مقاصد الفلاسفه (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
جز (جایگزینی متن - ']]↵↵<references />' به ']]')
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
 
{{جعبه اطلاعات کتاب
<noinclude>
| عنوان = مقاصد الفلاسفه
 
| تصویر = مقاصد1214.jpg
<div class="wikiInfo">[[پرونده:مقاصد1214.jpg|جایگزین=کتاب مقاصد الفلاسفه|بندانگشتی|کتاب مقاصد الفلاسفه]]
| نام = مقاصد الفلاسفه
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |نام
| پدیدآوران = [[محمد غزالی]]
!نام نویسنده
| زبان = عربی
|[[محمد غزالی]]
| زبان اصلی =
|-
| ترجمه =
|موضوع
| سال نشر = 1961 م
|فلسفه
| ناشر = دارالمعارف
|-
| تعداد صفحه =
|زبان کتاب
| موضوع = فلسفه
|[[عربی|عربى‌]]
| شابک =
|-
}}
|ناشر
|دارالمعارف
|-
|سال نشر
|1961 م
|-
|تعداد جلد
|تک جلدی
|-
|مکان چاپ
|[[مصر]]، [[قاهره]]
|-
 
|}
</div>
کتاب '''«مقاصد الفلاسفه»''' را [[محمد غزالی]] در معرفی افکار و اندیشه‌های فیلسوفان [[مشائی]] یا پیروان [[فلسفه]] [[ارسطو]] نگاشته است.  
کتاب '''«مقاصد الفلاسفه»''' را [[محمد غزالی]] در معرفی افکار و اندیشه‌های فیلسوفان [[مشائی]] یا پیروان [[فلسفه]] [[ارسطو]] نگاشته است.  


خط ۴۴: خط ۲۹:
[[رده:کتاب‌ها]]
[[رده:کتاب‌ها]]
[[رده:کتاب‌های اهل‌سنت]]
[[رده:کتاب‌های اهل‌سنت]]
[[رده:کتاب فلسفی]]

نسخهٔ ‏۷ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۳۵

مقاصد الفلاسفه
مقاصد1214.jpg
ناممقاصد الفلاسفه
پدیدآورانمحمد غزالی
زبانعربی
سال نشر1961 م
ناشردارالمعارف
موضوعفلسفه

کتاب «مقاصد الفلاسفه» را محمد غزالی در معرفی افکار و اندیشه‌های فیلسوفان مشائی یا پیروان فلسفه ارسطو نگاشته است.

معرفی اجمالی

کتاب به شیوه‌ای دقیق آرائ مشائیان را شرح می‌دهد و به همین دلیل پس از ترجمۀ لاتین آن به‌دست گوندسیالووس به‌عنوان یک اثر اصیل مشائی برشمرده شد[۱].

زمان نگارش

نگارش دقیق این کتاب که حاکی از تسلط غزالی بر فلسفۀ مشاء بود سبب شد فیلسوفان مشهوری همچون قدیس توماس آکوئینی و فرانسیس بیکن و آلبرت کبیر بخط غزالی را یک فیلسوف مشایی در ردیف ابن سینا و ابن رشد بدانند.

برداشت غلط

گفته می‌شود غزالی این کتاب را خود ننوشته است؛ بلکه دانشنامه علایی ابن سینا را که به فارسی بوده به عربی ترجمه کرده و اینکه محتوای کتاب از ابن سینا باشد را پنهان ساخته است[۲].

پانویس

  1. تاریخ فلسفه در اسلام. میان محمد شریف. ص ۱۳.
  2. غزالی در ترازوی نقد؛ ص۴۷ تا ۷۲ و نیز ص۲۱۰ تا۲۲۰.