نتایج جستجو

می‌گوییم قرآن و خبر(حدیث) بر ما کفایت می‌کند، زیرا در مسائل شرعی قیاس راه ندارد و هر حکمی که با قیاس اثبات شود، باطل خواهد بود. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی،

اتکا می‌نمود عبارتند از: قرآن، سنت نبوی، اتفاق نظر مجتهدان صحابه و دیگران و قیاس. البته بعد از این چهار منبع، نوبت به استحسان می‌رسد. معروف است که ابوحنیفه

قایل به قیاس در شرع بودند و مثل بیهسیه نکاح مومنه را با مشرک جایز می‌دانستند و می‌گفتند همان‌طور که می‌توانیم با زنان مشرکه ازدواج کنیم، به همان قیاس می‌توانیم

که «قیاس» از دین من خارج است، برای اینکه اصحاب قیاس از راه سنجش، طلب علم کرده‌‏اند و به همین جهت از حقیقت دور افتاده‌‏اند و البته دین خدا با قیاس درست‏

می‌نامند. کسانی که پیروانشان بر اساس بینش خود به کتاب و سنت پایبندند و با قیاس و استحسان هر عقیده‌ای را می‌سنجند. تحصیلات اولیه خود را در شقره گذراند و

داد. ایمان از نگاه ابوحنیفه، اقرار به زبان و تصدیق به دل است. این گروه، «قیاس» و «استحسان» و «اجتهاد» را جایز می‌دانند. فقهای خراسان که از اصحاب ابوحنیفه‌‏اند،

چهارم هجری قمری در بغداد به دنیا آمده است. وی که فروشنده «باقلا» بوده، برخلاف قیاس ادبیات عرب باقِلاّنی‌ نامیده شده است. وی شاگرد غیرمستقیم اشعری است. باقلانی

صد نفر در محضر او حاضر می‌شدند. او در روش فقهی خود از «تأویل» و «رأی» و «قیاس» اعراض کرده به ظاهر قرآن اکتفا نمود و درباره «اجماع»، قائل به اجماع صحابه‌پیامبر

محمد‌بن‌ادریس شافعی و اوزاعی را باید از این جماعت بر‌شمرد. پیروان این مذهب از قیاس و رای بیزاری می‌جستند. و پیرو آرای اهل حدیث بودند. نقل شده است که اوزاعی

جمله فرقه‌های کلامی مربوط به شیعه «امامیه» بودند. عقلیه معتقد بودند که نظر و قیاس؛ به علم و معرفت خداوند پیوند می‌خورد و زمانی که پیامبران مبعوث شوند، عقل

می‌شمرد. او نظام «استخلاف» را صحیح مى‌دانست. کتاب، سنت، فتاوی صحابه، اجماع، قیاس، استحسان، مصالح مرسله، استصحاب و عمل اهل مدینه جزو منابع استنباط دین در مذهب

است. امام شافعی استنباط احکام فرعی را در کتاب، سنت، اجماع و آثار اصحاب و قیاس منحصر نمود و در رد استحسان به معنی مصلحت اندیشی و صوابدید عقلهای عامه، دلائل

حبیب فراهیدی؛ او محدث و فقیهی بزرگ بود. مصادر تشریع اباضی قرآن، سنت، اجماع، قیاس و استدلال می‌باشد، آنها مصدر اساسی دین در عقاید، عبادات، اخلاق ومعاملات را

این مکتب جریان متقابلی بود که تفسیر تحت‌اللفظی قرآن، احادیث، تقلیل ارزش قیاس و اجماع را مورد توجه قرار می‌داد. پیروان احمد ابن‌حنبل به حنبلی مشهورند.

رجوع به قرآن و سنت پیامبر . 2. بهره‌گیری از گفته‌های صحابه. 3. استفاده از قیاس و استحسان. v t e

«اخبار» است. «اجماع» نزد شیعه، اتفاق علمای شیعه امامیه است بر قول امام معصوم. «قیاس» نزد اخباریون شیعه حرام است، ولی نزد «اصولیون» مورد قبول است. در فروع فقه،

می‌نامند. اینها کسانی هستندکه احکام را از کتاب و سنت استخراج می‌کنند و به کمک قیاس و بر طبق مصالح فتوا می‌دهند و اگر مصلحتی نباشد، استحسان می‌کنند. اینان تابع

می‌برم چه کسی تو را به من راهنمایی کرد؟ زن گفت: نزد ابوحنیفه ـ که صاحب رأی و قیاس است ـ برای پرسیدن حکم این مسأله رفتم، اظهار بی‌اطلاعی کرد و گفت: نزد محمد

در آن تباهی و خون‌ریزی می‌کردند و فرشتگان سرنوشت آدم و ذریت او را بر آنان قیاس کرده‌اند. برخی گفته‌اند خدا خود به فرشتگان گفت خلیفه‌ای در زمین قرار می‌دهم،

توجه علمی قابل ارائه‌ای نداشتند، از این جهت نمی‌توان آنان را با سران زیدیه قیاس کرد. عجلیه در محافل آن روز به عنوان ضعفای زیدیه مشهور بودند. مشی کورکورانه

را در استنباط احکام دخالت می‌دهند و از این رو به اهل قیاس نام‌بردارند. در توصیفی دیگر، اصحاب قیاس چون در تبیین مشکلات حدیث یا موضوعاتی که حدیثی درباره

هستند ولی به طور کل در فقه می‌شود به آنها استناد کرد که این موارد عبارتند از: قیاس اجماع مصالح مرسله سد الذرائع حنبلیه در جایی استفاده از حدیث ضعیف را جایز

درایی، باید گفت که اوزاعی هم‌چون جمعی دیگر از فقهای حدیث‌گرای قرن ۲ ق، رأی و قیاس را در حد قابل ملاحظه‌ای می‌پذیرفته، و به همین لحاظ، ابن قتیبه در تقسیم عالمان

واژه اجتهاد در عرف آن زمان نزد امامیه، به دلیل آمیختگی آن با رأی، تاویل و قیاس، کاربرد مثبتی نداشته و ناپسند بوده است و به جای آن از واژه‌های «تفقه»، «معرفت»،

اولی کمتر از کفر گفتن نیز جایز است. ۵ ـ اهل سنت قیاس به تخریج مناط و مستنبط العلّه، و به تعبیری دیگر قیاس مساوات را جایز می‌‏دانند، لذا طبق این قاعده و بر

او برخی آثار را از حفظ املا یا روایت می‌کرده است. ابوطیب او را با خلف احمر قیاس کرده، می‌گوید: علم و شعر در سینۀ هیچ‌کس به اندازۀ سینۀ خلف و ابن درید جمع

شمرده شده‌اند: کتاب، سنت، عقل و اجماع. فقهای مذاهب اهل‌سنت، (از جمله حنفیان)، قیاس و استحسان را نیز از جمله منابع استنباط دانسته‌اند (اما عقل را از جمله منابع

باز‌داشتند و به حفظ، کتابت و نقل صحیح آن سفارش کرده، همزمان، اجتهادات مبتنی بر قیاس و استحسان و اجتهاد به رأی را مردود دانستند. شیعیان پس از غیبت امام دوازدهم(ع)

(علیه‌السلام) و امام رضا (علیه‌السلام) تأکید می‌ورزد و هارون‌الرشید را درخور قیاس با آنان نمی‌شمرد، هم‌چنانکه میان نوح پیامبر و فرزندش قرابتی نمی‌یابد. خاندان

کرد و از عقاید اشعری دفاع کرد. تمرکز بر گسترش ایمان صحیح اسلامی به دور از قیاس و انسان‌گرایی و تطهیر دین اسلام از افسانه‌ها، احادیث ساختگی، نابهنجار و اسرائیلی

رؤیت باری تعالی، شفاعت، مهدویت، امامتِ امامان اهل بیت و شمار آنان، تخطئه قیاس، تقیه، سرنوشت فرزندان نامسلمانان، معراج پیامبر صلی اللّه علیه وآله وسلم،

چنان‌که از تلویح ابن بابویه و تصریح سید مرتضی برمی‌آید، ابن شاذان به حجیت قیاس مُستَنبَطُ العلّه قائل بوده است. برخورد علت‌گرایانه او با احکام شرعی در سراسر

جمع دانسته. ابو حیان در تفسیر خود بنام (البحر) آنرا جمع حدیث (منتهی بر خلاف قیاس) گرفته مانند اباطیل جمع باطل این نکته مؤید است به آنچه برخی از عالمان آورده‌اند

و اقبالی‌ به‌ روایت‌ اخبار نشان‌ نمی‌دادند. مضمون‌ گفتار در باب‌ اجتهاد و قیاس‌ در «زیادات‌ اوائل‌ المقالات‌»، که‌ در آن‌ از مخالفت‌ صفریه‌ با کاربرد این‌

لذا خشونت بادیه را در فتواهایش بروز داد و مثل سلفیه نصوصی از تأویل و رأی و قیاس دوری گزید». به نظر محمد عماره نسخه دیگری از سلفیه در مصر توسط محمد عبده (م۱۳۲۳ق)

عمری حضور داشته‌اند و این مطلب با توجه به این‌که ابن‌هَمّام در آن زمان در قیاس با ابوسهل، سن زیادی نداشته است، مهم‌تر جلوه می‌کند. در دوران حسین بن روح

می‌شدند و قسام آنان را به ضرورت جهاد و آماده شدن برای نبرد مسلحانه به هنگام قیاس مردمی، آشنا می‌نمود. با گذشت زمان، هسته انقلاب، با سرعت زیاد گرداگرد قسام

ودیگر مامومان شود، در حالی که شخص بزرگ ومکلف این گونه نیست. به دیگر سخن، قیاس مع الفارق است. ج - در تذکرة الفقهاء درباره شرط سالم بودن امام جمعه از نابینایی

پیروان احمد بن حنبل (۱۶۴-۲۴۱ق) است. احمد پیرو فقه حدیثی بود[۱۱] و از رأی و قیاس پرهیز می‌کرد. [۱۲] فقه حنبلی بیش از مذاهب دیگر به ظاهر احادیث و اقوال صحابه

محسوس است به موضوعات مشابهی در جهان ناشناخته سریان می‌دهد. البته اشعری اعتبار قیاس را می‌‌پذیرد و در برهان‌های خویش نیز از برخی مفاهیم عقلی استفاده می‌کند و

می‌کند در میان مسلمین به وجود آمد. در برخی از منابع آمده است: اصولیون شیعه به قیاس و رأی قایل نیستند و در برابر اخباریون هستند اما اصولیون اهل سنت در مقابل

اسلام طریق و وسیله‌ای است که عارف را به اتحاد و فنا و ذات حق می‌رساند. در قیاس با تعالیم هندیان، نیز می‌بینیم که موضوع خدا و بقای نفس و زندگی اخروی در آن

واحد: برخی از مذاهب در عمل به خبر واحد شروطی نظیر عام البلوی بودن و مخالف قیاس نبودن را لازم می‌دانند و برخی از مذاهب خبر واحد محفوف به قراین قطعیه را حجت

مسئله؛ اجماع بسیط است، که در مقابل اجماع مرکب می‌باشد؛ مانند: اجماع بر حرمت قیاس و اجماع بر واجب نبودن دعا هنگام دیدن هلال ماه. نکته: رسیدن به اتفاق و اجماع

شوروی سابق و دومین آن اشاره به به توسعه‌طلبی‌های امپریالیستی غرب دارد به همین قیاس، پاکستانی‌ها، در مورد کشمیر، از امپریالیسم قهوه‌ای یعنی امپریالیسم هندی نام

کاملاً جدید و ناشناخته است، بلکه از زاویه سنت اسلامی نیز مفهومی بی‌بدیل، خاص و قیاس ناپذیر است. لذا با توجه به آنچه که بیان شد، آن چیزی که در نظریه امام تازگی

تحلیل مورخ، تحلیل منطقی و عقلانی است که در لابراتوار عقل با ابزار استدلال و قیاس انجام می‌دهد نه در لابراتوار خارجی... لذا کار مورخ از این جهت به کار فیلسوف

مالکیان بد گفت. بعدها از مذهب ظاهری جانب‌داری کرده از هر نوع اجتهاد و رأی و قیاس پرهیز داشت. در عین حال، تحت پوشش مذهب ظاهری. و با همان روش، خود قدم در وادی

دانشوران»، «نگارش و فضیلت آن»، «صفت عالم»، «تقلید»، «حق عالم»، «بدعت و رأی و قیاس» «نهی از سخن بدون دانش»، «وجود همه نیازمندی‌های مردم در قرآن و سنت. کتاب

یادآوری کرد، ابلیس با کمال جسارت و گستاخی در مقام استدلال برآمد و از طریق قیاس به برتر بودن خود اشاره کرده و جواب داد: أَنَا خَیرٌ مِنْهُ خَلَقْتَنی مِنْ