ابوعمرو دمشقی: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «<div class="wikiInfo">جایگزین= |بندانگشتی| {| class="wikitable aboutAuthorTable" style...» ایجاد کرد) |
جز (جایگزینی متن - 'بزرگترین' به 'بزرگترین') |
||
(۱۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۲: | خط ۲: | ||
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | ||
!نام | !نام | ||
!أبو عمرو | !أبو عمرو الدمشقی | ||
|- | |- | ||
|نامهای دیگر | |نامهای دیگر | ||
خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
</div> | </div> | ||
'''أبو عمرو | '''أبو عمرو الدمشقی''' یکی از علمای بزرگ [[اهل سنت]] و از بزرگان [[تصوف]] در قرن چهارم هجری بود<ref>طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی، ص215-217، دار الکتب العلمیة، ط2003</ref>. | ||
=دیدگاه بزرگان= | =دیدگاه بزرگان= | ||
== | == ابوعبدالرحمن سلمی == | ||
سلمی درمورد دمشقی چنین | سلمی درمورد دمشقی چنین میگوید: یکی از بزرگترین مشایخ [[شام]] بود و از بزرگان اهل فتوی به شمار میآمد<ref>همان</ref>. | ||
== | == ابونعیم اصفهانی == | ||
او درباره دمشقی | او درباره دمشقی میگوید: او مستقر در ولایت الهی بود و بر مکارم اخلاق نه تنها عامل بود بلکه بشدت مراقبه داشت و از همه چیز رویگردان شد و فقط متوجه صنع خداوند تبارک و تعالی بود. | ||
=اساتید= | =اساتید= | ||
او با[[ | او با [[ابوعبدالله الجلاء|ابوعبدالله جلاء]] همنشین و از اصحاب [[ذوالنون المصری|ذونون مصری]] بود. او همچنین در علم [[حدیث]] شاگردی عبید بن الحسحاس و عمر بن عبدالعزیز را کرده است. | ||
=شاگردان= | =شاگردان= | ||
حسین بن علی الجعفی و عبدالرحمن بن عبداللَّه المسعودی شاگردی او را انجام دادهاند. | |||
=گفتار= | =گفتار= | ||
[[تصوف]] جهان را به چشم نقص | [[تصوف]] جهان را به چشم نقص میبیند و از آن چشم بسته و بر آنکه از هر نقصی مبراست چشم میدوزد<ref>طبقات الأولیاء، ابن الملقن، ص83، مکتبة الخانجی، ط1994</ref>. | ||
حقیقت ترس آن است که از چیزی و کسی غیر از خدا نترسید. | حقیقت ترس آن است که از چیزی و کسی غیر از خدا نترسید. | ||
ویژگی عرفا در چهار چیز است: | ویژگی عرفا در چهار چیز است: سیاست، ریاضت، حراست و مراقبه و رعایت. سیاست و ریاضت امری ظاهری و مربوط به ظاهر است اما مراقبه و رعایت مربوط به باطن است؛ سیاست وسیله رسیدن به طهارت است و ریاضت وسیله رسیدن به اطمینان؛ سیاست یعنی حفظ خود از ناپاکیها و کسب معرفت نفس و ریاضت نیز مخالفت با نفس و عادات آن است؛ حراست به معنای بررسی حقانیت [[خدا]] در وجدان است؛ مراعات نیز به معنای رعایت حقوق الهی در خلوت است؛ میراث سیاست اقامه وفاداری بندگی خدای تبارک و تعالی است؛ و میراث ریاضت رضایت بر حکم الهی است؛ و میراث حراست خلوص و دیدار حق است؛ و میراث رعایت محبت و هیبت و جلال الهی است. پس عامل وفاداری پاکی و عامل مقام رضا عشق و محبت الهی است. | ||
=درگذشت= | =درگذشت= | ||
به گواهی تاریخ او در سال 320 هجری قمری درگذشت<ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A3%D8%A8%D9%88_%D8%B9%D9%85%D8%B1%D9%88_%D8%A7%D9%84%D8%AF%D9%85%D8%B4%D9%82%D9%8A#cite_note-%D8%B7%D8%A8%D9%82%D8%A7%D8%AA-1 أبو عمرو | به گواهی تاریخ او در سال 320 هجری قمری درگذشت<ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A3%D8%A8%D9%88_%D8%B9%D9%85%D8%B1%D9%88_%D8%A7%D9%84%D8%AF%D9%85%D8%B4%D9%82%D9%8A#cite_note-%D8%B7%D8%A8%D9%82%D8%A7%D8%AA-1 أبو عمرو الدمشقی]</ref>. | ||
=پانویس= | == پانویس == | ||
{{پانویس | {{پانویس}} | ||
[[رده: تصوف]] | [[رده:تصوف]] |
نسخهٔ کنونی تا ۲۲ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۵۹
أبو عمرو الدمشقی یکی از علمای بزرگ اهل سنت و از بزرگان تصوف در قرن چهارم هجری بود[۱].
دیدگاه بزرگان
ابوعبدالرحمن سلمی
سلمی درمورد دمشقی چنین میگوید: یکی از بزرگترین مشایخ شام بود و از بزرگان اهل فتوی به شمار میآمد[۲].
ابونعیم اصفهانی
او درباره دمشقی میگوید: او مستقر در ولایت الهی بود و بر مکارم اخلاق نه تنها عامل بود بلکه بشدت مراقبه داشت و از همه چیز رویگردان شد و فقط متوجه صنع خداوند تبارک و تعالی بود.
اساتید
او با ابوعبدالله جلاء همنشین و از اصحاب ذونون مصری بود. او همچنین در علم حدیث شاگردی عبید بن الحسحاس و عمر بن عبدالعزیز را کرده است.
شاگردان
حسین بن علی الجعفی و عبدالرحمن بن عبداللَّه المسعودی شاگردی او را انجام دادهاند.
گفتار
تصوف جهان را به چشم نقص میبیند و از آن چشم بسته و بر آنکه از هر نقصی مبراست چشم میدوزد[۳].
حقیقت ترس آن است که از چیزی و کسی غیر از خدا نترسید.
ویژگی عرفا در چهار چیز است: سیاست، ریاضت، حراست و مراقبه و رعایت. سیاست و ریاضت امری ظاهری و مربوط به ظاهر است اما مراقبه و رعایت مربوط به باطن است؛ سیاست وسیله رسیدن به طهارت است و ریاضت وسیله رسیدن به اطمینان؛ سیاست یعنی حفظ خود از ناپاکیها و کسب معرفت نفس و ریاضت نیز مخالفت با نفس و عادات آن است؛ حراست به معنای بررسی حقانیت خدا در وجدان است؛ مراعات نیز به معنای رعایت حقوق الهی در خلوت است؛ میراث سیاست اقامه وفاداری بندگی خدای تبارک و تعالی است؛ و میراث ریاضت رضایت بر حکم الهی است؛ و میراث حراست خلوص و دیدار حق است؛ و میراث رعایت محبت و هیبت و جلال الهی است. پس عامل وفاداری پاکی و عامل مقام رضا عشق و محبت الهی است.
درگذشت
به گواهی تاریخ او در سال 320 هجری قمری درگذشت[۴].
پانویس
- ↑ طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی، ص215-217، دار الکتب العلمیة، ط2003
- ↑ همان
- ↑ طبقات الأولیاء، ابن الملقن، ص83، مکتبة الخانجی، ط1994
- ↑ أبو عمرو الدمشقی