ابراهیم دسوقی
ابراهیم الدسوقی از مشایخ تصوف و نویسندگان بزرگ است.
نسب
شجره نامه زیر منتسب به اوست:السید ابراہیم ابن ابو المجد ابن قریش ابن محمد ابن محمد ابن النجا ابن عبد الخالق ابن ابو القاسم الزکی ابن علی ابن محمد الجواد ابن علی الرضا ابن موسیٰ الکاظم ابن جعفر الصادق ابن محمد الباقر ابن علی زین العابدین ابن الحسین ابن الامام سیدنا علی بن ابی طالب ع.
تولد
مورخان تاریخ تولد وی را ۶۲۳ق در شهر دسوق مصر ذکر کرده اند.در تربیت او در دوران کودکی سه تن نقش اساسی داشته اند اول پدرش ابوالمجد عبد العزیز و بعد از آن معلمش محمد بن ہارون سنهوری و سپس مادرش فاطمه که از عابده های زمان خود بود.
تعلیم
پس از اتمام تحصیلات ابتدایی ، پدر ابراهیم الدوسقی او را به طور کامل وارد آموزش و تحصیل کرد و توجه کامل خود را به او معطوف کرد و پس از حفظ قرآن ، فقه شافعی را فرا گرفت. و تا زمان درگذشت والدینش به مدت بیست سال خلوت و انزوا گزید و به تعلیم و تربیت خویش پرداخت.او از درس عبد الرزاق بن محمود جزولی،نجم الدین بکری و نور الدین طوسی استفاده کرد که از ادامه دهندگان طریقت سهروردیه بودند تا به مقام استادی رسید.
سلسه طریقت
شیخ ابراهیم الدوسقی طریقت از شیخ نجم الدین محمود اصفهانی فراگرفت. وی از شیخ نورالدین عبدالصمد النظری و او از شیخ نجیب الدین علی شیرازی و او از شیخ شهاب الدین سهروردی و وی شیخ ابونجیب ضیاءالدین عبدالقاهر سهروردی را درک کرده و او شیخ وجیه الدین را تلمذ نموده و وی با شیخ فرج الزنجانی ملازمت داشته و او با شیخ ابوالعباس النهاوندی وی فرزند شیخ محمد بن حافظ شیرازی بود. وی فرزند شیخ قاضی رویم ابومحمد البغدادی بود. وی امام طریقت و سید الطائفه را ابوالقاسم جنید بغدادیرا درک نموده و سپس سری السقطی وی نیز با شیخ معروف الکرخی وی با شیخ داوود الطایی همنشین شد. وی با شیخ حبیب العجمی ملازمت کرد. وی شیخ الحسن بصری را تلمذ نمود.
القاب
الدسوقی،السید السند، الحسیب النسیب، قطب الاولیاء، مرشد العلماء، تاج العارفین، امام الزاہدین، شیخ الاسلام، عارف باللہ، بحر شریعت۔ ابا العينين، ب رہان الملہ والدين، امام الدين، قطب الاقطاب، القطب الامجد، الامام الاوحد، سيد السادات، رافع المہمات، صاحب الولا والكشف والاطلاعات، بحر الورود والبركات، لسان الحضرات، كعبہ الحقيقہ، سلطان اہل العون والصون،، الشريف، قاضی العشاق، صاحب السيفين، صاحب الرمحين، عريس المملکہ
آثار
از او آثاری با مضامین فقهی و عرفانی و آمیخته به نثری فلسفی وجود داشته که اهم آنان عبارتند از: فقہ السادۃ الشافعیۃ، الحقائق، الرسالۃ، الجوہرۃ ، الجلیل الفائق الموسوم بالحقائق.
درگذشت
همه مفسرین که شرح حال الدوسقی را نوشته اند بر این واقعیت توافق دارند که او فقط چهل و سه سال عمر کرد. وی در سال ۶۷۶ هجری به دیار باقی شتافت و در مصر مقبره وی زیارتگاهی مشهور است[۱].