شود و به این جهان بازمی‌‌گردد،

ثعالبه فرقه‌ای از خوارج و پیروان ثعلبة بن عامر یا ثعلبة بن مشکان بودند. به طور یقین تاریخ تشکیل فرقه به بعد از ابوحنیفه می‌رسد. چون در برخی از نظرات تابع ابوحنیفه

ابوالجارود از مردم خراسان بوده و حضرت امام جعفر صادق (علیه السلام) او را لعنت کرد و فرمود: «انه اعمی القلب و اعمی البصر» یعنی او هم از ظاهر و هم از باطن کور

بر‌این، می‌توان گفت که رشیدیه چون از شاخه‌های ثعالبه هستند، از این‌جهت، تابع عقاید ایشان نیز می‌باشند. از جمله اینکه گرفتن زکات از بندگان (بردگان) وقتی که دیگر

حسنیه شاخه‌ای از فرقه زیدیه هستند. این گروه پس از امامت امام علی (‌علیه‌السلام) و امام حسن (‌علیه‌السلام)، حسن مثنی را بنابر وصیت امام حسن مجتبی (‌علیه‌السلام)

اینکه وی از مجلس بیرون رفت، اصحاب سبب خاموشی آن حضرت را پرسیدند، فرمود که او از «مرجئه» است. و اما پس از آن که امام صادق (ع) از دنیا رفت، بسیاری از اصحاب

شاخه‌ای از خوارج و از پیروان ابوبَیْهَس هَیْصَم‌بن‌جابر ضُبَعی (مقتول در سال ۹۴) بودند که پس از گذران مدتی، از هم پاشیده و منقرض شدند. در برخی دیگر از منابع

شریعیه‏ از غلاة شیعه و از پیروان مردی به نام شریعی بودند. وی منسوب به ابومحمد حسن شریعی و از سردمداران فرقه شریعیه بود. این شخص در ابتدا از اصحاب امام

ادله تفصیلیه که «قرآن» و «سنت» و «اجماع» و «عقل» می‌‏باشد، از علم اصول فقه نیز استفاده می‌کنند و از قواعد آن که اصل «برائت» و «استصحاب» و عمل به ظن و تمیز

بزیعیه‏ از «غلاة» و منشعب از فرقه «خطابیه» و از پیروان بزیع‌بن‌موسی‌الحائک (بافنده) از اهالی کوفه بودند. صاحب «بیان‌الادیان» نام او را بزیع‌بن‌یونس و ابوالحسن

صارلیه‏ از فرق «شبک» و «غلاة» هستند که در عراق در اطراف موصل ساکن‌اند و به زبانی آمیخته از کُردی، پارسی، ترکی و نیز عربی سخن می‏‌گویند. یکی از دانشمند

بستند و از آنان برائت جستند. ضحاکیه به‌عنوان یک شورش از خوارج محسوب می‌شود که با عملکردی افراطی در برابر جامعه اسلامی، موضع‌گیری می‌کردند و از جمله عناصر

خابطیه شاخه‌ای از «قدریه» و از پیروان احمد‌بن‌خابط بودند. احمد‌بن‌خابط معتزلی از بزرگان معتزله در قرن سوم هجری‌قمری است. در برخی از منابع، نام پدر وی حائط

معطله‌اند، به مخالفت برخاستند. چون کرامیه و مشبّهه از اثبات کنندگان صفات خدا بودند، از این جهت، علمای فرق آنان را از «صفاتیه» بر‌شمردند. با این حال ابن‌حزم می‌گوید

یا عجردیه‏ از فرقه خوارج و از پیروان عبدالکریم بن عجرد بودند. عبدالکریم عجرد در آغاز پیرو عطیة بن اسود حنفی بود. برخی نوشته‏‌اند وی در ابتدا از یاران ابی

من فرمود: یکی از پسر‌عموهایم آمد و برای حیّان‌سرّاج از من اجازه ملاقات خواست، اجازه دادم؛ حیّان وارد شد و گفت: یا اباعبدالله می‏‌خواهم از شما سوالی بپرسم

خوارج از او تبری جستند، اما پس از آن که شیبان کشته شد، عده‌ای از خوارج ادعا کردند که او پیش از مرگ توبه کرده است. ثعالبه که شیبان پیش از مرگ از جمله ایشان

بی‌دینان واقع می‌شد. به هر حال سمیعیه نیز از این سرنوشت بی‌نصیب نبودند و تنها ثمره آن، ایجاد انحراف برای برخی از عناصر فاسدی بود که توجهی به عقل و امام به

آن، از مکان اول به مکان دوم حرکت می‌کند. از تألیفات‌ بشر به جز پاره‌هایی‌ از شعرها و گفتارهای‌ ادبی‌ چیزی باقی‌ نمانده‌ است‌. ابن‌‌ندیم‌ فهرستی‌ از عناوین‌