نتایج جستجو

نفیسیه معتقد بودند ابوجعفر محمد‌بن‌علی که در زمان حیات پدرش درگذشت، امام بود و جایز نیست امامی که امامتش ثابت شده بر کسی جز امام اشارت کند، ولی چون هنگام مردن

(علیهم‌السلام) در آنچه خبر می‌دهند، بدون بینه واجب است و سوگند دادن آنان جایز نیست. به قول مشهور میان قدما، دروغ‌بستن بر أئمه موجب بطلان روزه می‌شود؛ هر

آن، پیش از مردنش روا نیست و وجود افعال جوارح پس از مرگ و پس از عدم قدرت او جایز است. وی بر این گمان بود که مرده و ناتوان می‌‏توانند به نیرویی که پیش از مرگ

اصحاب و هنگام اختلاف احکام جایز است و حتی در یکی از کتاب‌هایش امامت معاویه و [[علی بن ابی طالب ]](علیه السلام) را در یک زمان جایز دانسته و گفته است که پیروی

شایسته‌تر از ایشان بود، امّا چون بر آن دو به خلافت سلام گفت [بیعت با ایشان جایز بوده است‏] و آن درست به این معنا است که کسی را در کاری حقی بوده باشد و آن

و قائل به جبر شدند. همچنین معتقد بودند که بستن پیمان امامت برای امام جدید جایز نیست، مگر اینکه از مرگ امام پیشین مطمئن شویم یا آنکه صد و بیست سال از روز

و گوشت الاغ را مکروه می‌شمرند. نکاح بدون شاهد‏ را جایز می‌دانند، امّا طلاق بدون حضور شاهد عادل را جایز نمی‌ندانند و به ظاهر این آیه احتجاج می‌کنند: «فَإِذا

مهدی (عج) خواند و جماعتی از نُصیریه را گرد خود آورد. این گروه لعن بر خلفا را جایز می‌دانستند. جبلیه به‌سبب برخی اعمال افراطی همچون تخریب مساجد، به‌دست لشکریان

که فاعل معاصی با توبه از دنیا برود (در آن‌صورت، عاصی نخواهد بود). بنابراین جایز نیست که کسی را پیش از مرگ مطیع و عاصی بخوانیم. شاکه سخنی از ایمان نمی‌گویند،

می‌شود این است که آیا این نوع از اجتهاد جایز است مفتوح باشد یا خیر. علمای شافعی و اکثر علمای حنفی گفته‌اند که جایز است این نوع اجتهاد مفتوح باشد و تعداد

خداوند و پیامبران و به هر آنچه عقل انجام آن‌ را جایز نمی‌شمارد. اما اعتقاد به آنچه عقل ترک آن را جایز می‌شمارد، از ایمان نیست. از زمره موافقان این نظریه،

بودند. این فرقه قایل به قیاس در شرع بودند و مثل بیهسیه نکاح مومنه را با مشرک جایز می‌دانستند و می‌گفتند همان‌طور که می‌توانیم با زنان مشرکه ازدواج کنیم، به

زبید و صنعا را در اختیار خود گرفت. علی‌بن‌فضل مدعی پیامبری بود و محرمات را جایز می‌دانست. او به کارگزاران خود چنین نامه می‌نوشت: «من باسط الارض و داحیها

خود را در کیسه‏‌ای قرار دهد تا باد آن را پراکنده نکند. در نزد صارلیه طلاق جایز نیست و همچنین کتاب دینی ایشان به زبان پارسی است و شغل و کارشان کشاورزی است

دارند به این که ازارقه بردن اموال مخالفان را جایز می‌دانند، ولی عجارده معتقدند که بردن مال هیچ‌یک از آنان جایز نیست مگر این که او را کشته و مال‌شان را به

وی را در نبرد با «ثعالبه» مساعدت نمود. شیبانیه خلافت زنان و امامت ایشان را جایز و خروج بر پادشاه ستمگر را روا می‌شمرند. ر. ک. دانش نامه جهان اسلام و دانش

خدای متعال جایز نیست. در مرحله دوم یعنی مرحله فعل، هم خدا و هم انسان را شریک می‌داند. بنابراین، استناد فعل هم به خدای متعال و هم به انسان جایز و هر دو فاعل

واحد می‌خواست اکثر احکام شریعت را رد کند. وی می‌گفت هر وصفی که در حال حدوث جایز باشد در حال عدم نیز ثابت است.ابوالحسین حجت بودن اخبار آحاد را نیز انکار می‏‌کرد

امر امامت برگزیده و به یاران خویش معرفی کرده است و چون نسبت دروغ بر امام جایز نیست و نیز نمی‌توان گفت که بداء رخ داده، پس او جانشین پدر است. اگر‌چه به

این‌گونه آیات خارج می‌شوند. ثانیاً تا زمانی که توسل به شخص زنده جایز باشد توسل به میت نیز جایز خواهد بود؛ زیرا که میت در برزخ زنده است و آیا سلفی‌ها حیات برزخی