بهره: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
جز (جایگزینی متن - 'رده: کلام ' به ' ')
جز (جایگزینی متن - 'ى' به 'ی')
خط ۱۴: خط ۱۴:
<ref>شیخ مفید، محمد بن محمد، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، قم، کنگره شیخ مفید، سال 1413 هجری قمری، چاپ اول، ج ‏2، ص 209</ref> <ref>طبرسی فضل بن حسن، اعلام الوری بأعلام الهدی، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، سال 1417 قمری،  چاپ اول،  ج ‏1، ص 546</ref>
<ref>شیخ مفید، محمد بن محمد، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، قم، کنگره شیخ مفید، سال 1413 هجری قمری، چاپ اول، ج ‏2، ص 209</ref> <ref>طبرسی فضل بن حسن، اعلام الوری بأعلام الهدی، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، سال 1417 قمری،  چاپ اول،  ج ‏1، ص 546</ref>
پس از فوت اسماعیل، امام جعفر صادق(ع) فرزند خود «موسی» را به عنوان امام بعد از خود به مردم معرفی کردند. با این حال گروهی از یاران امام صادق(ع) با این انتصاب مخالفت نموده و بر امامت اسماعیل پای‌ فشردند. گروهی از آنان حتی منکر مرگ اسماعیل شدند و مرگ او را تقیـه‌ای بـرای مصـونیـت از سـوء قصـد دشمنان دانستنـد. ایـن‌ انشعـابیـون سپـس محمـد پسـر اسـمـاعیل را امام بعدی دانستند و با عدم قبول امامت موسی کاظم(ع) رسماً از سایر [[شیعیان]] جدا شدند.
پس از فوت اسماعیل، امام جعفر صادق(ع) فرزند خود «موسی» را به عنوان امام بعد از خود به مردم معرفی کردند. با این حال گروهی از یاران امام صادق(ع) با این انتصاب مخالفت نموده و بر امامت اسماعیل پای‌ فشردند. گروهی از آنان حتی منکر مرگ اسماعیل شدند و مرگ او را تقیـه‌ای بـرای مصـونیـت از سـوء قصـد دشمنان دانستنـد. ایـن‌ انشعـابیـون سپـس محمـد پسـر اسـمـاعیل را امام بعدی دانستند و با عدم قبول امامت موسی کاظم(ع) رسماً از سایر [[شیعیان]] جدا شدند.
<ref>شیخ مفید، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج ‏2، ص 210؛</ref> <ref>طباطبایی سیدمحمد حسین، شیعه در اسلام، قم، نشر جامعه مدرسین، چاپ سیزدهم ص 67 – 68</ref> <ref>حلبى‏ على اصغر، تاریخ علم کلام در ایران و جهان، تهران، نشر اساطیر، سال 1376 خورشیدی، چاپ دوم، ص 139</ref> پس از مرگ محمد اسماعیلیه به‌‌طور پراکنده تبلیغاتی را انجام می‌دادند تا سرانجام با روی کار آمـدن حـکومت فاطمیان‌ مصر، این فرقه بسیار قدرت مند شده و مبلّغانی را به سراسر مملکت اسلامی آن زمـان، اعـزام نمود.
<ref>شیخ مفید، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج ‏2، ص 210؛</ref> <ref>طباطبایی سیدمحمد حسین، شیعه در اسلام، قم، نشر جامعه مدرسین، چاپ سیزدهم ص 67 – 68</ref> <ref>حلبی‏ علی اصغر، تاریخ علم کلام در ایران و جهان، تهران، نشر اساطیر، سال 1376 خورشیدی، چاپ دوم، ص 139</ref> پس از مرگ محمد اسماعیلیه به‌‌طور پراکنده تبلیغاتی را انجام می‌دادند تا سرانجام با روی کار آمـدن حـکومت فاطمیان‌ مصر، این فرقه بسیار قدرت مند شده و مبلّغانی را به سراسر مملکت اسلامی آن زمـان، اعـزام نمود.
<ref>تاریخ علم کلام در ایران و جهان، ص 140</ref> <ref>طباطبایی سیدمحمد حسین، شیعه در اسلام، قم، نشر جامعه مدرسین، چاپ سیزدهم ص  68</ref>
<ref>تاریخ علم کلام در ایران و جهان، ص 140</ref> <ref>طباطبایی سیدمحمد حسین، شیعه در اسلام، قم، نشر جامعه مدرسین، چاپ سیزدهم ص  68</ref>
پس از مرگ المستنصر، هـشـتـمـیـن خلیفه فاطمی و امام اسماعیلی‌ها، اختلافی بین اسماعیلیان بروز نمود.وی دارای دو پسر بود که نام یکی نزار و نام دیگری مستعلی بود. گروهی از اسماعیلیان، نزار‌ ‌پسر بزرگ وی را رهبر اسماعیلیه‌ها دانستند و گروه دیگر، مستعلی فرزند کوچک وی را <ref>تاریخ علم کلام در ایران و جهان، ص 141</ref> <ref>سبحانى‏ جعفر، بحوث فی الملل و النحل، قم، نشر موسسة النشر الاسلامی، موسسه امام صادق، ج ‏8، ص 155</ref>
پس از مرگ المستنصر، هـشـتـمـیـن خلیفه فاطمی و امام اسماعیلی‌ها، اختلافی بین اسماعیلیان بروز نمود.وی دارای دو پسر بود که نام یکی نزار و نام دیگری مستعلی بود. گروهی از اسماعیلیان، نزار‌ ‌پسر بزرگ وی را رهبر اسماعیلیه‌ها دانستند و گروه دیگر، مستعلی فرزند کوچک وی را <ref>تاریخ علم کلام در ایران و جهان، ص 141</ref> <ref>سبحانی‏ جعفر، بحوث فی الملل و النحل، قم، نشر موسسة النشر الاسلامی، موسسه امام صادق، ج ‏8، ص 155</ref>
نزار جوانی برومند بود و به ولایت عهدی مستنصر برگزیده شد، در طرف دیگر مستعلی با حمایت بدرالجمالی امیر الجیوش، به خلافت رسید.
نزار جوانی برومند بود و به ولایت عهدی مستنصر برگزیده شد، در طرف دیگر مستعلی با حمایت بدرالجمالی امیر الجیوش، به خلافت رسید.
نزار به اسکندریه گریخت و بعد از دستگیری به قتل رسید. پس از آن، «اسماعیلیه» ایران به طرفداری از نزار فرقه‌ای به نام «[[نزاریه]]» تشکیل دادند که [[حسن صباح]] و جانشینان او و «[[آغاخانیه]]» از این طایفه‏‌اند و پیروان مستعلی‌‌ ‌به «مستعلیون» معروف شدند که بــاقـی مـانـده آنـان که در یمن و هند هستند، امـروزه بـه «بهره» موسوم‌اند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 108
نزار به اسکندریه گریخت و بعد از دستگیری به قتل رسید. پس از آن، «اسماعیلیه» ایران به طرفداری از نزار فرقه‌ای به نام «[[نزاریه]]» تشکیل دادند که [[حسن صباح]] و جانشینان او و «[[آغاخانیه]]» از این طایفه‏‌اند و پیروان مستعلی‌‌ ‌به «مستعلیون» معروف شدند که بــاقـی مـانـده آنـان که در یمن و هند هستند، امـروزه بـه «بهره» موسوم‌اند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 108
</ref> <ref>سبحانی جعفر،بحوث فی الملل و النحل، قم، نشر موسسه امام صادق، ج ‏8، ص 28</ref> <ref>قاضى نعمان‏، تأویل الدعائم، قاهره، نشر دار المعارف، چاپ اول، ج ‏2، ص 10</ref> نقل شده است که اولین پیشوا و امام بهره، عاده عبداللّه یمنی بود و به نشر دعوت خود در هند پرداخت. پس از وی شخصی به نام محمد علی در سال 532 هجری قمری وارد هند شد وی تا سال 1297 میلادی تحت حمایت مهاراجگان هندوی گجرات بود. در آن سال حاکمان گجرات به اطاعت پادشاهان دهلی در آمدند و مردم «بهره» مورد جفای سلاطین مسلمان سنی گجرات قرار گرفتند.
</ref> <ref>سبحانی جعفر،بحوث فی الملل و النحل، قم، نشر موسسه امام صادق، ج ‏8، ص 28</ref> <ref>قاضی نعمان‏، تأویل الدعائم، قاهره، نشر دار المعارف، چاپ اول، ج ‏2، ص 10</ref> نقل شده است که اولین پیشوا و امام بهره، عاده عبداللّه یمنی بود و به نشر دعوت خود در هند پرداخت. پس از وی شخصی به نام محمد علی در سال 532 هجری قمری وارد هند شد وی تا سال 1297 میلادی تحت حمایت مهاراجگان هندوی گجرات بود. در آن سال حاکمان گجرات به اطاعت پادشاهان دهلی در آمدند و مردم «بهره» مورد جفای سلاطین مسلمان سنی گجرات قرار گرفتند.
اما پیشوای این فرقه در یمن می‏‌زیست و بهره عشریه و زکات خود را به او می‌‏پرداختند تا این که یوسف بن سلیمان از یمن به هند مهاجرت کرد و در (سدهپور) جای گرفت. پس از درگذشت پیشوای ایشان، داوود بن عجب شاه پیشوا شد. مردم «بهره» گجرات داوود بن قطب را به پیشوایی برگزیدند ولی «بهره» یمن با او بیعت نکردند و مردی به نام سلیمان را به امامت برگزیدند که خود را جانشین داوود بن عجب شاه می‌دانست.این فرقه «سلیمانیه» نام گرفتند. سپس سلیمان به گجرات آمد و در احمدآباد درگذشت و قبر وی مورد زیارت پیروان آن طایفه است.
اما پیشوای این فرقه در یمن می‏‌زیست و بهره عشریه و زکات خود را به او می‌‏پرداختند تا این که یوسف بن سلیمان از یمن به هند مهاجرت کرد و در (سدهپور) جای گرفت. پس از درگذشت پیشوای ایشان، داوود بن عجب شاه پیشوا شد. مردم «بهره» گجرات داوود بن قطب را به پیشوایی برگزیدند ولی «بهره» یمن با او بیعت نکردند و مردی به نام سلیمان را به امامت برگزیدند که خود را جانشین داوود بن عجب شاه می‌دانست.این فرقه «سلیمانیه» نام گرفتند. سپس سلیمان به گجرات آمد و در احمدآباد درگذشت و قبر وی مورد زیارت پیروان آن طایفه است.
تعداد «داوودیه» از «سلیمانیه» بیشتر است و شمار ایشان بر صد و چهل هزار نفر می‌‏رسد و ملّایان و پیشوایان ایشان از قرن هجدهم تاکنون در شهر سورات اقامت دارند.امّا «داوودیه» به دو طایفه تقسیم شدند، یکی «بهره علییه» و دیگری بهره «ناکوشیه». فرقه اخیر تحت تأثیر عقاید هندویی، خوردن گوشت را از گناهان می‏‌شمارند. امّا فرقه دیگر از بهره، «جعفریه» نام دارند که از نسل «بهره» داوودی هستند و ایشان در عهد مظفر شاهی که از سال 1407 تا 1411 بر گجرات حکومت می‌‏کرد به مذهب سنت و جماعت گرائیدند.
تعداد «داوودیه» از «سلیمانیه» بیشتر است و شمار ایشان بر صد و چهل هزار نفر می‌‏رسد و ملّایان و پیشوایان ایشان از قرن هجدهم تاکنون در شهر سورات اقامت دارند.امّا «داوودیه» به دو طایفه تقسیم شدند، یکی «بهره علییه» و دیگری بهره «ناکوشیه». فرقه اخیر تحت تأثیر عقاید هندویی، خوردن گوشت را از گناهان می‏‌شمارند. امّا فرقه دیگر از بهره، «جعفریه» نام دارند که از نسل «بهره» داوودی هستند و ایشان در عهد مظفر شاهی که از سال 1407 تا 1411 بر گجرات حکومت می‌‏کرد به مذهب سنت و جماعت گرائیدند.

نسخهٔ ‏۵ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۴:۲۱

بُهره طایفه‌‏ای از «اسماعیلیه مستعلویه» هستند که در یمن و غرب هندوستان زندگی می‌کنند و پیروان آن مذهب بیشتر هندی الاصل‌اند.

معنای لغوی بهره

کلمه «بُهره » در زبان گجراتی به معنای بازرگان است. [۱] اسماعیلیان گجرات به این دلیل بهره نام دارند که در اصل تجارت پیشه بوده‌اند.[۲] بعضی گفته‏‌اند بهره یا بوهرا اسماعیلیانی هستند که از بلاد عرب و مصر و یمن به هندوستان مهاجرت کردند و در سال 460 هجری در آن کشور ساکن شدند. [۳]

مکان کنونی بهره‌ها

هم اکنون‌ این فرقه اجتماعی در گجرات، بمبئی و هند مرکزی و نیز پاکستان ساکن‌اند و در فعالیت‌های اجتماعی، سیاسی و فرهنگی حضور دارند. [۴]

تاریخچه

اسماعیل فرزند بزرگ امام صادق(ع) در زمان حیات ‌پدر از دنیا رفته و به فرمان ایشان تجهیز و به خاک سپرده شد. قبر اسماعیل هم اکنون در قبرستان بقیع در مدینه منوّره قرار دارد. [۵] [۶] پس از فوت اسماعیل، امام جعفر صادق(ع) فرزند خود «موسی» را به عنوان امام بعد از خود به مردم معرفی کردند. با این حال گروهی از یاران امام صادق(ع) با این انتصاب مخالفت نموده و بر امامت اسماعیل پای‌ فشردند. گروهی از آنان حتی منکر مرگ اسماعیل شدند و مرگ او را تقیـه‌ای بـرای مصـونیـت از سـوء قصـد دشمنان دانستنـد. ایـن‌ انشعـابیـون سپـس محمـد پسـر اسـمـاعیل را امام بعدی دانستند و با عدم قبول امامت موسی کاظم(ع) رسماً از سایر شیعیان جدا شدند. [۷] [۸] [۹] پس از مرگ محمد اسماعیلیه به‌‌طور پراکنده تبلیغاتی را انجام می‌دادند تا سرانجام با روی کار آمـدن حـکومت فاطمیان‌ مصر، این فرقه بسیار قدرت مند شده و مبلّغانی را به سراسر مملکت اسلامی آن زمـان، اعـزام نمود. [۱۰] [۱۱] پس از مرگ المستنصر، هـشـتـمـیـن خلیفه فاطمی و امام اسماعیلی‌ها، اختلافی بین اسماعیلیان بروز نمود.وی دارای دو پسر بود که نام یکی نزار و نام دیگری مستعلی بود. گروهی از اسماعیلیان، نزار‌ ‌پسر بزرگ وی را رهبر اسماعیلیه‌ها دانستند و گروه دیگر، مستعلی فرزند کوچک وی را [۱۲] [۱۳] نزار جوانی برومند بود و به ولایت عهدی مستنصر برگزیده شد، در طرف دیگر مستعلی با حمایت بدرالجمالی امیر الجیوش، به خلافت رسید. نزار به اسکندریه گریخت و بعد از دستگیری به قتل رسید. پس از آن، «اسماعیلیه» ایران به طرفداری از نزار فرقه‌ای به نام «نزاریه» تشکیل دادند که حسن صباح و جانشینان او و «آغاخانیه» از این طایفه‏‌اند و پیروان مستعلی‌‌ ‌به «مستعلیون» معروف شدند که بــاقـی مـانـده آنـان که در یمن و هند هستند، امـروزه بـه «بهره» موسوم‌اند. [۱۴] [۱۵] [۱۶] نقل شده است که اولین پیشوا و امام بهره، عاده عبداللّه یمنی بود و به نشر دعوت خود در هند پرداخت. پس از وی شخصی به نام محمد علی در سال 532 هجری قمری وارد هند شد وی تا سال 1297 میلادی تحت حمایت مهاراجگان هندوی گجرات بود. در آن سال حاکمان گجرات به اطاعت پادشاهان دهلی در آمدند و مردم «بهره» مورد جفای سلاطین مسلمان سنی گجرات قرار گرفتند. اما پیشوای این فرقه در یمن می‏‌زیست و بهره عشریه و زکات خود را به او می‌‏پرداختند تا این که یوسف بن سلیمان از یمن به هند مهاجرت کرد و در (سدهپور) جای گرفت. پس از درگذشت پیشوای ایشان، داوود بن عجب شاه پیشوا شد. مردم «بهره» گجرات داوود بن قطب را به پیشوایی برگزیدند ولی «بهره» یمن با او بیعت نکردند و مردی به نام سلیمان را به امامت برگزیدند که خود را جانشین داوود بن عجب شاه می‌دانست.این فرقه «سلیمانیه» نام گرفتند. سپس سلیمان به گجرات آمد و در احمدآباد درگذشت و قبر وی مورد زیارت پیروان آن طایفه است. تعداد «داوودیه» از «سلیمانیه» بیشتر است و شمار ایشان بر صد و چهل هزار نفر می‌‏رسد و ملّایان و پیشوایان ایشان از قرن هجدهم تاکنون در شهر سورات اقامت دارند.امّا «داوودیه» به دو طایفه تقسیم شدند، یکی «بهره علییه» و دیگری بهره «ناکوشیه». فرقه اخیر تحت تأثیر عقاید هندویی، خوردن گوشت را از گناهان می‏‌شمارند. امّا فرقه دیگر از بهره، «جعفریه» نام دارند که از نسل «بهره» داوودی هستند و ایشان در عهد مظفر شاهی که از سال 1407 تا 1411 بر گجرات حکومت می‌‏کرد به مذهب سنت و جماعت گرائیدند.

کتاب‌های بهره

«بهره» کتاب‌های دینی خود را که به دو زبان عربی و گجراتی است، مانند اسرار حفظ می‌کنند. البته درباره «بهره» کتاب مهمّی به نام «الترجمه الظاهریه لفرقه بهرة الباهرة» وجود دارد که نسخه خطی آن در کتابخانه بمبئی شعبه انجمن آسیایی پادشاهی لندن یافت می‌شود. این کتاب ذیل عنوان:.sarohoB eht Fo yrotsiH yradnegelA توسط: irevohJ. M. K به زبان انگلیسی ترجمه شده است.[۱۷]

جمعیت بهره

آمار «بهره» مسلمان هند در 1901 میلادی صد و چهل و شش هزار و دویست و پنجاه و پنج تن بودند که یکصد و هجده هزار و سیصد و هفت از ایشان در بمبی سکنی داشتند. «بهره» به دو گروه بزرگ که تاجر و شیعه مذهب و دیگری کشاورز و سنی مذهب‌اند، تقسیم می‌شوند. بعضی از بهره‏‌های سنی بندر گجرات، در بیرمانی (برمه) به تجارت مشغول‌اند و گروه ثروت مندی را تشکیل می‌‏دهند. اکثریت «بهره» بدون شک از اصل هندو هستند که اجداد ایشان بدین مذهب «اسماعیلی» گرائیدند.[۱۸]

عقاید محوری بهره‌ها

با توجه به این‌که بهره‌ها از فرقه اسماعیلیه بوده و به‌ طور طبیعی از اعتقادات عامه آنان برخوردارند، اما در عین حال به عقایدی اختصاص پای بندند که اساسی‌‌ترین آن‌ها عبارت است از: 1. خدا واحد است. 2. قرآن، کتاب دینی شیعیان بهره است و کلیه این فرقه‌ها باید در فراگیری مفاهیم آن بکوشند؛ هرچند تنها داعیان و معدودی از بزرگان مذهبی به باطن قرآن آگاهی دارند. 3. حضرت محمد(ص) پیامبر خدا و حضرت علی(ع) وصی و شریک‌ او است و همواره جانشین پیامبر اکرم(ص) به شمار می‌رود. 4. امـامـان، مـکمل پیامبران هستند؛ با این تفاوت که پیامبران مبلّغان شرایع ظاهری و امامان مبلّغان شرایع باطنی اسلام‌‌اند. 5. نسل شیعیان فعلی از حضرت علی(ع) نشأت می‌گیرد که بعد از پیامبر خدا(ص) دارای بالاترین درجه تقدیس و احترام‌ است‌. 6. پس از حضرت علی(ع) که مقامی بالاتر از امام دارد و «اساس» خوانده می‌شود، سایر امامان بـهـره داوودی عـبارت‌اند از: امام حسن، اامام حـسـیــن‌‌، امـام زیـن‌الـعـابـدیـن‌‌، امـام محمدباقر‌، امام جعفرصادق‌‌، اسماعیل‌، محمـد بـن اسمـاعیـل‌، عبـداللـه‌، احمد، حسین (مستـور)، مهـدی عبیـداللـه‌، القـائـم بـامر الله‌، المنصور بالله‌، المعز لدین الله‌، العزیز بالله‌، الحاکم بامر الله‌، الظاهر لاعزاز دین ‌الله‌، المستنصر بالله‌، المستعلـی بـالله‌، الآ‌مر باحکام ‌الله‌‌ ‌و ابوالقاسم الطیب‌. ‌بهـره‌هـا سلسلـه خلفـای فـاطمـی را تـا الآمر باحکام ‌الله‌‌ ‌به عنوان امام قبول دارند، ولی چهار خلیفه بعد از او، الحافظ لدین ‌الله، الضافر بامر الله، الفائز بالله و العاضد لدین ‌الله‌‌ ‌را امام نمی‌دانند. امام بیست‌ و‌ یکم آن‌ها طیب‌، بنا به عقیده بهره‌ها از نظر غایب‌ شده است. 7. مقام اسماعیل‌‌ ‌از سایر امامان بالاتر است؛ چون هر امام هفتمی مقام والاتری نسبت به شش امام قبلی دارد. 8. از تمام پیامبران گناه صادر شده است؛ چون آنان مراتبی که مستحق آن نبوده‌اند از خداوند متعال درخواست کرده‌اند، ولی‌ حضرت علی(ع) و امامان نسل او هیچ‌ گاه گناه نکرده‌اند؛ چون هیچ وقت از خداوند آنچه را که لایق آن نبوده‌اند، نخواسته‌اند. 9. ابلیس مرده است، ولی هر کس با امام زمان خود مخالفت کند، ابلیس است. 10. اگر امامی مرتکب فواحش یا محرمات شود، باز در مقام امامت باقی خواهد ماند. 11. آغاز ظهور امامان از شهر مدینه بوده است و طی سال‌های ۱۰۰۰ تا ۱۲۰۰ میلادی این مکتب در قاهره (مبدأ مذهب و فرهنگ فاطمیه) ادامه یافته است. 12. به تمامی امامان از ۲۱ به بعد، دستور داده شده است به‌طور مخفی و دور از اجتماع زندگی کنند. 13. از امام بیست‌و‌یکم به بعد، نمایندگان ائمه که داعـی مطلق نامیده می‌شوند، به عنوان راهبر و راهنمـا از طـرف ائمه برای‌ امت اسلام منصوب شده‌اند.[۱۹]

پانویس


  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 108
  2. دفتری، فرهاد، تاریخ و عقاید اسماعیلیه، ترجمه فریدون بدره‌ای، تهران، نشر فرزان، سال ۱۳۷۵ خورشیدی، چاپ اول، ص۳۴۰.
  3. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 108
  4. https://fa.wikifeqh.ir/%D8%A8%D9%87%D8%B1%D9%87%E2%80%8C%D9%87%D8%A7
  5. شیخ مفید، محمد بن محمد، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، قم، کنگره شیخ مفید، سال 1413 هجری قمری، چاپ اول، ج ‏2، ص 209
  6. طبرسی فضل بن حسن، اعلام الوری بأعلام الهدی، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، سال 1417 قمری، چاپ اول، ج ‏1، ص 546
  7. شیخ مفید، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج ‏2، ص 210؛
  8. طباطبایی سیدمحمد حسین، شیعه در اسلام، قم، نشر جامعه مدرسین، چاپ سیزدهم ص 67 – 68
  9. حلبی‏ علی اصغر، تاریخ علم کلام در ایران و جهان، تهران، نشر اساطیر، سال 1376 خورشیدی، چاپ دوم، ص 139
  10. تاریخ علم کلام در ایران و جهان، ص 140
  11. طباطبایی سیدمحمد حسین، شیعه در اسلام، قم، نشر جامعه مدرسین، چاپ سیزدهم ص 68
  12. تاریخ علم کلام در ایران و جهان، ص 141
  13. سبحانی‏ جعفر، بحوث فی الملل و النحل، قم، نشر موسسة النشر الاسلامی، موسسه امام صادق، ج ‏8، ص 155
  14. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 108
  15. سبحانی جعفر،بحوث فی الملل و النحل، قم، نشر موسسه امام صادق، ج ‏8، ص 28
  16. قاضی نعمان‏، تأویل الدعائم، قاهره، نشر دار المعارف، چاپ اول، ج ‏2، ص 10
  17. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 108
  18. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 108
  19. ر.ک، عرب‌احمدی امیر بهرام، آشنایی با شیعیان بهره داوودی،‌ مجله اخبار شیعیان، اردیبهشت 1388ش، شماره 42، ص 52.