نتایج جستجو

از جمله فرقه‌هایی است که رفتار خلاف شرع را مباح و آزاد می‌دانند. اباحیه از ریشه بَوح و بُوْح به معنای مباح کردن، حلال دانستن و جایز شمردن است. اباحیه در

فقه دانش به احکام شرعی فرعی از ادله تفصیلی است. در تعریف معروف فقه با عنوان اصطلاحی آن آورده‌اند که: «روشی که به‌وسیلهٔ آن احکام شرعی را از ادلهٔ تفصیلی

پیامبر را به امام علی (علیه‌السلام) تفویض و هر چه در دنیا وجود دارد را برای او مباح کرده است. تفویضیه عنوان عام گروه‌ها و فرقه‌های شیعی و غیرشیعی معتقد به فضیلت

مالکش باشی‏ بر تو مباح است، بدون نکاح نیز می توانی با زنان رابطه برقرار کنی. علاوه، معتقدند که دیدن روی زنان بیگانه نیز بدون ‏نکاح، مباح است. مشکور محمد

و به سبب آنکه به حمدان قرمط منسوب بودند، قرامطه و به سبب آن که محرمات را مباح می‌دانستند،«حرمیه» و به سبب آن که به هفت شریعت معتقد بودند، ـ شرایع آدم،

و جهنم سختی‌های آن است و دنیا فنا‌ناپذیر است و روی این جهت تمام محرمات را مباح دانسته و فرائض را ترک نمودند. مخمسه معتقد بودند که حضرت محمد (صلی الله علیه

سنت رسول الله (ص) زناشویی و نکاح نمی‌کنند و اباحی مذهب‌اند و زنا‌کاری را مباح دانند. معتقدند که محمد (ص) مبعوث بر بزرگان و جباران عرب شد و چون آنان قسی‌‏القلب

مکروه و مباح نیز می‌شود. از این‌رو حلال عام‌تر از مباح است؛ یعنی هر مباحی حلال است ولی هر حلالی مباح نیست. مانند: مکروه که حلال است اما مباح نیست. مباح از احکام

«حرام» می‌شمارند. اصولی‌ها می‌گویند: اموری که نصی بر حرمت آن نرسیده باشد مباح است. بر خلاف ایشان اخباری‌ها «احتیاط» بر این گونه موارد را واجب می‏‌دانند

قائلند، باطنیه؛ و چون به حمدان قرمط منسوب هستند، قرامطه، و برای اینکه محرمات را مباح می‌دانند، حرمیّه و به سبب آن که به هفت شریعت معتقدند ـ شرایع آدم، نوح، ابراهیم،

می‌داشت، چیزی بر او حرام نبود و از هیچ عملی بازداشته نمی‌‌شد و همه چیز بر او مباح، حلال و گوارا می‌‌گردید. حلمانیه برای باور به حلول خدا در جسم انسان به آیه‌ای

آرزو کرده و این لقب را به آنان داده‌‏اند که محرمات را از خمر و لذّات دیگر مباح دانسته‏‌اند. ابی‌خلف اشعری و ابن‌جوزی این وجه تسمیه را تائید کرده‏‌اند. خواجه

و بر هر مسلمانی واجب است با او بیعت کند و اگر نکند از دین خارج شده و خونش مباح است). ابن جوزی ادامه می‌دهد: «آنها اگر به تاریخ نگاه می‌کردند می‌فهمیدند

گناه می‌شدند که در پی این حوادث، آیه 187 بقره / 2 نازل شد و این دو عمل را مباح شمرد: «اُحِلَّ لَکُم لَیلَةَ الصِّیامِ الرَّفَثُ اِلی نِساکُم هُنَّ لِباسٌ

جز هم مسلکان خود، تمامی امت اسلامی را کافر می‌دانستند و ریختن خون آنان را مباح می‌شمردند و از دیگر سو مرجئه ایمان را جدا از عمل و مرتکب کبیره را مؤمن مى‌دانستند

ابراهیمی، در برخی از سال‌ها حرمت ماه محرم را شکسته و آن را برای قتل و غارت مباح کرده و به جای آن، ماه صفر را ماه حرام قرار می‌دادند؛ لیکن پس از ظهور اسلام،

هر کسی می‌خواهد باشد مشرک‌اند و با این شعار کشتار اهل سنت و علماء آنها را مباح دانستند. احمد زینی دحلان در خلاصه الکلام می‌­نویسد: محمد بن عبدالوهاب کسانی

او را به اکراه مجبور به خوردن گوشت خوک و غیره آن از معاصی کند، که اکراه، مباح کننده این امور است”. ج. آیه هلاکت: "وَ اَنْفِقُوا فی سَبیلِ اللهِ وَ لا تُلْقُوا

هستیم و بقیه کافرند، اعم از سنّی و شیعه و حتی غیرمسلمین خون و مال و عرض‎شان مباح است و تنها ادعا نبوده و وارد عمل هم شده‎اند و شما علمای محترم اسلام می‎دانید

که به محاسبات ریاضی و مکانیسم آسمان (کسوف و خسوف) بر میگردد از نظر اسلام مباح است و آن حدود که از محاسبات ریاضی خارج و به روابط مرموز میان حوادث آسمانی

دیگر، قرآن را تحریف شده معرفی می‌کند، مباشرت با حائض را جائز می‌شمرد و غنا را مباح معرفی می‌کند. الکواکب الدراری از شمس الدین کرمانی (م ۷۸۶) فتح الباری فی شرح

عموم مردم سفارش کند؛ به‌طوری‌که تصرف در اموال وی بعد از مرگش برای دیگران مباح باشد. وصیت عبارت است از برنامه‌های عهد و إیصال(رساندن)، و آن همان چیزی است

باشد، مثلا مشعرالحرام، منى یا شهر مکه قبلا براى رمى از آن استفاده نشده باشد. مباح باشد، (غصبى نباشد) بانوان، کودکان، بیماران و پیرمردان می‌توانند، شب عیدقربان

نقّادی از آنان بگشاید، او را فاسق و گاه ملحد و زندیق می‌نامند و یا خون او را مباح می‌شمرند!! از جمله ابو زرعه رازی در کتاب «الاصابة» می‌گوید: «هرگاه کسی را

هدف از آن درآمد مالی کسب‌وکار و یا استفاده از گوشت آن‌که این قسم از قربانی مباح است لقوله تعالی: (اولم یَرَوْا أَنَّا خَلَقْنَا لَهُمْ مِمَّا عَمِلَتْ أَیْدِینَا

راه انداخت. ابن اثیر مى نویسد: مسلم بن عقبه، مدینه را سه روز بر لشکریانش مباح ساخت که هرگونه بخواهند در آن عمل کنند. آنان به کشتار وسیع مردم پرداخته و

نمی‌میرد.امام کاظم محمد بن بشیر را نجس می‌شمرد و لعن می‌کرد و ریختن خون او را مباح دانست. از امام کاظم (علیه‌السلام) فعالیت‌های علمی متفاوتی گزارش شده است؛

دارند که رایج‌ترین آنها عبارتند از: احکام تکلیفی «واجب، حرام، مستحب، مکروه، و مباح» احکام وضعی «صحیح، باطل، پاک، و نجس» هستند. احکام از جهت اینکه مستقیم یا

و بر هر مسلمانی واجب است با او بیعت کند و اگر نکند از دین خارج شده و خونش مباح است). ابن جوزی ادامه می‌دهد: «آنها اگر به تاریخ نگاه می‌کردند می‌فهمیدند

احکـام‌ مربوط به‌ افعال‌ مکلفان‌ ۵ است‌: واجب‌، حرام‌، مستحب‌، مکروه‌ و مباح‌. اصل‌ یازدهم‌. خداوند بر نابود کردن‌ همه‌ چیز قدرت‌ دارد. او در آخرت‌ همۀ

معصوم‌اند، بلکه با توجه به جایگاه آنان می‌توان استغفارشان را از اشتغال به جنبه‌های مباح بشری و ضروری زندگی طبیعی؛ مانند خوردن و خوابیدن دانست که مانع از سیر در حالات

1. ایستاده بول کردن؛ 2. 3. مکروه در کنار موضوعاتی چون واجب، حرام، مستحب و مباح یکی از احکام پنج‌گانه بشمار می‌رود. مکروه درباره عبادات با معانی متفاوتی

عبدالله بن وهب راسبی بود، جنگ با علی (علیه‌السلام) را جهاد و خون آن حضرت را مباح می‌دانستند. از این رو پس از ملاقات ابن‌ملجم با قطام، قطام وی را ترغیب نمود

عبارتست از اخفاء عقیده و اظهار خلاف آن به خاطر مصلحتی مهم‌تر. تقیه، همه امور را مباح و جایز می‌کند و ترک آن حرام است مگر تقیه در اظهار کلمه کف ر و برائت جستن

شادیاخ برای خود خانه بسازند و این پس اگر سپاهی به منزل مردم وارد شود خون او مباح باشد. در اوایل نیمه دوم قرن سوم هجری یعنی در سال ۲۵۹ ه. ق یعقوب لیث صفاری

به سوی کربلا اعزام نمود و منادی او فریاد کشید که هرکس به زیارت برود خونش مباح است! و سپس آن فرمانده، قبر امام را تخریب کرد و زمین آن منطقه را به زمین کشاورزی

آموزه‌های خود کشتن هر فرد اعم از غربی یا اسلامی را که هم‌فکر با این گروه نباشد، مباح می‌داند. داعش خراسان دشمن سرسخت ایران است. سابقه درگیری طالبان با گروه داعش

خون آن عده از مسلمانان که مهاجرت نکرده‌اند و حاکمیت کافران را پذیرفته‌اند، مباح است و زنان و فرزندان آنها را می‌توان اسیر گرفت و اموالشان را به غنیمت برد

زنانی به جهت کفر پیشین اکراه داشتند؛ اما آیه فوق ازدواج با چنین زنانی را مباح شمرد. برخی نیز گفته‌اند: مقصود ازدواج موقت با زنان اهل‌کتاب است و این را

۵.وارد کردن‌ چیزی‌ در دین‌ که‌ از دین‌ نیست‌؛ مثل‌ مباح‌ ساختن‌ یک‌ حرام‌، یا حرام‌ کردن‌ یک‌ مباح‌، یا واجب‌ کردن‌ چیزی‌ که‌ واجب‌ نیست‌ و مانند آن‌.

جان و مال و آبروی مسلمانان نزد ما محترم است مگر جایی که شریعت اسلام آن را مباح کرده باشد. منصب امامت مسلمانان به کافر نمی‌رسد و اگر کفر بر پیشوای مسلمانان

هستیم و بقیه کافرند، اعم از سنی و شیعه و حتی غیرمسلمین خون و مال و عرض‎شان مباح است و تنها ادعا نبوده و وارد عمل هم شده‌اند و شما علمای محترم اسلام می‎دانید

می‌دانند و خونشان را مباح می‌شمارند. به عقیدهٔ وهابیون، مسلمانان در مناطق مختلف همگی کافر و مشرک بوده‌اند به حدی که کفرشان عامل مباح شدن خون و مالشان بوده

میان آنها بگویند متعه زمانی مباح بود بعد حرام شد، بعد مباح شد، بعد حرام شد! مگر احکام الهی بازیچه است. از همه اینها گذشته مباح بودن متعه در عصر پیامبر (صلی‌الله

پیش از آن بسیاری از عالم‌نمایان دربار صفوی و دربار عثمانی خون یک‌دیگر را مباح و غیر هم‌کیشان خود را بدتر از کفار می‌دانستند. وی در خاتمه کتاب به شرح عوامل

را حلال کند از دین اسلام خارج است یعنی اگر بیاید و بگوید خون فلان مسلمان مباح است یا اینکه بگوید زنا حلال است یا اینکه قمار حلال است و علماء عمداً این

را هم قبول ندارند و می‎گویند هر کسی که وهابی نیست، کافر است و خون و اموالش مباح است و ناموسش را هم ممکن است اسیر کنند و بفروشند. چهارمین مشکل که از همه مهمتر

معلوم است و وقتی هم که حکم به کفر کردند. اباحة الدم است و خون و مال و عرضشان مباح است و همه چیز به دنبال این. بنابراین، این خطر بزرگی است که مسلمانان را به

می‌خواهی درخواست کن تا به تو بدهم، تمنّا کن تا برآورده سازم؛ این بهشت من برای تو مباح است پس در آن پر و بال بگشا؛ و این جوار من است پس در آن ساکن شو. پس روح عرض

حمایت دولت اسلامی زندگی کنند و خوراکی‌ها و پوشاک‌هایی را که دینشان مباح دانسته برای آنان مباح ساخته و توصیه به خوش‌رفتاری با آنها و عدم تجاوز به حقوقشان کرده

در نزد سلاطین شفاعت می‏کنند، چنین کسانی کافر و مشرک‌اند و خون و مال آنها مباح است؛ اگرچه «اشهد ان لا اله الا اللَّه و‌اشهد انّ محمداً رسول اللَّه» بگویند

در نزد سلاطین شفاعت می‌‏کنند، چنین کسانی کافر و مشرک‌اند و خون و مال آنها مباح است؛ اگرچه «اشهد ان لا اله الا اللَّه و‌اشهد ان محمداً رسول اللَّه» بگویند

حکم نمک گیرد و جواب صریح آن است اگر مولانا شمس‌الدین مى‌نوشد او را همه چیز مباح است که حکم دریا دارد و اگر چون تو غر خواهرى کند، نان جوینت هم حرام است).

خدا می‌باشند و خدا راضی شده، مراد ما را برآورده می‌کند. این خیرات و صدقات، مباح و موجب ثواب است و گرفتن و خوردن آن حلال و طیب است». بیشتر مردم نذر را برای

می‌گوید:‌ با توجه به سیره عموم مسلمانان جهان وعمل صحابه وتابعین، نباید درباره مباح بودن سفر برای زیارت شک وتردید کرد، ایشان بعد از ذکر روایاتی نظیر حدیثی که

نعبد الله سبحانه بما شرعه علي السنه رسله و لانعبده الا بواجب او مستحب او مباح قصد به الطاعه و شكر الله تعالي و يقول ابن تيميه: ‌والدعاء من جمله العبادات

که پیامبر ص در قضیه‌ای که بین او و برخی از همسرانش واقع گردید برخی از امور مباح و حلال را بر خود حرام نمود وحی الهی آن حضرت را نسبت بدین تصمیم مورد خطاب

ان نعبدالله سبحانه بما شرعه علی السنه رسله و لانعبده الا بواجب او مستحب او مباح قصد به الطاعه و شکر الله تعالی و یقول ابن تیمیه: ‌والدعاء من جمله العبادات

هی سب الله تعالی – وجعلوا الایه اصلا لما اسموه سد الذرائع و قالوا. ان کل مباح او مندوب یودی الی مفسده یخرجه من دائره الاباحه الی دائره المنع – انتهی –

شریعت اتخاذ نماید. در این راستا حاکم می‌تواند حتی از اجرای اعمالی که ذاتا مباح و حلال است اما در شرائط خاص اجرای آن جامعه سبب بروز مشکلات عظیمی برای مردم

فقهاى اهل سنّت بر وجوب زکات در زیور آلات محرّم اتّفاق نظر دارند، اگر‌چه در مباح اختلاف کردند. به نظر اعضاى شرکت‌کننده در اوّلین همایش زکات، در اسناد و اوراق

والنظر إلى المرأة الحسناء یزید فی البصر. در روایت مذکور فساد و فحشاء امری مباح و ممدوح تلقی شده است. معذب نشدن چهره‌های زیبا: عن أنس رفعه إلى النبی صلى