ابوالقاسم نصر آبادی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (Hadifazl صفحهٔ ابو القاسم نصر آبادی را به ابوالقاسم نصر آبادی منتقل کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | ||
!نام | !نام | ||
!أَبُو الْقَاسِم | !أَبُو الْقَاسِم إِبْرَاهِیم بن مُحَمَّد بن أحمد بن محمویه الخراسانی النصرآبادی النیشابوری | ||
|- | |- | ||
|نامهای دیگر | |نامهای دیگر | ||
|أبو القاسم | |أبو القاسم النصرآبادی | ||
|- | |- | ||
|درگذشت | |درگذشت | ||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
</div> | </div> | ||
'''أَبُو الْقَاسِم | '''أَبُو الْقَاسِم إِبْرَاهِیم بن مُحَمَّد بن أحمد بن محمویه الخراسانی النصرآبادی النیشابوری''' از علمای بزرگ متصوفه اهل سنت در قرن چهارم هجری است. او در علوم گوناگون شهره بود علومی مانند: سیره و تاریخ، [[تصوف]] و [[حدیث|حدیث]]. ابو عبد الرحمن سلمی درمورد او چنین می گوید: شیخ [[خراسان]] در زمان خود بود و یکی از برجستگان از نظر علم و مقام در زمان خود بود. ذهبی می گوید او امام ، محدث برجسته، واعظ و شیخ [[صوفیه]] بود. حکیم نیشابوری وی را چنین توصیف می کند: "او زبان اهل حقیقت در زمان خود و صاحب احوالات عرفانی بود." | ||
=حیات= | =حیات= | ||
| خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
=مشایخ= | =مشایخ= | ||
او از افراد زیادی در خراسان ، [[شام]] ، [[عراق]] ، [[حجاز]] و [[مصر]] نقل روایت کرده که از آن میان می توان به:أبا العباس السراج ابن | او از افراد زیادی در خراسان ، [[شام]] ، [[عراق]] ، [[حجاز]] و [[مصر]] نقل روایت کرده که از آن میان می توان به:أبا العباس السراج ابن خزیمة ،أحمد بن عبد الوارث العسال ،یحیى بن صاعد مكحولاً البیروتی وابن جوصا اشاره کرد. | ||
=شاگردان= | =شاگردان= | ||
حکیم نیشابوری، ابو عبد الرحمن | حکیم نیشابوری، ابو عبد الرحمن سلمی، أبو حازم العبدوی ، أبو العلاء محمد بن علی الواسطی و أبو علی الدقاق را می توان نام برد. | ||
=گفتار= | =گفتار= | ||
منشا تصوف همراهی با کتاب و سنت و ترک هوا و هوس نفسانی است و رعایت حرمت بزرگان و تحمل رنجهایی که از مدم بر سالک عارض می شود و حسن معاشرت با دوستان و خدمت کردن به آنها و اخلاق نیک را سرلوحه قراردادن و مداومت بر اوراد و اذکار و ترک مباهات و هیچ کس در این راه منحرف | منشا تصوف همراهی با کتاب و سنت و ترک هوا و هوس نفسانی است و رعایت حرمت بزرگان و تحمل رنجهایی که از مدم بر سالک عارض می شود و حسن معاشرت با دوستان و خدمت کردن به آنها و اخلاق نیک را سرلوحه قراردادن و مداومت بر اوراد و اذکار و ترک مباهات و هیچ کس در این راه منحرف نمی‌شود مگر از ابتدا مفاسد و رزائلی را داشته که مفاسد ابتدایی در انتها و سرانجام کار موثر است | ||
<ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A3%D8%A8%D9%88_%D8%A7%D9%84%D9%82%D8%A7%D8%B3%D9%85_%D8%A7%D9%84%D9%86%D8%B5%D8%B1%D8%A2%D8%A8%D8%A7%D8%B0%D9%8A أبو القاسم النصرآباذي]</ref>. | <ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A3%D8%A8%D9%88_%D8%A7%D9%84%D9%82%D8%A7%D8%B3%D9%85_%D8%A7%D9%84%D9%86%D8%B5%D8%B1%D8%A2%D8%A8%D8%A7%D8%B0%D9%8A أبو القاسم النصرآباذي]</ref>. | ||
نسخهٔ ۱۹ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۸:۴۵
| نام | أَبُو الْقَاسِم إِبْرَاهِیم بن مُحَمَّد بن أحمد بن محمویه الخراسانی النصرآبادی النیشابوری |
|---|---|
| نامهای دیگر | أبو القاسم النصرآبادی |
| درگذشت | 367ق |
أَبُو الْقَاسِم إِبْرَاهِیم بن مُحَمَّد بن أحمد بن محمویه الخراسانی النصرآبادی النیشابوری از علمای بزرگ متصوفه اهل سنت در قرن چهارم هجری است. او در علوم گوناگون شهره بود علومی مانند: سیره و تاریخ، تصوف و حدیث. ابو عبد الرحمن سلمی درمورد او چنین می گوید: شیخ خراسان در زمان خود بود و یکی از برجستگان از نظر علم و مقام در زمان خود بود. ذهبی می گوید او امام ، محدث برجسته، واعظ و شیخ صوفیه بود. حکیم نیشابوری وی را چنین توصیف می کند: "او زبان اهل حقیقت در زمان خود و صاحب احوالات عرفانی بود."
حیات
منشأ ، تولد و تربیت او در محلی در نیشابور به نام "نصر آباد" بود. او با ابوبکر شبلی ، ابوعلی رودباری ، ابومحمد المرطئش و سایر شیوخ هم نشینی داشت. وی در نیشاپور اقامت داشت ، سپس در پایان عمر به قصد مکه در سال 336 هجری به حج مشرف شد. وی در محراب مجاور مسجد الحرام زندگی و عبادت می کرد و در ذی الحجه سال 367 هجری قمری در آنجا درگذشت و در کنار فضیل بن عیاذ به خاک سپرده شد.
مشایخ
او از افراد زیادی در خراسان ، شام ، عراق ، حجاز و مصر نقل روایت کرده که از آن میان می توان به:أبا العباس السراج ابن خزیمة ،أحمد بن عبد الوارث العسال ،یحیى بن صاعد مكحولاً البیروتی وابن جوصا اشاره کرد.
شاگردان
حکیم نیشابوری، ابو عبد الرحمن سلمی، أبو حازم العبدوی ، أبو العلاء محمد بن علی الواسطی و أبو علی الدقاق را می توان نام برد.
گفتار
منشا تصوف همراهی با کتاب و سنت و ترک هوا و هوس نفسانی است و رعایت حرمت بزرگان و تحمل رنجهایی که از مدم بر سالک عارض می شود و حسن معاشرت با دوستان و خدمت کردن به آنها و اخلاق نیک را سرلوحه قراردادن و مداومت بر اوراد و اذکار و ترک مباهات و هیچ کس در این راه منحرف نمی‌شود مگر از ابتدا مفاسد و رزائلی را داشته که مفاسد ابتدایی در انتها و سرانجام کار موثر است [۱].