رزامیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'ي' به 'ی')
خط ۱: خط ۱:
رزاميه‏ از فرق «[[کیسانیه|كيسانيه راونديه]]» اند.
رزامیه‏ از فرق «[[کیسانیه|كیسانیه راوندیه]]» اند.


==موسس==
==موسس==
بنیان گذار این فرقه شخصی به نام رزام بن سابق یا سایق است. ا<ref>شعری قمی سعبد بن عبد الله، المقالات و الفرق، تهران، چاپ محمد جواد مشکور،  سال 1360 شمسی، ج۱، ص65</ref> <ref>مقریزی، المواعظ الاعتبار فی ذکر الخطط و الاثار، لندن،  چاپ ایمن فواد سید،  سال 1424 قمری و 2003 میلادی، ج۴، جزءاول، ص۴۲۶</ref> البته شهرستانى، اين فرقه را پيرو مردى به نام رزام بن رزم دانسته است.<ref>شهرستانی محمد بن عبد الکریم، الملل و النحل، ترجمه افضل الدين صدر تركه اصفهانى، به تصحيح سيد محمد رضا جلالى نائينى، چاپ تهران، سال 1321 شمسی،  ص 136</ref>
بنیان گذار این فرقه شخصی به نام رزام بن سابق یا سایق است. ا<ref>شعری قمی سعبد بن عبد الله، المقالات و الفرق، تهران، چاپ محمد جواد مشکور،  سال 1360 شمسی، ج۱، ص65</ref> <ref>مقریزی، المواعظ الاعتبار فی ذکر الخطط و الاثار، لندن،  چاپ ایمن فواد سید،  سال 1424 قمری و 2003 میلادی، ج۴، جزءاول، ص۴۲۶</ref> البته شهرستانى، این فرقه را پیرو مردى به نام رزام بن رزم دانسته است.<ref>شهرستانی محمد بن عبد الکریم، الملل و النحل، ترجمه افضل الدین صدر تركه اصفهانى، به تصحیح سید محمد رضا جلالى نائینى، چاپ تهران، سال 1321 شمسی،  ص 136</ref>


==پیشینیه==
==پیشینیه==
خط ۱۴: خط ۱۴:


==عقاید==
==عقاید==
رزامیه معتقد بودند رشته امامت از ابو هاشم محمد بن حنفيه، به محمد بن على بن عبد الله بن عباس ختم شده  و از او به برادرش عبد الله بن على السفاح انتقال يافت و پس از وى امامت به ابو مسلم رسيد. همچنین قایل به حلول روح خداوند در امامان خود بودند.  
رزامیه معتقد بودند رشته امامت از ابو هاشم محمد بن حنفیه، به محمد بن على بن عبد الله بن عباس ختم شده  و از او به برادرش عبد الله بن على السفاح انتقال یافت و پس از وى امامت به ابو مسلم رسید. همچنین قایل به حلول روح خداوند در امامان خود بودند.  
همچنین باور داشتند که دين، معرفت امام است و كسى كه به این مقام برسد، به کمال رسیده و تكاليف شرعى از وى برداشته مى ‏شود. بعضى از پيروان اين فرقه می گفتند که ابو مسلم کشته نشده است، بلکه  روح خداوند در وى حلول کرده است. ولی برخی به کشته شدن او اقرار داشتند. <ref>مشکور محمد جواد فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 203</ref> <ref>نوبختی، فر ق الشیعه، ترجمه و تحقيق محمد جواد مشكور، طبع تهران، مركز انتشارات علمى و فرهنگى، ص 47</ref> <ref>شهرستانی محمد بن عبد الکریم، الملل و النحل، ترجمه افضل الدين صدر تركه اصفهانى، به تصحيح سيد محمد رضا جلالى نائينى، چاپ تهران، سال 1321 شمسی، ص 136- 137.</ref> <ref>طبری محمد بن جریر،  تاريخ طبرى، چاپ لیدن، سال 1901 میلادی، ج 10 ص 132- 164- 194.</ref><ref>اقبال آشتیانی عباس، خاندان نوبختی، چاپ تهران، سال 1311 شمسی، ص 256</ref>
همچنین باور داشتند که دین، معرفت امام است و كسى كه به این مقام برسد، به کمال رسیده و تكالیف شرعى از وى برداشته مى ‏شود. بعضى از پیروان این فرقه می گفتند که ابو مسلم کشته نشده است، بلکه  روح خداوند در وى حلول کرده است. ولی برخی به کشته شدن او اقرار داشتند. <ref>مشکور محمد جواد فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 203</ref> <ref>نوبختی، فر ق الشیعه، ترجمه و تحقیق محمد جواد مشكور، طبع تهران، مركز انتشارات علمى و فرهنگى، ص 47</ref> <ref>شهرستانی محمد بن عبد الکریم، الملل و النحل، ترجمه افضل الدین صدر تركه اصفهانى، به تصحیح سید محمد رضا جلالى نائینى، چاپ تهران، سال 1321 شمسی، ص 136- 137.</ref> <ref>طبری محمد بن جریر،  تاریخ طبرى، چاپ لیدن، سال 1901 میلادی، ج 10 ص 132- 164- 194.</ref><ref>اقبال آشتیانی عباس، خاندان نوبختی، چاپ تهران، سال 1311 شمسی، ص 256</ref>


==پانویس==
==پانویس==

نسخهٔ ‏۴ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۵:۳۴

رزامیه‏ از فرق «كیسانیه راوندیه» اند.

موسس

بنیان گذار این فرقه شخصی به نام رزام بن سابق یا سایق است. ا[۱] [۲] البته شهرستانى، این فرقه را پیرو مردى به نام رزام بن رزم دانسته است.[۳]

پیشینیه

پیشینه تشکیل این فرقه به دوران ابو مسلم خراسانی و در منطقه خراسان و در شهرهای مرو و هرات باز می گردد. [۴] [۵] [۶] پیروان این فرقه در دوستى ابو مسلم صاحب دولت بنى عباس افراط مى‏ كردند. [۷]

چگونگی پیدایش

هنگامی که منصور دوانیقی دومین خلیفه عباسی فرمان قتل راوندیان را داد، رزام از این ماجرا جان سالم به در برد [۸] و دست به تشکیل فرقه ای زد و پیروانی را گرد خود جمع کرد و به جنبشی مخفی تبدیل شد. [۹] رزامیه را منشعب از رواندیه دانستند و به همین دلیل مذهب این دو فرقه کیسانی بوده است. [۱۰] [۱۱] [۱۲]

عقاید

رزامیه معتقد بودند رشته امامت از ابو هاشم محمد بن حنفیه، به محمد بن على بن عبد الله بن عباس ختم شده و از او به برادرش عبد الله بن على السفاح انتقال یافت و پس از وى امامت به ابو مسلم رسید. همچنین قایل به حلول روح خداوند در امامان خود بودند. همچنین باور داشتند که دین، معرفت امام است و كسى كه به این مقام برسد، به کمال رسیده و تكالیف شرعى از وى برداشته مى ‏شود. بعضى از پیروان این فرقه می گفتند که ابو مسلم کشته نشده است، بلکه روح خداوند در وى حلول کرده است. ولی برخی به کشته شدن او اقرار داشتند. [۱۳] [۱۴] [۱۵] [۱۶][۱۷]

پانویس

  1. شعری قمی سعبد بن عبد الله، المقالات و الفرق، تهران، چاپ محمد جواد مشکور، سال 1360 شمسی، ج۱، ص65
  2. مقریزی، المواعظ الاعتبار فی ذکر الخطط و الاثار، لندن، چاپ ایمن فواد سید، سال 1424 قمری و 2003 میلادی، ج۴، جزءاول، ص۴۲۶
  3. شهرستانی محمد بن عبد الکریم، الملل و النحل، ترجمه افضل الدین صدر تركه اصفهانى، به تصحیح سید محمد رضا جلالى نائینى، چاپ تهران، سال 1321 شمسی، ص 136
  4. بغدادی عبد القاهر، الفرق بین‌ الفرق، چاپ محمد محیی‌الدین عبدالحمید، بیروت (بی‌تا)، ج۱، ص۲۵۶ـ۲۵۷
  5. محمد بن عبدالکریم الشهرستانی، الملل و النحل، ج۱، ص۲۴۷، چاپ احمد فهمی محمد، بیروت ۱۳۶۸/۱۹۴۸.
  6. احمد بن یحیی ‌بن المرتضی، کتاب المیته و الامل فی شرح الملل و النحل، ج۱، ص۳۱، چاپ محمدجواد مشکور، دمشق ۱۹۸۸.
  7. مشکور محمد جواد فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 203
  8. طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، چاپ بیروت، ج 7، ص 507
  9. عبدالمنعم ماجد، العصر العباسی الاول، القرن‌ الذهبی فی تاریخ‌ الخلفاء العباسی، التاریخ السیاسی، قاهره، سال ۱۹۸۴ میلادی، ج۱، ص۷۱
  10. اشعری قمی سعد بن عبداللّه، کتاب المقالات والفرق، محمدجواد مشکور، تهران، سال ۱۳۶۰ شمسی، ج۱، ص۶۵
  11. اشعری ابو الحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، چاپ هلموت ریتر، سال 1400 هجری قمری و سال 1980 میلادی، ج۱، ص21
  12. نوبختی، فرق‌ الشیعة، چاپ محمدصادق آل بحرالعلوم، نجف سال ۱۳۵۵ هجری قمری، ۱۹۳۶ میلادی، ج۱، ص۴۶ـ۴۷
  13. مشکور محمد جواد فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 203
  14. نوبختی، فر ق الشیعه، ترجمه و تحقیق محمد جواد مشكور، طبع تهران، مركز انتشارات علمى و فرهنگى، ص 47
  15. شهرستانی محمد بن عبد الکریم، الملل و النحل، ترجمه افضل الدین صدر تركه اصفهانى، به تصحیح سید محمد رضا جلالى نائینى، چاپ تهران، سال 1321 شمسی، ص 136- 137.
  16. طبری محمد بن جریر، تاریخ طبرى، چاپ لیدن، سال 1901 میلادی، ج 10 ص 132- 164- 194.
  17. اقبال آشتیانی عباس، خاندان نوبختی، چاپ تهران، سال 1311 شمسی، ص 256