ابوالقاسم نصر آبادی
| نام | أَبُو الْقَاسِم إِبْرَاهِيم بن مُحَمَّد بن أحمد بن محمويه الخراساني النصرآبادي النيشابوري |
|---|---|
| نامهای دیگر | أبو القاسم النصرآبادي |
| درگذشت | 367ق |
أَبُو الْقَاسِم إِبْرَاهِيم بن مُحَمَّد بن أحمد بن محمويه الخراساني النصرآبادي النيشابوري از علمای بزرگ متصوفه اهل سنت در قرن چهارم هجری است.او در علوم گوناگون شهره بود علومی مانند:سیره و تاریخ،تصوف و حدیث. ابو عبد الرحمن سلمی درمورد او چنین می گوید: شیخ خراسان در زمان خود بود و یکی از برجستگان از نظر علم و مقام در زمان خود بود.ذهبی می گوید او امام ،محدث برجسته،واعظ و شیخ صوفیه بود. حکیم نیشابوری وی را چنین توصیف می کند: "او زبان اهل حقیقت در زمان خود و صاحب احوالات عرفانی بود."
حیات
منشأ ، تولد و تربیت او در محلی در نیشابور به نام "نصر آباد" بود. او با ابوبکر شبلی ، ابوعلی رودباری ، ابومحمد المرطئش و سایر شیوخ هم نشینی داشت. وی در نیشاپور اقامت داشت ، سپس در پایان عمر به قصد مکه در سال 336 هجری به حج مشرف شد. وی در محراب مجاور مسجد الحرام زندگی و عبادت می کرد و در ذی الحجه سال 367 هجری قمری در آنجا درگذشت و در کنار فضیل بن عیاذ به خاک سپرده شد.
مشایخ
او از افراد زیادی در خراسان ، شام ، عراق ، حجاز و مصر نقل روایت کرده که از آن میان می توان به:أبا العباس السراج ابن خزيمة ،أحمد بن عبد الوارث العسال ،يحيى بن صاعد مكحولاً البيروتي وابن جوصا اشاره کرد.
شاگردان
حکیم نیشابوری، ابو عبد الرحمن سلمی،أبو حازم العبدوي ،أبو العلاء محمد بن علي الواسطي وأبو علي الدقاق را می توان نام برد.
گفتار
منشا تصوف همراهی با کتاب و سنت و ترک هوا و هوس نفسانی است و رعایت حرمت بزرگان و تحمل رنجهایی که از مدم بر سالک عارض می شود و حسن معاشرت با دوستان و خدمت کردن به آنها و اخلاق نیک را سرلوحه قراردادن و مداومت بر اوراد و اذکار و ترک مباهات و هیچ کس در این راه منحرف نمشود مگر از ابتدا مفاسد و رزائلی را داشته که مسافد ابتدایی در انتها و سرانجام کار موثر است [۱].