نسب شناسی جایگاه و دوره های آن در یهودیت با تاکید بر عهد عتیق

نسب شناسی: جایگاه و دوره های آن در یهودیت با تاكید بر عهد عتیق عنوان مقاله‌ایست كه توسط سید ابراهیم معصومی به نگارش در آمده است

نویسنده در این مقاله، با چكیده و یك مقدمه آغاز كرده است محورهای اصلی این مقاله بشرح ذیل است:

محورهای اصلی:

1-نسب شناسی:

الف: مفهوم نسب شناسی: از حیث لغوی و اصطلاحی

ب: سابقه نسب شناسی: در گذشته یك ضرورت اجتماعی بوده ولی امروزه كارائی خود را از دست داده است

ج: سابقه نسب شناسی در یهودیت: نسب شناسی از دیر باز جزو هویت دینی و وجودی یهود تلقی می شد

2-دورهای نسب شناسی در یهودیت:

الف: حضور در صحرای سینا: بعد از فوت حضرت یوسف و گذشت سالیان دراز و روی كار آمدن فرعون، كار بر یهودیان سخت شد

ب: عبور از صحرای سینا:بعد از اینكه از مصر خارج شدند در صحرای سینا حدود 40 سال آواره گشتند

ج: بعد از جلای وطن: یكی از دوره های مهم تاریخی در یهودیت، دوره تاریخی بعد از اسارت بابلی است

3-دوره های ثبت انساب در یهودیت: ملاك هویت یهود در تلمود و یهودیت امروزی

الف:از زمان حضرت آدم تا حضرت ابراهیم: فرزندان یعقوب و داوود و سلیمان و یهودا و شمعون و روبین و بنی جاد و لاوی و...

ب: از ابراهیم تا اسباط دوازده گانه

ج: زمان پادشاهان

4-جایگاه نسب شناسی در یهود