قاسطیه: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «'''قاسطيه''' فرقه ای بودند که می گفتند مزد اعمال انسان ها در همین دنیا به آن ها...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''قاسطيه''' فرقه ای بودند که می گفتند مزد اعمال انسان ها در همین دنیا به آن ها داده می شود. بنا بر این، جزای خوبی و بدی در | '''قاسطيه''' فرقه ای بودند که می گفتند مزد اعمال انسان ها در همین دنیا به آن ها داده می شود. بنا بر این، همه انسان ها، جزای خوبی و بدی را در دنیا خواهند دید. معتقد بودند که نعمت دنیا، راحتی و فراغت و بر وفق مراد بودن زندگی است و این جزای نیکوکاران است. اما عذاب دنيا، فقر و نامرادى و احتياج و غم و اندوه و خشكى است و این جزاى عمل بدكاران است. در همین دنیا به اعمال انسان رسیدگی می شود و در همین دنیا جزا داده می شود. پس در [[آخرت]] جایی برای نگرانی نخواهد بود. معتقد بودند که روزی حلال آن است که از کسب حلال به دست بیاید و در ملک انسان باشد. بنا بر این، مالی که از راه [[حرام]] کسب شود، روزی نخواهد بود. و بر بندگان واجب است که از ده کوشش یک دهم آن را در طلب [[عبادت]] و امور مربوط به آخرت به کار برند و بقیه کوشش ها را در طلب مال دنیا خرج کنند.علاوه، این فرقه زهد را نکوهش می کردند و کسب را فریضه می دانستند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 355 با ویرایش و اصلاح گسترده عبارات</ref> ه<ref>فتاد و سه ملت يا اعتقادات مذاهب، كتابى بىنام مربوط به قرن ششم با تصحيح دكتر محمد جواد مشكور، تهران، سال 1341 هجری شمسی، ص 52.</ref> <ref>العراقی ابو محمد عثمان بن عبد الله، الفرق المفترقة بين اهل الزيغ و الزندقة، تحقيق يشار قوتلو آى، آنكارا، سال 1961 میلادی، ص 51.</ref> غ<ref>زالی محمد طاهر معروف به نظام، معرفة المذاهب، با تصحيح على اصغر حكمت، تهران، ص 12. | ||
</ref> | </ref> | ||
نسخهٔ ۱۶ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۲۲:۴۰
قاسطيه فرقه ای بودند که می گفتند مزد اعمال انسان ها در همین دنیا به آن ها داده می شود. بنا بر این، همه انسان ها، جزای خوبی و بدی را در دنیا خواهند دید. معتقد بودند که نعمت دنیا، راحتی و فراغت و بر وفق مراد بودن زندگی است و این جزای نیکوکاران است. اما عذاب دنيا، فقر و نامرادى و احتياج و غم و اندوه و خشكى است و این جزاى عمل بدكاران است. در همین دنیا به اعمال انسان رسیدگی می شود و در همین دنیا جزا داده می شود. پس در آخرت جایی برای نگرانی نخواهد بود. معتقد بودند که روزی حلال آن است که از کسب حلال به دست بیاید و در ملک انسان باشد. بنا بر این، مالی که از راه حرام کسب شود، روزی نخواهد بود. و بر بندگان واجب است که از ده کوشش یک دهم آن را در طلب عبادت و امور مربوط به آخرت به کار برند و بقیه کوشش ها را در طلب مال دنیا خرج کنند.علاوه، این فرقه زهد را نکوهش می کردند و کسب را فریضه می دانستند. [۱] ه[۲] [۳] غ[۴]
پانویس
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 355 با ویرایش و اصلاح گسترده عبارات
- ↑ فتاد و سه ملت يا اعتقادات مذاهب، كتابى بىنام مربوط به قرن ششم با تصحيح دكتر محمد جواد مشكور، تهران، سال 1341 هجری شمسی، ص 52.
- ↑ العراقی ابو محمد عثمان بن عبد الله، الفرق المفترقة بين اهل الزيغ و الزندقة، تحقيق يشار قوتلو آى، آنكارا، سال 1961 میلادی، ص 51.
- ↑ زالی محمد طاهر معروف به نظام، معرفة المذاهب، با تصحيح على اصغر حكمت، تهران، ص 12.