بوثوبانیه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
[[ابن‌اثیر]]، ثَوْبَانی را به فتح ثاء، سکون واو و فتح باء ضبط کرده است. | [[ابن‌اثیر]]، ثَوْبَانی را به فتح ثاء، سکون واو و فتح باء ضبط کرده است. | ||
<ref>ابن اثیر، اللباب فی تهذیب الانساب، ج1، ص243</ref> | <ref>ابن اثیر، اللباب فی تهذیب الانساب، ج1، ص243</ref> | ||
درباره وی اطلاعات چندانی موجود نیست. | درباره وی اطلاعات چندانی موجود نیست. [[ابن اثیر|ابن‌اثیر]] احتمال می‌دهد ثوبانیه از مرجئه، پیروان ثوبان‌بن‌شهیل بن‌اسد بن‌عمران بن‌عمرو باشند.<ref>ابن اثیر، اللباب فی تهذیب الانساب، ج1، ص243</ref> <ref>شهرستانی محمد بن عبدالکریم، الملل و النحل، ج1، ص 127</ref> | ||
== اعتقادات == | == اعتقادات == | ||
نسخهٔ ۱۵ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۰:۴۴
بوثوبانیه یا ثوبانیه پیروان ابوثوبان مرجی از فرقه مرجئه هستند.
شرح حال
ابن‌اثیر، ثَوْبَانی را به فتح ثاء، سکون واو و فتح باء ضبط کرده است. [۱] درباره وی اطلاعات چندانی موجود نیست. ابن‌اثیر احتمال می‌دهد ثوبانیه از مرجئه، پیروان ثوبان‌بن‌شهیل بن‌اسد بن‌عمران بن‌عمرو باشند.[۲] [۳]
اعتقادات
بوثوبان معتقد بود که ایمان یعنی اقرار به خداوند و شناخت وی همراه با افعالی که خرد آن را شایسته می‌داند.بنابراین، آنچه را که نزد خرد روا نیست، از ایمان شمرده نمی‌شود.[۴] محمد شهرستانی می‌نویسد: پیروان بوثوبان می‌پنداشتند ایمان عبارت است از معرفت و اقرار به خداوند و پیامبران و به هر آنچه عقل انجام آن را جایز نمی‌شمارد.اما اعتقاد به آنچه عقل ترک آن را جایز می‌شمارد، از ایمان نیست. از زمره موافقان این نظریه، ابومروان غیلان‌بن‌مروان دمشقی، صالح‌قبه و فضل رقاشی می‌باشند.[۵] [۶]
تفاوت ثوبانیه با یونسیه
تفاوت ثوبانیه با یونسیه در این است که ثوبانیه به وجوب‌عقلی پیش از وجوب‌شرعی اعتقاد دارند.[۷]
پانویس
- ↑ ابن اثیر، اللباب فی تهذیب الانساب، ج1، ص243
- ↑ ابن اثیر، اللباب فی تهذیب الانساب، ج1، ص243
- ↑ شهرستانی محمد بن عبدالکریم، الملل و النحل، ج1، ص 127
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 108 با ویرایش و اصلاح عبارات.
- ↑ ابن‌اثیر، اللباب فی تهذیب الانساب، ج1، ص243
- ↑ شهرستانی محمد بن عبدالکریم، الملل و النحل، ج1، ص127
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 108 با ویرایش و اصلاح عبارات.