ابوالعباس بن عطاء: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
جز (جایگزینی متن - 'می کند' به 'می‌کند')
جز (جایگزینی متن - '[[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا) (ص)' به '[[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا) ')
 
(۱۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
<div class="wikiInfo">
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |
!نام
!أبوالعباس أحمد بن محمد بن سهل بن عطاء الآدمی
|-
|نام‎های دیگر
|ابوالعباس بن عطاء
|-
|مذهب
|صوفی اهل تسنن


|}
{{جعبه اطلاعات شخصیت
</div>
| عنوان = أبوالعباس بن عطاء
| تصویر =
| نام = أبوالعباس أحمد بن محمد بن سهل بن عطاء الآدمی
| نام‌های دیگر =
| سال تولد =
| تاریخ تولد =
| محل تولد = مصر
| سال درگذشت = 309 ق
| تاریخ درگذشت =
| محل درگذشت =
| استادان =
| شاگردان =
| دین = [[اسلام]]
| مذهب = [[اهل سنت]]
| آثار =
| فعالیت‌ها = 
| وبگاه =
}}


'''أبوالعباس أحمد بن محمد بن سهل بن عطاء الآدمی''' از علمای برجسته [[اهل سنت]] و [[تصوف]] در قرن چهارم است<ref>طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی، ص207-212، دار الکتب العلمیة، ط2003</ref>. او از روات حدیث تا به [[پیامبر اکرم (ص)]] بوده است.
'''أبوالعباس أحمد بن محمد بن سهل بن عطاء الآدمی''' از علمای برجسته [[اهل سنت]] و [[تصوف]] در قرن چهارم است<ref>طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی، ص207-212، دار الکتب العلمیة، ط 2003.</ref>. او از راویان [[حدیث]] که سلسه سندش به [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)
]] می‌رسد.


=دیدگاه بزرگان در مورد ابوالعباس بن عطاء=
== دیدگاه بزرگان در مورد ابوالعباس بن عطاء ==


==أبو عبدالرحمن السلمی==
=== أبو عبدالرحمن السلمی ===
ابوالعباس را این گونه معرفی می‌کند: او از بزرگان علناء و مشایخ [[صوفیه]] او بیانی خاص در فهم [[قرآن]] داشت.


ابوالعباس را این گونه معرفی می‌کند: او از بزرگان علناء و مشایخ [[صوفیه]] او بیانی خاص در فهم قرآن داشت.
=== أبو سعید الخراز ===
او چنین می‌گوید: [[تصوف]] یک شخصیت خاص است نه یک شخص خاص و من ندیدم مگر در جنید و ابن عطاء.


==أبو سعید الخراز==
== معاصرین ==
طبق نقل تاریخ او با ''إبراهیم المارستانی'' و ''الجنید البغدادی'' همنشین بوده است.


او چنین می گوید: تصوف یک شخصیت خاص است نه یک شخص خاص و من ندیدم مگر در جنید و ابن عطاء.
== احوالات ==
=معاصرین=
او هر روز یک ختم [[قرآن]] می‌کرد و اگر در ماه مبارک [[رمضان]] بود روز یکبار و شب سه بار ختم قرآن می‌نمود. او قرائت قرآنی را آغاز کرد همراه با تدبر در معانی آن که تا هفتاد سالگی که از دنیا رفت آن را به اتمام نرسانده بود.
 
طبق نقل تاریخ او با إبراهیم المارستانی و الجنیدالبغدادی هم نشین بوده است.
 
=احوالات=
 
او هر روز یک ختم [[قرآن]] می کرد و اگر در ماه مبارک [[رمضان]] بود روز یکبار و شب سه بار ختم قرآن می نمود. او قرائت قرآنی را آغاز کرد همراه با تدبر در معانی آن که تا هفتاد سالگی که از دنیا رفت آن را به اتمام نرسانده بود.
 
=وفات=


== درگذشت ==
وی در ماه ذی القعده سال 309 هجری قمری درگذشت در هفتاد سالگی درگذشت.
وی در ماه ذی القعده سال 309 هجری قمری درگذشت در هفتاد سالگی درگذشت.


=گفتار=
== گفتار ==
 
هر کس خود را ملزم به رعایت آداب [[شرع]] کند خداوند قلب او را با نور معرفت روشن می‌کند و هیچ مقامی شریفتر نیست جز مقام پیروی از حضرت پیامبر صلی الله علیه و آله در دستورات، اعمال و اخلاق<ref>طبقات الأولیاء، ابن الملقن، ص71، مکتبة الخانجی، ط 1994.</ref>.
هر کس خود را ملزم به رعایت آداب [[شرع]] کند خداوند قلب او را با نور معرفت روشن می‌کند و هیچ مقامی شریفتر نیست جز مقام پیروی از حضرت پیامبر صلی الله علیه و آله در دستورات ، اعمال و اخلاق<ref>طبقات الأولیاء، ابن الملقن، ص71، مکتبة الخانجی، ط1994</ref>.


هرکه به آداب صالحین خود را مودب نمود به مقام کرامت و بزرگی می رسد و هر کس با آداب اولیاء مودب شد، برای او مقام قرب و هر که به آداب صدیقین مودب شد به مقام مشاهده نائل می شود. هر کس به آداب [[انبیاء]] به مقام انس و انبساط روح می رسد.
هرکه به آداب صالحین خود را مودب کرد به مقام کرامت و بزرگی می‌رسد و هر کس با آداب اولیاء مودب شد، برای او مقام قرب و هر که به آداب صدیقین مودب شد به مقام مشاهده نائل می‌شود. هر کس به آداب [[انبیا]] به مقام انس و انبساط روح می‌رسد.


بزرگترین غفلت غفلت عبداست از رب در اوامر و نواهی و آداب معاشرت<ref>حلیة الأولیاء وطبقات الأصفیاء، أبو نعیم الأصبهانی، ج10، ص321، دار السعادة، ط1974</ref>.
بزرگ‌ترین غفلت غفلت عبد است از رب در اوامر و نواهی و آداب معاشرت<ref>حلیة الأولیاء وطبقات الأصفیاء، أبو نعیم الأصبهانی، ج10، ص321، دار السعادة، ط 1974.</ref>.


انصاف بین [[خدا]] و بنده سه گونه است: در طلب کمک و استعانت، تلاش و ادب. اگر بنده ای از او کمک بخواهد به خداوند تبارک وتعالی قرب می یابد. و اگر تلاش از جانب بنده صورت گیرد پس موفقیت از جانب خدا خواهد بود. و اگر از عبدادب صادر شود خداوند به او عزت می بخشد<ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A3%D8%A8%D9%88_%D8%A7%D9%84%D8%B9%D8%A8%D8%A7%D8%B3_%D8%A8%D9%86_%D8%B9%D8%B7%D8%A7%D8%A1 أبوالعباس بن عطاء]</ref>.
انصاف بین [[خدا]] و بنده سه گونه است: در طلب کمک و استعانت، تلاش و ادب. اگر بنده‌ای از او کمک بخواهد به خداوند تبارک وتعالی قرب می‌یابد. و اگر تلاش از جانب بنده صورت گیرد پس موفقیت از جانب خدا خواهد بود. و اگر از عبد ادب صادر شود خداوند به او عزت می‌بخشد<ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A3%D8%A8%D9%88_%D8%A7%D9%84%D8%B9%D8%A8%D8%A7%D8%B3_%D8%A8%D9%86_%D8%B9%D8%B7%D8%A7%D8%A1 أبوالعباس بن عطاء].</ref>.


=پانویس=
== پانویس ==
{{پانویس|1}}
{{پانویس}}


[[رده: تصوف]]
[[رده:تصوف]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۴ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۰۱

أبوالعباس بن عطاء
نام کاملأبوالعباس أحمد بن محمد بن سهل بن عطاء الآدمی
اطلاعات شخصی
محل تولدمصر
سال درگذشت309 ق، ۳۰۰ ش‌، ۹۲۱ م
دیناسلام، اهل سنت

أبوالعباس أحمد بن محمد بن سهل بن عطاء الآدمی از علمای برجسته اهل سنت و تصوف در قرن چهارم است[۱]. او از راویان حدیث که سلسه سندش به [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا) ]] می‌رسد.

دیدگاه بزرگان در مورد ابوالعباس بن عطاء

أبو عبدالرحمن السلمی

ابوالعباس را این گونه معرفی می‌کند: او از بزرگان علناء و مشایخ صوفیه او بیانی خاص در فهم قرآن داشت.

أبو سعید الخراز

او چنین می‌گوید: تصوف یک شخصیت خاص است نه یک شخص خاص و من ندیدم مگر در جنید و ابن عطاء.

معاصرین

طبق نقل تاریخ او با إبراهیم المارستانی و الجنید البغدادی همنشین بوده است.

احوالات

او هر روز یک ختم قرآن می‌کرد و اگر در ماه مبارک رمضان بود روز یکبار و شب سه بار ختم قرآن می‌نمود. او قرائت قرآنی را آغاز کرد همراه با تدبر در معانی آن که تا هفتاد سالگی که از دنیا رفت آن را به اتمام نرسانده بود.

درگذشت

وی در ماه ذی القعده سال 309 هجری قمری درگذشت در هفتاد سالگی درگذشت.

گفتار

هر کس خود را ملزم به رعایت آداب شرع کند خداوند قلب او را با نور معرفت روشن می‌کند و هیچ مقامی شریفتر نیست جز مقام پیروی از حضرت پیامبر صلی الله علیه و آله در دستورات، اعمال و اخلاق[۲].

هرکه به آداب صالحین خود را مودب کرد به مقام کرامت و بزرگی می‌رسد و هر کس با آداب اولیاء مودب شد، برای او مقام قرب و هر که به آداب صدیقین مودب شد به مقام مشاهده نائل می‌شود. هر کس به آداب انبیا به مقام انس و انبساط روح می‌رسد.

بزرگ‌ترین غفلت غفلت عبد است از رب در اوامر و نواهی و آداب معاشرت[۳].

انصاف بین خدا و بنده سه گونه است: در طلب کمک و استعانت، تلاش و ادب. اگر بنده‌ای از او کمک بخواهد به خداوند تبارک وتعالی قرب می‌یابد. و اگر تلاش از جانب بنده صورت گیرد پس موفقیت از جانب خدا خواهد بود. و اگر از عبد ادب صادر شود خداوند به او عزت می‌بخشد[۴].

پانویس

  1. طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی، ص207-212، دار الکتب العلمیة، ط 2003.
  2. طبقات الأولیاء، ابن الملقن، ص71، مکتبة الخانجی، ط 1994.
  3. حلیة الأولیاء وطبقات الأصفیاء، أبو نعیم الأصبهانی، ج10، ص321، دار السعادة، ط 1974.
  4. أبوالعباس بن عطاء.