نتایج جستجو

سالگی پیرو مکتب معتزله بود، اما در سال 320 قمری با برائت از اندیشه‌های اعتزالی، مکتب جدیدش را بنیان کرد. هدف اصلی ابوالحسن اشعری از ایجاد مکتب اشاعره، مبارزه

محمد‌بن‌ محمود ماتریدی شکل گرفته است. این مکتب، یکی از چهار مکتب کلامی اهل‌سنت است که از نظر اعتقادی با مکتب اشاعره همسو و تقریبا هم‌عصر بوده است. تاریخ دقیق

هجری قمری در همان شهر بدرود حیات گفته است. وی که در علم کلام دنباله رو مکتب اشاعره است بواسطه احاطه در علم حساب و مهارت در ملل و نحل از آوازه بلندی برخوردار

البته در مکتب ماتریدی گرایش‌های عقلانی بیشتری نسبت به مکتب اشعری دیده می‌شود به‌گونه‌ای که می‌توان گفت که مکتب ماتریدی جمع میان مکتب معتزله و اشاعره است. همان

دلیل با نگاه خاص مکتب اشاعره افعال عباد را تفسیر و با ارایه نظریه کسب، عقاید خود را تبیین می‌کند. با این حال بر خلاف تصور برخی که اشاعره را لزوما جبر‌گرا

عقاید، از مبانی کلامی اشعری پیروی می‌کنند. با اینحال، ابوالحسن اشعری (موسس مکتب اشاعره) خود در امور فقهی شافعی مسلک بود و در اثبات و تحکیم مبانی اعتقادی این

مربوط به دو مکتب کلامی اشاعره و ماتریدیه است. این نظریه افعال انسان را در مواجهه با جبر و اختیار تفسیر می‌کند. نظریه کسب پیش از آن که به نام اشاعره و ماتریدیه

تعبدگرایی بازدارد و به نحله عقل‌گرایان نزدیک کند. بدین روی پایه گذار «مکتب اشاعره» شد و گرایشی میانه در عقل‌گرایی و تعبدگرایی بین دو نحله اهل حدیث و معتزله

افعال عباد قرار می‌گیرد.نظریه کسب مربوط به دو مکتب مشهور اشاعره و ماتریدیه و نظریه خلق‌افعال‌عباد مربوط به مکتب اهل‌حدیث می‌باشد. این آموزه نخستین بار از سوی

متکلمان مشهور این مکتب چون محمد بخاری، ابن تیمیه، ابن قیم جوزیه و ابن حجر عسقلانی ثابت می‌کند که متکلمان این مکتب مثل دو مکتب اشاعره و ماتریدیه، جبر‌گرا

سقوط و اضمحلال محتوم معتزله را به دنبال داشت. دومین مکتب برجسته کلامی، مکتب کلامی اشاعره می‌باشد. این مکتب توسط ابوالحسن اشعری متوفی به سال 330پایه‌گذاری شد

بنا‌براین، مطالب مربوط به اعتقادات اشاعره، این جا نیز درباره بخاری و سایر متکلمان اهل حدیث تکرار می‌شود که در این مکتب نیز میان خالق و فاعل تفاوت اساسی و

تعدیل خاصی پذیرفته‌اند. پایه‌گذار این مکتب ابوالحسن اشعری (ت. ۲۶۰ ۳۲۴) می‌باشد. وی قبل از پایه‌گذاری این مکتب بر مکتب معتزله بود، او در قرن چهارم هجری به

می‌دانستند و تا مدتی خلفای عباسی به ترویج این مکتب پرداختند. در سال ۳۰۵ "ابوالحسن اشعری" تحت عنوان "احیای مکتب اهل حدیث" بالاخص احمد بن حنبل، مکتبی را پایه‌گذا‌ری

شود(اعتزال جوید) و در کناری حلقه درسی دیگری تشکیل دهد. به همین دلیل این مکتب را مکتب اعتزال (مکتبی که از جمعی جدا شده و عزلت جسته‌اند)، نامیدند. روش اصلی

میمون‌بن‌عمران پیوستند. پابه‌گذار مکتب شعیبیه در نظریه خلق افعال عباد یا خلق اعمال عباد با برخی از مکاتب اهل‌سنت همچون اشاعره، ماتریدیه و اهل‌حدیث که معتقدند

حسینیه‏ شاخه‌ای از مکتب «شیعه» هستند که رشته امامت را از علی‌بن‌أبی‌طالب(ع) به علی‌بن‌الحسین (ع) (زین‌العابدین) متصل کرده‌اند. پیروان این مکتب معتقدند که علی‌بن‌الحسین

اتحادیه‏ به معنای یک مکتب یا مشرب و یا فرقه‌ای با مشی صوفیانه است. پیروان این مکتب معقتقدند که چون روح آدمی خالص و به نور معرفت الهی منور شود، از خانه

همچنانکه جزء اصول‌ اشاعره نیز هست، با این تفاوت که توحید مورد نظر معتزله که مشخصه مکتب آنها بشمار می‌رود، توحید صفاتی است که مورد انکار اشاعره است و توحید مورد

از تعمق در علم کلام و تفحص و پژوهش در انتهای مکتب اشاعره و دیگر مکاتب تأویلی و تسلط بر کتاب‌هایی که مکتب سلف را به روشنی توضیح داده بود به خصوص کتاب‌های

صلّی‌الله علیه درباره خلافت علی بن ابی‌طالب تصریح نکرده است. همچنین پیروان این مکتب در امامت فاضل و مفضول دچار اختلاف شدند. البته بیشترشان می‌گویند که امامت

عصر ابوعلی، فاصله دو مکتب بصره و بغداد تا اندازه‌ای کاسته شد و نه تنها محافل پیرو مکتب بصره در بغداد حضور داشتند، بلکه پیروان مکتب بغداد نیز در بصره یافت

بصریون‏ پیروان مکتب کلامی «معتزله» بودند. مکتب معتزله که خود گونه‌ای انشعاب یافته از مکتب بصره با شاخص حسن بصری بوده است، در نیمه نخست سده دوم هجری قمری،

انجمن مشایخ صوفیه در لبنان و از علمای اهل سنت و جماعت است که عقیدۀ او بر روش اشاعره و ماتریدیه است. او عمادالدین أبومحمد جمیل بن محمد ابن السید محمد بن السید

ولید که از شاگردان واصل بن عطا بود، درس خواند. هر چند برخی گفته‌اند که وی مکتب اعتزال را از حسن بن ابی الحسن بصری گرفته است. او کتابی به نام «میلاس» نوشته

در ایام واثق عباسی مسئول دیوان خراج بوده است. این شخصیت از مهم‌ترین اساتید مکتب معتزله در بصره شناخته می‌شد که پس از شورش علی بن محمد معروف به صاحب الزنج،

یکی از پنج مذهب بزرگ اسلام و یکی از چهار مذهب اهل‌سنت می‌باشد. پیشوای این مکتب فقهی احمد بن حنبل است. فقه‌ حنبلی بیش از مذاهب دیگر، به ظاهر احادیث پیامبر(ص)

توجیه می‌کرد. تمام مبانی مکتب او در یک کلام تشبیه و تناسخ است و او با این عقیده در واقع به جنگ مکتب اهل‌بیت برخاسته است. در مکتب حق؛ تناسخ و تشبیه برابر

علمای امت بود و «استحسان و تقلید» را قبول نداشت. ابن‌حزم اندلسی از مروجین مکتب وی بود. ابوسلیمان کتابی در اصول مذهب به نام «الفقه‌الظاهری» در هشت جلد نگارش

پیوست و سپس به کربلا رهسپار شد و تا پایان عمر در آن شهر به تدریس و ترویج مکتب شیخیه مشغول بود و بالغ بر یکصد و پنجاه جلد کتاب و رساله نوشت که غالبا رمز

محمد رضا جلالی نائینی، چاپ تهران، سال 1321 شمسی، ج 1، ص 154. مدرسی طباطبایی، مکتب در فرایند تکامل، ص104

ادامه به مکتب اعتزال گرایش پیدا کرد و از مدافعین این مکتب بود تا آن که دگر بار ‌تحولی در اندیشه او پیدا شد و از مکتب معتزله فاصله گرفت و مکتب خودش را که

در اطراف ایشان جمع می‌شدند. 2. به دلیل باطل بودن اصل صوفی‌گری که راهشان از مکتب اهل‌بیت و آموزه‌های اسلام جداست، گروهک‌های زیادی از صوفیه تشکیل شدند و هریک

چون فضیلیه، آگاه بوده است. اما او خود به موضع اشاعره پایبند بوده است و با بهره‌گیری از دانش پیشینیان این مکتب، به‌ویژه تحت‌ تأثیر اندیشمندانی چون امام غزالی

اوتارپرادش و در شرق دهلی، و زادگاه و مدفن احمدرضا خان بریلوی (1272ـ 1340ق) صاحب مکتب بریلویه است. گفتنی است که‌ این شهر را «بانس بریلی»[71] گویند تا با شهر «رای

می‎آید. وی نقش ویژه‎ای در ترویج مکتب زیدیه و امامان زیدی حجاز و یمن، در شمال ایران داشته و احیاناً خود او نیز صاحب مکتب خاصی قلمداد شده است. آنچه مسلّم

علمای کلامی زیدیه و نیز از فقها بود،. این شخصیت، مردم را تشویق می‌کرد تا به مکتب زیدیه در آیند. علاوه مناظراتی با هشام بن حکم در مجلس متکلمین در محضر هارون

استثنا نمی‌پذیرد، به این گروه مرحبه الفقهاء می‌گویند. عده‌ای از اهل کلام مثل اشاعره و ماتریدیه و ابو حنیفه و بعضی فقها در این جرگه داخل شدند پیدایش این نظریه

العوام، ص 176 مدرسی طباطبایی سید حسین، مکتب در فرایند تکامل، ص 31 سوره زخرف، آیه 84 مدرسی طباطبایی سید حسین، مکتب در فرایند تکامل، ص 31 با تصرف در عبارات

(علیهم‌السّلام) و خاندان ایشان) استفاده علمی می‌بردند، ولی این مسأله در این مکتب کمرنگ و نادیدنی بود. این ادعا در روایتی که ابوعمرو کشی در رجال خویش نقل می‌کند،

همچنین روش‌های تربیتی و آدابی که هریک به مریدان خود می‌آموختند موجب می‌شد که مکتب باطنی یا تصوف یک شهر با شهر دیگر تفاوت‌هایی پیدا کند. از نظر دسوقی وظیفۀ

آغاز ظهور امامان از شهر مدینه بوده است و طی سال‌های ۱۰۰۰ تا ۱۲۰۰ میلادی این مکتب در قاهره (مبدأ مذهب و فرهنگ فاطمیه) ادامه یافته است. 12. به تمامی امامان

آن می‌‌زیست، چون دید اوضاع آرام است، ادعاهای جدیدی را مطرح کرد. موسس این مکتب دعوی «حلول» خداوند در خود می‏‌کرد و خویشتن را روح‌القدس می‌‏خواند و کتابی

هجری قمری، ج۵، ص۶. الحنفی ابن ابی العزّ، شرح العقیده الطحاویه، بیروت، نشر مکتب الاسلامی، چاپ چهارم، سال ۱۳۹۱ هجری قمری، ص۴۹۰. محمدی محمد، پژوهشی دقیق در

مفهوم سلف از مفاهیمی است که هرچند در میان مسلمانان بار ارزشی دارد، اما توسط مکتب «سلفی‌گری» مصادره شده و در مفهوم آن، انحراف پدید آمده است. «سلف» در لغت به

که بر اعمالشان نور نبوی نتابیده، عملشان باطل است. در طریقت رفاعیه هر چهار مکتب فقهی اهل سنت، حنفیه، مالکیه، حنبلی و شافعی محترم هستند و تفاوتی بین آنها

متکلم نامدار و بنیان‌گذار مکتبی در عقاید اسلامی که پیروانش اشاعره خوانده شده‌اند. ویژگی اصلی این مکتب کلامی دفاع عقلانی از عقاید اهل سنت و اصحاب حدیث است، در

الجوهره و الخریدة البهیة را نزد او حفظ کرد. این دو کتاب در علم توحید بر مبنای اشاعره هستند. سپس نزد شیخ احمد الجمال رفت و سه چهارم کتاب الاختیار اثر الموصلی

علما کار او را تایید می‌کردند و با نشر شرح عقیده طحاویه مخالفت خودش را با اشاعره و ماتریدیه اعلام کرده‌است. در مقابل سعید فوده، نذیر احمد العطاونة کتابی

وی برخلاف اکثر بزرگان زیدیه، اشاعره را تکفیر نمی‌کرد و در این زمینه می‌نویسد: «اکثر زیدیه و جمهور معتزله قائل به کفر اشاعره، به خاطر قول به کسب، قدم قرآن