عمرویه (غلاة): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
جز (جایگزینی متن - 'ك' به 'ک')
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۵: خط ۵:


==عقاید فرقه==
==عقاید فرقه==
پیروان او معتقد بودند که معرفت امام موجب اسقاط نماز و روزه می شود. حضرت علی علیه السلام در ابرها جای دارد و با باد پرواز می کند و پس  از مرگ سخن مى‏ گوید چنان که هنگام غسل حرکت کرد. او خداوند زمین و آسمان و شریک او است. <ref>شکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 337</ref>  <ref>دائرة المعارف تشیع، ج 12، ص 282</ref> <ref>حنفی عبدالمنعم، موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة، ص493</ref> <ref>کشّی محمد بن عمر بن عبدالعزیز، رجال کشى، ص 324- 325.</ref>
پیروان او معتقد بودند که معرفت امام موجب اسقاط نماز و روزه می شود. حضرت علی علیه السلام در ابرها جای دارد و با باد پرواز می کند و پس  از مرگ سخن مى‏ گوید چنان که هنگام غسل حرکت کرد. او خداوند زمین و آسمان و شریک او است. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 337</ref>  <ref>دائرة المعارف تشیع، ج 12، ص 282</ref> <ref>حنفی عبدالمنعم، موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة، ص493</ref> <ref>کشّی محمد بن عمر بن عبدالعزیز، رجال کشى، ص 324- 325.</ref>


==پانویس==  
==پانویس==  

نسخهٔ ‏۲۷ مارس ۲۰۲۲، ساعت ۱۷:۰۵

عمرویه ‏(پیروان عمرو نبطی) و مانند مفضلیه از غلاة شیعه بودند.

شرح حال موسس

وى گرچه فطحى مذهب بوده است، ولى نجاشى وى را توثیق کرده است و شاید ابن داود که وى را در قسم دوم «رجال» خویش (که ویژه غیر ثقات است) آورده، به دلیل فساد مذهب او بوده است نه وثاقتش. وى نخست از اصحاب حضرت امام جعفر صادق (ع) بود و سپس به غلو گرائید.

عقاید فرقه

پیروان او معتقد بودند که معرفت امام موجب اسقاط نماز و روزه می شود. حضرت علی علیه السلام در ابرها جای دارد و با باد پرواز می کند و پس از مرگ سخن مى‏ گوید چنان که هنگام غسل حرکت کرد. او خداوند زمین و آسمان و شریک او است. [۱] [۲] [۳] [۴]

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 337
  2. دائرة المعارف تشیع، ج 12، ص 282
  3. حنفی عبدالمنعم، موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة، ص493
  4. کشّی محمد بن عمر بن عبدالعزیز، رجال کشى، ص 324- 325.