احمد حجی: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohsenmadani (بحث | مشارکتها) (←زندگی) |
Mohsenmadani (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
</div> | </div> | ||
'''احمد حجی''' (متوفی 1691) | '''احمد حجی''' (متوفی 1691) از مشهورترین اولیای [[صوفیه]] شهر سلا در کشور [[مغرب]] است. او به عنوان یک زاهد و سپس به عنوان یکی از افرادی که در آزاد سازی روستای مهدیه از دست [[اسپانیا|اسپانیایی]] ها در سال 1681 مشارکت فعال داشته ذکر شده است. او از پیروان طریقه [[جازولیه]] در [[تصوف]] بود؛سلطان اسماعیل بن علی الشریف دستور ساخت مقبره و مسجدی که به اسم او در منطقه سوق الکبیر در شهر قدیمی سلا نام گذاری شد را صادر کرد.در مقبره شیخ احمد در ایام میلاد [[پیامبر]] با اهدای شمعبه وسیله نوادگان او جشن گرفته می شود. | ||
=زندگی= | =زندگی= | ||
نسخهٔ ۹ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۵:۱۶
احمد حجی (متوفی 1691) از مشهورترین اولیای صوفیه شهر سلا در کشور مغرب است. او به عنوان یک زاهد و سپس به عنوان یکی از افرادی که در آزاد سازی روستای مهدیه از دست اسپانیایی ها در سال 1681 مشارکت فعال داشته ذکر شده است. او از پیروان طریقه جازولیه در تصوف بود؛سلطان اسماعیل بن علی الشریف دستور ساخت مقبره و مسجدی که به اسم او در منطقه سوق الکبیر در شهر قدیمی سلا نام گذاری شد را صادر کرد.در مقبره شیخ احمد در ایام میلاد پیامبر با اهدای شمعبه وسیله نوادگان او جشن گرفته می شود.
زندگی
وی در قرن هفدهم کشورهای اروپایی تلاش های استعماری خود را آغاز کردند. سلا در قدیم منطقه ای منسجم و به هم پیوسته بود.دخالت های اروپاییان باعث شد تا در این دوره احمد حجی فعالیت های خود را آغاز کند.
بر اساس تحقیقات کنت براون، در نامه ای که به کشور هلند در سال 1640 نوشته شده نام احمد حجی درج شده است که موضوع آن کالاهای یکی از کشتی های توقیف شده بود. در سال 1681، احمد حجی با سیصد نفر از اهل سلا به اسپانیایی ها حمله کرد و آنها را مجبور به تخلیه روستای مهدیه کردند. این اقدام شجاعانه او باعث شد لقب ولی صالح و سیدی را پس از مرگ به او بدهند.
به گفته مورخ سلاوی محمد بن علی الدكالي، او روابط خود را با اسپانیا ادامه داد و سلطان مولای اسماعیل بن علی الشریف به آن توجه ویژه ای داشت و اسپانیایی ها شمشیر تشریفاتی را به او تقدیم کردند که این نشان از افتخار و احترام به او بود.احمد حجی تصوف را نزد علمای بزرگی چون اليابوري آموخت. افسانه ها می گویند که او مردی متعادل بود، به علاوه پسرش عبدالله الجزار (متوفی در 1710) که جایگاه او را به ارث برد[۱].