اهل ایمان: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
'''اهل ایمان''' لقبی است که [[شیعه|شیعه امامیه]] به خود می‌دهد. زیرا امامیه به دلیل قبول [[ولایت]]، خود را مؤمن و بقیه [[مسلمانان]] را مسلم می‌خوانند.
'''اهل ایمان''' لقبی است که [[شیعه|شیعه امامیه]] از آن استفاده می‌کند، زیرا امامیه به دلیل قبول [[ولایت]]، خود را [[مؤمن]] و بقیه [[مسلمانان]] را مسلم می‌دانند.


== تعریف ایمان ==
== تعریف ایمان ==
در تعریف [[ایمان]] می‌توان گفت که ایمان یعنی باور به عقاید اسلامی همراه با عمل به فرامین الهی و انجام عمل صالح.
[[ایمان]] یعنی باور به عقاید اسلامی همراه با عمل به فرامین الهی و انجام عمل صالح.
این‌گونه تعریف از ایمان، معیار تمام [[مذاهب اسلامی|مذاهب‌اسلامی]] است که با آن، دیگران را از این تعریف خارج می‌کنند. با این‌حال، معیار ایمان نزد [[امامیه]] قبولی ولایت [[اهل‌بیت]] علیهم‌السلام است. از دیدگاه امامیه، پیروان دیگر مذاهب مسلمان هستند.<ref> با استفاده از کتاب فرهنگ فرق اسلامی، نوشته محمد جواد مشکور، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 77 با ویرایش و دخل و تصرف لازم در عبارات</ref>
این‌گونه تعریف از ایمان، معیار تمام [[مذاهب اسلامی|مذاهب‌اسلامی]] است که با آن، دیگران را از این تعریف خارج می‌کنند. با این‌حال، معیار ایمان نزد [[امامیه]] قبولی ولایت [[اهل‌بیت]] علیهم‌السلام است. از دیدگاه امامیه، پیروان دیگر مذاهب [[مسلمان]] هستند.<ref> با استفاده از کتاب فرهنگ فرق اسلامی، نوشته محمد جواد مشکور، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 77 با ویرایش و دخل و تصرف لازم در عبارات</ref>


== پانویس ==  
== پانویس ==  

نسخهٔ ‏۲۴ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۲۹

اهل ایمان لقبی است که شیعه امامیه از آن استفاده می‌کند، زیرا امامیه به دلیل قبول ولایت، خود را مؤمن و بقیه مسلمانان را مسلم می‌دانند.

تعریف ایمان

ایمان یعنی باور به عقاید اسلامی همراه با عمل به فرامین الهی و انجام عمل صالح. این‌گونه تعریف از ایمان، معیار تمام مذاهب‌اسلامی است که با آن، دیگران را از این تعریف خارج می‌کنند. با این‌حال، معیار ایمان نزد امامیه قبولی ولایت اهل‌بیت علیهم‌السلام است. از دیدگاه امامیه، پیروان دیگر مذاهب مسلمان هستند.[۱]

پانویس

  1. با استفاده از کتاب فرهنگ فرق اسلامی، نوشته محمد جواد مشکور، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 77 با ویرایش و دخل و تصرف لازم در عبارات