سراویه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات فرق و مذاهب
| عنوان =سراویه
| تصویر =
| توضیح تصویر =
| نام =سراویه
| نام رایج =
| تاریخ شکل گیری =
| قرن شکل گیری =
| مبدأ شکل گیری =
| موسس =
| عقیده =چون نماز وتر یک رکعت است، پس شایسته نیست که چیزی بر آن بیفزایند و مثلا آن را  دو رکعت یا بیشتر  کنند، زیرا مخالف سنت است.
}}
'''سراویه‏''' از اصحاب «حدیث» هستند.
'''سراویه‏''' از اصحاب «حدیث» هستند.


== اعتقادات ==
== اعتقادات ==
این فرقه معتقدند که چون [[نماز وتر]] یک رکعت است، پس شایسته نیست که چیزی بر آن بیفزایند و مثلا آن را  دو رکعت یا بیشتر  کنند، زیرا مخالف [[سنت]] است. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 227 همراه با ویرایش و بازنویسی متن</ref> <ref>مقدسی مطهر بن طاهر، البدء و التاریخ، به اهتمام و با ترجمه فرانسوی کلمان هوار، طبع پاریس، 1919- 1899 میلادی، ج 5، ص 149</ref>
این فرقه معتقدند که چون [[نماز وتر]] یک رکعت است، پس شایسته نیست که چیزی بر آن بیفزایند و مثلا آن را  دو رکعت یا بیشتر  کنند، زیرا مخالف سنت است. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 227 همراه با ویرایش و بازنویسی متن</ref> <ref>مقدسی مطهر بن طاهر، البدء و التاریخ، به اهتمام و با ترجمه فرانسوی کلمان هوار، طبع پاریس، 1919- 1899 میلادی، ج 5، ص 149</ref>


== پانویس ==
== پانویس ==
{{پانویس}}
{{پانویس}}
{{فرق و مذاهب}}


[[رده:فرق و مذاهب]]
[[رده:فرق و مذاهب]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۵ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۰:۰۲

سراویه
نامسراویه
عقیدهچون نماز وتر یک رکعت است، پس شایسته نیست که چیزی بر آن بیفزایند و مثلا آن را دو رکعت یا بیشتر کنند، زیرا مخالف سنت است.

سراویه‏ از اصحاب «حدیث» هستند.

اعتقادات

این فرقه معتقدند که چون نماز وتر یک رکعت است، پس شایسته نیست که چیزی بر آن بیفزایند و مثلا آن را دو رکعت یا بیشتر کنند، زیرا مخالف سنت است. [۱] [۲]

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 227 همراه با ویرایش و بازنویسی متن
  2. مقدسی مطهر بن طاهر، البدء و التاریخ، به اهتمام و با ترجمه فرانسوی کلمان هوار، طبع پاریس، 1919- 1899 میلادی، ج 5، ص 149