ابوبکر عبدالله بن طاهر طایی ابهری
أَبُو بَكْر عَبْد اللَّهِ بن طَاهِر الأبهريّیکی از علمای بزرگ اهل سنت متصوفه در قرن چهارم هجری بود[۱]. ابو عبد الرحمن سلمی در مورد او می گوید:او ار اجلای مشایخ منطقه جبل بود و عالمی متقی بود.مهلب بن أَحْمد الْمصْرِيّ نیز در مورد او می گوید:نفعی که در دیدار ابن طاهر ابهری بیش از دیگر مشایخ تصوف بود. ابونعیم اصفهانی نیز در مورد او می گوید:رایت بزرگواری بر او عنایت شده بود.زبانش در شرح توحید توانا بود و خداوند به او کرم نموده بود[۲].ابن طاهر از معاصران ابوبکر شبلی بود و با یوسف بن الحسین رازی هم صحبت بود و با مظفر قرمیسینی و شیوخ دیگر رفاقت داشت[۳]. وی در حدود سال 330 هجری قمری درگذشت[۴].
گفتار
در مصیبت سه چیز است: تطهیر، کفاره و تذکر.تطهیر از گناهان کبیره است و کفاره از گناهان صغیره است و تذکراتی به اهل پاکی و صفا داده می شود.
از جمله احکام فقیر سلوک بی رغبتی است اگر لازم شد باید رغبت او از نیازش بیشتر نباشد.
قومی خدا را با زبان اعمالشان می خواندند و قومی دیگر به رحمتش امیدوار بودند؛ببین فاصله بین آنانی که به عملشان امید دارند و آنانی که به رحمتش امید بسته اند فاصله است.
هدف صالحان اطاعت بدون معصیت و هدف علما حرکت در راه صواب و درست است و نیت عرفا تعظیم قلبی به درگاه الهی است در حالی که هدف مشتاقان زودتر به لقاء یار نائل شدن است و آرزوی مقربان آرامش دل به درگاه خداوند متعال است[۵].