احمد بن محمد بن صقر صائغ: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '[[حضرت محمد (ص)' به '[[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۹: | خط ۱۹: | ||
| وبگاه = | | وبگاه = | ||
}} | }} | ||
'''احمد بن محمد بن صقر صائغ'''، (000 – حدود 347 ق) ابوالحسن. ملقب به «معدل»(به فتح و تشدید دال). مفسر و [[محدّث|محدث]] [[مذهب شیعه|شیعی]] | '''احمد بن محمد بن صقر صائغ'''، (000 – حدود 347 ق) ابوالحسن. ملقب به «معدل» (به فتح و تشدید دال). مفسر و [[محدّث|محدث]] [[مذهب شیعه|شیعی]]. | ||
== معرفی اجمالی == | == معرفی اجمالی == | ||
احمد بن محمد بن صقر صائغ، ابوالحسن. ملقب به «معدل»(به فتح و تشدید دال). مفسر و محدث شیعی. درباره ولادت و وفات او گزارشی در منابع نیامده است. «شیخ صدوق»(م381ق) | احمد بن محمد بن صقر صائغ، ابوالحسن. ملقب به «معدل»(به فتح و تشدید دال). مفسر و محدث شیعی. درباره ولادت و وفات او گزارشی در منابع نیامده است. «شیخ صدوق»(م381ق) که در فاصله سالهای 339 تا 347 هجری توسط «رکن الدوله بویهی»(م366ق) به [[ری]] دعوت شده بود، [[حدیث|احادیث]] متعددی از او نقل کرده و از او با عنوان «شیخ لأهل ری»(استاد پیری از ری) یاد میکند. بنابراین میتوان وفات او را تقریباً در اواسط سده چهارم در نظر گرفت. | ||
از لقب «صائغ» بر میآید | از لقب «صائغ» بر میآید که خود او یا پدرش صنعتگر بوده و در ریختهگری و قالبریزی اشیاء مهارت داشته است. وی اصالتاً ایرانی است اما در اینکه اهل کجا و از چه خانوادهای برخاسته است چیزی دانسته نیست. همینقدر میدانیم که وی مدت زیادی در ری مسکن داشت و حیات علمی خود را در این شهر به سر آورده و احتمالاً در همین جا نیز دار فانی را وداع گفت. وی در علوم حدیث به مقام استادی رسید و چنان‌که از تعابیر شیخ صدوق بر میآید وی از شیوخ و بزرگان ری به شمار میآمده است و چون در نقل حدیث راست‌گو بود، لقب «عدل» یا «معدل» گرفت. از معاصران او در ری «[[ابن جراده بردعی]]» (م348ق)، «[[یعقوب بن یوسف بن یعقوب]]» و «[[احمد بن حسن قطان]]» هستند. همچنین بسیاری از اساتید و شاگردان او در [[قم]] و ری اقامت داشتند. | ||
درباره اعتقاد او هر چند صاحب‌نظران سخنی به میان نیاوردهاند، ولی نباید نسبت به [[مذهب شیعه|تشیع]] او تردید | درباره اعتقاد او هر چند صاحب‌نظران سخنی به میان نیاوردهاند، ولی نباید نسبت به [[مذهب شیعه|تشیع]] او تردید کرد زیرا وی روایتگر احادیثی در فضیلت [[اهل بیت|اهلبیت (علیه السلام)]] و ناقل برخی از خطبههای [[نهج‌البلاغه (کتاب)|نهج‌البلاغه]] است. وی همچنین روایتی در مذمت [[عمر بن خطاب|خلیفه ثانی]] دارد که در کتاب کمالالدین [[شیخ صدوق|ابن بابویه]] آمده است، چنان‌که در تفسیر آیه: {{متن قرآن |«و كل شئ أحصیناه فی إمام مبین<ref>آیه 12 سوره یس</ref>}}» حدیثی آورده است که [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)|رسول اکرم (صلی الله علیه)]] «امام مبین» را به [[علی بن ابی‌طالب|علی بن ابی‌طالب (علیه السلام)]] تفسیر فرموده است. این مطلب، با توجه به اینکه تفسیر پیامبر در برابر پاسخهای نادرست ابوبکر و عمر بود که «امام مبین» را به تورات، انجیل و قرآن تفسیر کرده بودند، شیعه بودن وی را بیشتر آشکار میسازد. وی دارای اثر تألیفی نبوده است، به همین دلیل نام او در فهرست [[نجاشی]] ذکر نشده است. | ||
== اساتید == | == اساتید == | ||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
== شاگردان == | == شاگردان == | ||
از شاگردان او تنها [[شیخ صدوق|محمد بن علی بن بابویه قمی]] (م 381 ق) را میشناسیم | از شاگردان او تنها [[شیخ صدوق|محمد بن علی بن بابویه قمی]] (م 381 ق) را میشناسیم که در شناساندن او به آیندگان نقش اساسی داشته است. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
# الامالی، شیخ صدوق، ص446 حدیث597؛ | # الامالی، شیخ صدوق، ص446 حدیث597؛ | ||
# التوحید، شیخ صدوق، ص44؛ | # التوحید، شیخ صدوق، ص44؛ | ||
# | # کمال الدین و تمام النعمه، ترجمه منصور پهلوان، ج1ص61؛ | ||
# معانی الاخبار، باب معنی امام مبین، ص95؛ الفوائد الرجالیه، ج3ص293؛ | # معانی الاخبار، باب معنی امام مبین، ص95؛ الفوائد الرجالیه، ج3ص293؛ | ||
# طبقات اعلام الشیعه، ج1ص48. | # طبقات اعلام الشیعه، ج1ص48. | ||
نسخهٔ ۳ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۱۱
| احمد بن محمد بن صقر صائغ | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | احمد بن محمد بن صقر صائغ |
| نام‌های دیگر | معدل |
| اطلاعات شخصی | |
| دین | اسلام، شیعه |
| استادان |
|
| شاگردان | محمد بن علی بن بابویه قمی |
احمد بن محمد بن صقر صائغ، (000 – حدود 347 ق) ابوالحسن. ملقب به «معدل» (به فتح و تشدید دال). مفسر و محدث شیعی.
معرفی اجمالی
احمد بن محمد بن صقر صائغ، ابوالحسن. ملقب به «معدل»(به فتح و تشدید دال). مفسر و محدث شیعی. درباره ولادت و وفات او گزارشی در منابع نیامده است. «شیخ صدوق»(م381ق) که در فاصله سالهای 339 تا 347 هجری توسط «رکن الدوله بویهی»(م366ق) به ری دعوت شده بود، احادیث متعددی از او نقل کرده و از او با عنوان «شیخ لأهل ری»(استاد پیری از ری) یاد میکند. بنابراین میتوان وفات او را تقریباً در اواسط سده چهارم در نظر گرفت.
از لقب «صائغ» بر میآید که خود او یا پدرش صنعتگر بوده و در ریختهگری و قالبریزی اشیاء مهارت داشته است. وی اصالتاً ایرانی است اما در اینکه اهل کجا و از چه خانوادهای برخاسته است چیزی دانسته نیست. همینقدر میدانیم که وی مدت زیادی در ری مسکن داشت و حیات علمی خود را در این شهر به سر آورده و احتمالاً در همین جا نیز دار فانی را وداع گفت. وی در علوم حدیث به مقام استادی رسید و چنان‌که از تعابیر شیخ صدوق بر میآید وی از شیوخ و بزرگان ری به شمار میآمده است و چون در نقل حدیث راست‌گو بود، لقب «عدل» یا «معدل» گرفت. از معاصران او در ری «ابن جراده بردعی» (م348ق)، «یعقوب بن یوسف بن یعقوب» و «احمد بن حسن قطان» هستند. همچنین بسیاری از اساتید و شاگردان او در قم و ری اقامت داشتند.
درباره اعتقاد او هر چند صاحب‌نظران سخنی به میان نیاوردهاند، ولی نباید نسبت به تشیع او تردید کرد زیرا وی روایتگر احادیثی در فضیلت اهلبیت (علیه السلام) و ناقل برخی از خطبههای نهج‌البلاغه است. وی همچنین روایتی در مذمت خلیفه ثانی دارد که در کتاب کمالالدین ابن بابویه آمده است، چنان‌که در تفسیر آیه: 
«و كل شئ أحصیناه فی إمام مبین[۱] [؟–؟] 
» حدیثی آورده است که رسول اکرم (صلی الله علیه) «امام مبین» را به علی بن ابی‌طالب (علیه السلام) تفسیر فرموده است. این مطلب، با توجه به اینکه تفسیر پیامبر در برابر پاسخهای نادرست ابوبکر و عمر بود که «امام مبین» را به تورات، انجیل و قرآن تفسیر کرده بودند، شیعه بودن وی را بیشتر آشکار میسازد. وی دارای اثر تألیفی نبوده است، به همین دلیل نام او در فهرست نجاشی ذکر نشده است.
اساتید
از جمله اساتید او «عیسی بن محمد علوی»، «محمد بن جعفر زعفرانی»، «محمد بن ایوب»، «محمد بن عباس بن بسام» و «موسی بن اسحاق قاضی» هستند.
شاگردان
از شاگردان او تنها محمد بن علی بن بابویه قمی (م 381 ق) را میشناسیم که در شناساندن او به آیندگان نقش اساسی داشته است.
منابع
- الخصال، ص191 حدیث264، وص429 حدیث8؛
- الامالی، شیخ صدوق، ص446 حدیث597؛
- التوحید، شیخ صدوق، ص44؛
- کمال الدین و تمام النعمه، ترجمه منصور پهلوان، ج1ص61؛
- معانی الاخبار، باب معنی امام مبین، ص95؛ الفوائد الرجالیه، ج3ص293؛
- طبقات اعلام الشیعه، ج1ص48.
پانویس
- ↑ آیه 12 سوره یس