ابوحمزه بغدادی بزاز
أبو حمزة البغدادي البزاز از علمای برجسته اهل سنت و برجستگان تصوف در قرن سوم هجری بوده است[۱]. ذهبی او را به نام شیخ الشیوخ یاد کرده است. او با سری سقطی و بشر حافی هم نشین بوده است او همچنین از دوستان ابوتراب نخشبی به شمار می آمد که در سفرهایش او را همراهی می کرد.او در مسجد مدینه دو بعد از آن در مسجد رصاصه بغداد تدریس می کرد.
وفات
او در هنگام تدریس که بر روی صندلی نشسته بود حالش دگرگون و بر روی زمین افتاد و چند روز بعد درگذشت و در روز جمعه بعد از نماز در محله باب الکوفه بغداد به خاک سپرده شد. در تاریخ دقیق وفات او اختلاف وجود دارد. خطیب بغدادی او را متوفی 269 هجری[۲] و أبو عبد الرحمن السلمي او را درگذشته ی 289 و ذهبی تاریخ وفات او را به سال 269 تایید کرده است.
روایت ابن عربی از وفات ابوحمزه بغدادی
ابن عربی می گوید:مراسم تشییع جنازه او با حضور علما و زهاد بود و گروهی از هاشمیون او را غسل دادند. از جنید بغدادی خواستند که بر او نماز بخواند ولی امتناع کرد پس پسرش بر پدر نماز گذارد او اهل شب زنده داری بود و در علم قرائت قرآن به ویژه به شیوه ابوعمرو پیشگام بود و اهل سنت آن را از او روایت می کنند. او اولین کسی بود که در مورد خلوص در ذکر، جمع اراده ومحبت، اشتیاق، قرب وانس برای مردم توضیح داد.
گفتار
محال است خدا را دوست داشته باشید و لی او را در خاطر نیاورید و یادی از او نکنید و یا او را یاد کنید حلاوت یاد او را نچشید که اگر چنین شد به غیر او مشغول می شوید.
نشانه صوفی واقعی این است که او پس از ثروت فقیر می شود ، پس از جلال ذلیل می شود و پس از شهرت پنهان می شود.
هرکس راه خدای متعال را بشناسد ، طی سلوک برایش آسان می شود و هیچ راهی برای راه رسیدن به خداوند متعال وجود ندارد مگر پیروی از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) در شرایط و اعمال و گفته هایش.
کسی که سه چیز را خداوند روزیش کند از آفات نجات یافته است: شکم خالی با قلبی قانع ، فقر همراه با زهد و صبری همیشگی همراه با یاد خدا در همه حال[۳].
پانویس
- ↑ طبقات الصوفية، أبو عبد الرحمن السلمي، ص227-229، دار الكتب العلمية، ط2003
- ↑ تاريخ بغداد، الخطيب البغدادي، ج1، ص307-410
- ↑ أبو حمزة البغدادي البزاز