نتایج جستجو

نشان دادند، که نمونه‌ای از علم غیب بود، هم به من پند دادند و مرا از بیماری عُجب و خودپسندی شفا بخشیدند. احمد بن محمّد بن ابی نصر البزنطی؛ احمد بن ابی نصر؛

هند مهاجرت کرد و در (سدهپور) جای گرفت. پس از درگذشت پیشوای ایشان، داوود‌بن‌عجب شاه پیشوا شد. مردم «بهره» گجرات داوود‌بن‌قطب را به پیشوایی برگزیدند، ولی «بهره»

صدای اذان بسیاری شنید در حالی‌که می‌دانست آن دیار جمعیت فراوانی ندارد، در عجب شد و به یاران خود گفت بازگردید، زیرا بر شهری که در آن چندان تکبیر و تهلیل

غضب و حِقد و حسد، مذمت دنیا، مذمت بخل و حب مال، مذمت جاه و ریاء، مذمت کبر و عُجب و غرور. فصل چهارم (ربع مُنجیات؛ آنچه مایه رستگاری است): کتاب توبه، صبر و

گجرات بوده است. جماعت طیبی در سال ۹۹۹ هجری قمری با مرگ داعی مطلق (داود بن عجب شاه) به دو شاخه داودیه و سلیمانیه تقسیم شد. «داودی‌ها»، بُهره‌های طیبی که

نمی‌شود، ظلم و بی‌عدالتی در آن به صورت پدیده اجتماعی وجود ندارد و مردمانش از عجب خودپسندی رهایی یافته و از گناه عیب‌جویی دیگران مبرا و پاک شده‌اند، در جست‌وجوی

لاتُفْسِدْ عبادَتی بالعُجْبِ» خدایا به من توفیق عبادت بده و عبادتم را با «عجب» تباه مساز. احادیث بسیاری به این مضمون است که انسان عبادات و کارهای نیک خود

رسیدن به بزرگی و بزرگواری در جوانی و وسایل آن، همت نیک، اختلاف اراده، کبر، عجب، غضب، فقر، تجارت، خرید و فروش، کردار اشراف و بزرگان و... نقل شده است. «کتاب

دوستی جاه و حشمت؛ اصل هشتم: علاج ریا و نفاق اندر عبادت؛ اصل نهم: علاج کبر و عُجب؛ اصل دهم: علاج غرور و فریفتگی. در این بخش کتاب، خصوصیات و کیفیت‌های روحی

کاری که دست زدند، این بود که منطقه را محاصره کردند تا سلاح به اینها نرسد! عجب! اقوام مسلّح کُرُوات و صرب که احتیاج به سلاح کسی ندارند، آمده‌اند یک قوم غیر

من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب ‏ مستحق بودم و اینها به زکاتم دادند

یک دسته‌ای را تراشیدند به اینکه ما هم بگوییم جمهوری، اسلامی‌اش چیست؟! و عجب این بود که {می‌گفتند} ملت ما{هم} جمهوری می‌خواهد. جمهوری اسلامی یعنی چه ؟

است: حسین(علیه‌السلام) کشته‌ای بی‌گناه است که پیراهن او به خونش رنگین شده و عجب از ما مردم آن است که از یک طرف به آل پیامبر درود می‌فرستیم و از سوی دیگر فرزندانش

از فضل اوست نه از فعل من» مریدی گفته بود، عجب دارم از کسی که خدا را شناسد و اطاعت و عبادت نکند. بایزید گفت، عجب دارم از کسی که او را بشناسد و اطاعت کند یا

ایشان برکسان ما آمده مرده‌اند یا به شمشیری مجهول به شرف هلاک پیوسته باشند. عجب اگر این قتل را قصاص جایز باشد و دیگر آن که ایشان سیداند، هر که ایشان را بکشد

گونه حوادث به جاى (معجزه) یا (اعجاز), (بیّنة), (آیة), (برهان), (سلطان) و عجب اطلاق شده است. از پاره‌اى از روایات شیعى چنین بر مى‌آید که امام صادق(ع) و

ایمان آوردند و اهل ذمه جزیه قبول کردند. منافقان در این حدیث طعنه زدند گفتند، عجب نیست کار محمد، می‌گوید مرا فرموده‌اند که با مردمان کارزار کنم تا بگویند لا

در بخل؛ اصل ششم جاه‌طلبی؛ اصل هفتم محبت دنیا؛ اصل هشتم در کبر؛ اصل نهم در عجب و اصل دهم در ریا است. قسم چهارم، در اخلاق پسندیده که مشتمل بر ده اصل است که

که دید با تهدید گفت: یا مسلم را تحویل بده یا گردنت را خواهم زد، هانى گفت: عجب اندیشه نابجائى‌، اگر بخواهی مرا بکشی، شمشیرهاى برنده در گرداگرد کاخت خواهند

و من عجب لم أقضه أن خیلهم لأجوافها تحت العجاجة أزمل

اولیاءالله بود و حق استادی بر گردن من داشت. در فهم معانی قرآن سخنانی می‌گفت که مرا عجب می‌آمد او در مکه مکرمه اقامت داشت و در سال 223 هجری قمری در همانجا دار فانی

سفاهت؛ سوء خلق؛ سوءظن؛ شح؛ شرب خمر؛ شر؛ شماتت؛ طغیان؛ طمع؛ طول امل؛ ظلم؛ عتو؛ عجب؛ عدوان؛ عصیان؛ عقوق والدین؛ غدر؛ غرور؛ غش؛ غضب؛ غفلت؛ غل و غلول؛ غیبت؛ غی

پرداخته است: حرمت لهو؛ غفلت از یاد خداوند؛ طمع، حب الدنیا؛ قساوت قلب؛ غضب و عجب و غرور. فصل چهارم که طولانی‌ترین فصل کتاب می‌باشد اختصاص به حلال و حرام‌هایی

کارهای خود را در میان خویش به پراکندگی کشاندند، و هر گروهی به راهی رفتند؛ (و عجب اینکه) هر گروه به آنچه نزد خود دارند خوشحالند! المائدة، ٩١: شیطان می‌خواهد

خویش را از کسانی که روایات تحریف را پذیرفته‌اند اظهار داشته و می‌فرماید: و عجب از این گونه علمای دینی است که در مقام استدلال بر تحریف شدن قرآن بر میآیند

می‌گذارند و روزه می‌گیرند. مرد با تعجب گفت: چگونه چنین چیزی ممکن است؟ گفتم: عجب‌تر اینکه ایشان درست مانند ما قرآن می‌خوانند و پیامبر خدا را بزرگ می‌دارند

ناخوش دارند. حسین کشته ای است بدون جرم و گناه که پیراهن او به خونش رنگین شده. عجب از ما مردم آن است که از یک طرف به آل پیامبر درود می‌فرستیم و از سوی دیگر فرزندان

روحانی، تفسیر وی از وعد و وعید، نقد تفسیر او از معاد جسمانی، تأویل او از حیث عجب الذنب و...)؛ مولانا جلال‌الدین بلخی صاحب مثنوی (اطلاق لفظ وجود به معنی واجب،

خویش را از کسانی که روایات تحریف را پذیرفته‌اند اظهار داشته و می‌فرماید: و عجب از این گونه علمای دینی است که در مقام استدلال بر تحریف شدن قرآن بر می‌آیند

چنین مجازات می‏‌کنیم. رعد/5-6؛ «و اگر تو را جاى تعجب (به کار منکران) است عجب قول منکران معاد است که مى‏گویند: آیا ما چون خاک شدیم باز از نو خلق خواهیم

این دوره، ظهور طریقت ملامتیه بود. اهل ملامت، گروهی بودند که برای گریز از عجب، شهرت و مقبولیت مردم به این شیوه روی آوردند. به گفتۀ مؤلف عوارف المعارف، ملامتیان