عبدالعزیز جوهری بصری بغدادی
نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.
یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۱۲:۳۳، ۲ نوامبر ۲۰۲۲؛
| نام | احمد بن عبدالعزیز جوهری بصری بغدادی |
|---|---|
| القاب و سایر نام‌ها | ؟؟؟ |
| زاده | ابتدا زمان تولد و سپس مکان |
| درگذشت | ابتدا زمان وفات و سپس مکان |
| استادان | ؟؟؟ |
| شاگردان | ؟؟؟ |
| آثار | ؟؟؟ |
| دین و مذهب | اسلام • تشیع |
| فعالیت‌ها | ؟؟؟ |
احمد بن عبدالعزیز جوهری بصری بغدادی، (حدود 245 – 323ق) ابوبكر. دانشمند، ادیب، مورخ، محدث و صاحب كتاب «السقیفه». وی در اواسط سده سوم حدود 245هجری در بصره چشم به جهان گشود زیرا بعضی از اساتید او در 262هجری وفات یافتهاند بنابراین وی در این هنگام حداقل به سن جوانی رسیده بود. وفات او به گفته معاصرش «ابوبكر صولی شطرنجی»(م335ق) در 323هجری در زادگاهش بصره اتفاق افتاده است. وی دوران كودكی و جوانی را در بصره سپری كرد و پس از آن به بغداد آمد و نزد اساتید آنجا شاگردی نمود و در علوم حدیث و تاریخ تبحر یافت. وی همچنین سفری به سامراء داشته و نزد استاد خود «احمد بن اسحاق بن صالح»(م281ق) كه در این شهر اقامت دائم داشت و در همین شهر درگذشته است، احادیثی فراگرفته است. اساتید او عمدتاً از اهلسنت هستند و از استادان شیعی او تنها میتوان به «محمد بن زكریا بن دینار غلابی جوهری»(م298ق) اشاره نمود. از استادان سنی او «ابوزید عمر بن شبه»(م262ق)، «ابویوسف یعقوب بن شیبه»(م262ق)، «احمد بن منصور رمادی»(م265ق) و «احمد بن اسحاق بن صالح»(م281ق) هستند. از شاگردان شیعی و سنی او «ابوالمفضل شیبانی»(م387ق)، «ابوالفرج اصفهانی»(م356ق)، «ابوبكر دوری وراق»(شیعی متعصب و متوفا 379هجری)، «ابوعبیده محمد بن عمران مرزبانی»(م385ق)، «سلیمان بن احمد طبرانی» و «ابواحمد حسن بن عبدالله عسكری»(م382ق) هستند. در باره اعتقاد او سخن قاطعی نمیتوان گفت. از یكسو شیخ طوسی نام او را در فهرست خود یاد كرده و اشارهای به فساد اعتقاد او ننموده است. روشن است كه بنای شیخ در این كتاب بر آن است كه جز دانشمندان شیعی را ذكر نكند؛ و از سوی دیگر ابنابیالحدید به صراحت وی را از عالمان سنی برشمرده است. از احادیث و اخباری كه وی خود در كتاب «السقیفه» گزارش كرده نیز نمیتوان به حقیقت اعتقاد او پی برد هر چند وی در این كتاب بخش مهمی از تاریخ تشیع را بازگشایی نموده و به گفته ابنطاوس ظلمهایی كه در جریان انتخاب ابوبكر در شورای سقیفه، بر بنیهاشم روا داشته شده را بر ملا ساخته است. بسیاری از دانشمندان شیعه، سخن شیخ طوسی را بر گفته ابنابیالحدید ترجیح داده و وی را امامی معرفی كردهاند و شاید به همین دلیل مورخان بزرگ اهلسنت مانند خطیب بغدادی، ابنحجر عسقلانی و دیگران متعرض شرححال او نشدهاند، چنانكه برخی از اخبار او در باره فضیلت علی(ع) و تنقیص معاویه و نیز گزارش او در باره تخلف خلیفه اول از لشگر اسامه، میتواند گواه تشیع او باشد. وی تألیفات بسیاری داشته كه اكثر آنها از بین رفته است. از كتابهای مهم و معروف او كه اكنون در دست است كتاب «السقیفه و فدك» است كه در آن داستان سقیفه و خطبه حضرت زهراء(س) و ماجرای فدك گزارش شده است. اصل این كتاب تا سده هفتم هجری موجود بوده است اما از آن پس «ابن ابیالحدید معتزلی»(م655ق) در شرح نهجالبلاغه و «ابوالفتح اربلی»(م693ق) در كشفالغمه، از روی نسخه عتیقهای كه در اختیار داشتند متن آن را در كتابهایشان درج نموده و به آیندگان انتقال دادهاند.