نمیریه

نميريه‏ از «غلاة» شيعه و پيروان محمد بن نصير نميرى بودند كه در زمان امام على بن محمد (ع) به امامت او گرائيدند و پس از وى به مردی به نام محمدبن نصیر نمیری که ادعای پیامبری داشت، گرویدند.

پیشینه

شيخ طوسى در کتاب رجال خود وى را از ياران امام محمد تقى (ع) و در كتاب‏ «الغيبه» او را از ياران امام حسن عسكرى (ع) شمرده است و چون آن امام در گذشت، ادعای بابيت و مقام محمد بن عثمان را كه از نواب اربعه و اصحاب امام زمان (عجل الله فرجه الشریف) بود، مى‏ كرد. ابو جعفر محمد بن عثمان وى را لعنت نمود و از وى تبرى جست. علّامه حلّى در قسمت دوم از رجال خود می گويد كه محمد بن نصير از بزرگان بصره بود و مردى دانشمند به شمار می‌رفت، ولى در حديث و روايت او را از ضعفا شمرده است. برخى محمد بن نصير نميرى را موسس فرقه نصیریه می دانستند.

عقاید

حلول

نمیریه معتقد بودند که خداى تعالى برخى از اوقات در جسد امام على (ع) حلول می‌کرد.

ادعای نبوت

موسس این فرقه ادعای نبوت می کرد و می گفت كه امام حسن العسكرى (ع) وى را بدان كار برانگيخته و او خدا است.

گزافه گویی

وى درباره «تناسخ» سخن می‌گفت و در باره امام حسن عسكرى (ع) گزافه ‏گويى می‌کرد.

زناشویی با محارم و نزدیکی با هم جنس

محمد بن نصير، زناشويى با محارم و نزديكى با مردان را روا می شمرد و آن كار را نوعى از فروتنى و خدمتگزاری می دانست و می گفت که اين كار از شهوت‌راني هاى نيك است و خداوند آن را ناروا نشمرده است. .