نتایج جستجو

ابراهیم بن عبدالله هاشمی است و در ابتدا از «کیسانیان» بود. عبدالجبار مردم را به طاعت برازبنده خواند و گروهی از خزاعیان را از بین برد به این دلیل که دعوت برازبنده

بعضی از ایشان، امامت را پس از ابوهاشم حق برادرش حسن بن محمّد بن حنفیه می‌دانستند و می‌گفتند که پس از حسن، پسرش علی امام بود و علی که در‌گذشت از او فرزندی

مذهب ایشان مانند مذهب مفضلیه از «غلاة» است جز این که آنان معتقدند حلول لاهوت در ناسوت فقط در حق پنج تن خواهد بود که عبارت‌اند از: حضرت محمد (صلی‌الله علیه

به فرامین الهی و انجام عمل صالح. این‌گونه تعریف از ایمان، معیار تمام مذاهب اسلامی است که با آن، بقیه از این تعریف خارج می‌شوند. با این‌حال، معیار ایمان

طبقه هفتم از معتزله آورده از قول ابن‌یزدان گوید که «اسکافی» مردی عالم و فاضل بود و هفتاد کتاب در کلام تألیف کرد و نیز از قول ابوالقاسم بلخی از ابوالحسین

منظری خوش و هیئتی مطبوع و شبیه به تصاویر خیالی که نقاشان از بعضی از امامان می‏‌کشیدند، داشت و بعد از این ادعا جمع بسیاری با او همراه شدند. این مسئله موجب شد

خصیب بودند و اعتقاد داشتند که خداوند جز در امیر مؤمنان علی (ع) و امامان بعد از او ظاهر نشود و حضرت علی ‌علیه‌السلام پیامبران را فرستاده است. همچنین معتقد

ابوالصباح سمرقندی هستند. این فرقه قائل‌اند که جهان قدیم و خالق فقط خدای تعالی است. از منظر ایشان خداوند پیوسته آفریده‌های خود را می‌‏بیند. ابلیس دشمن خداوند است،

شمریه‏ شاخه‌ای از فرقه شش‌گانه مرجئه و از پیروان شخصی به نام ابوشمر بودند. نام سایر فرقه‌های منشعب از مرجئه عبارت است از: رزّامیه، غیلانیه، تومنیه، صالحیه

خماریه‏ از پیروان محمد‌بن‌عمرالخماری بغدادی هستند که از غلاة به‌شمار می‌‏رفت. این فرقه امامت را به همان ترتیب عقاید امامیه باور داشتند. جز این‌که می‌‏گفتند

تارکیه گروهی از مرجئه هستند که معتقدند خداوند‌متعال به جز ایمان به خود، هیچ چیزی را بر بندگان واجب نکرده است. از منظر ایشان هر کسی که خدا را بشناسد و به

خروج او می‌گویند که یکی از اعراب خراسان با کمک عرب‌های دیگر دسیسه کرده و پسرش را پنهانی کشته بودند. وی برای انتقام گرفتن از اعراب از یاران ابومسلم شد. طبری

آله و سلم) نیز جای گرفت و از کالبد حضرت محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) به کالبد علی بن أبی‌طالب (علیه السلام) منتقل شد و از کالبد علی بن ابی‌طالب (علیه

رعینیه‏ از یاران اسماعیل‌بن‌عبدالله رعینی بودند. وی منسوب به «ذی رُعَین» و از تیره‌های یمنی بوده است. مرگ وی ظاهراً در سال‌های آغازین قرن پنجم واقع شده

حبابلیه‏، شاخه‌ای از فرقه مشبّهه هستند و معتقدند که اگر خدا بخواهد، روا بود که بنده‌اش نزد وی کافر و نزد خلق مومن باشد و بر عکس آن نیز می‌تواند باشد. پیروان

دوست داریم و از خداوند برایشان‌طلب آمرزش می‌کنیم، ولی نمی‌توانیم دربارۀ نجات آنها شهادت دهیم؛ زیرا خداوند به رازهای پنهان ایشان آگاه‌تر از ما است. پس هیچ

حسینیه ‏شاخه‌ای از زیدیه‌اند با این اعتقاد که هر کسی از آل‌محمد(ص) خروج کند، او امام مفترض‌الطاعة است. آنها بر این باورند که حضرت‌علی(ع) در زمان خود امام

شباشیه‏ فرقه‏‌ای از غلاة قرامطه‌اند که در مسیر بصره به احساء می‌زیستند. به شیوخ آنها بنی‌شباش می‌گفتند. این طایفه از سال 380 تا 480 هجری قمری در نواحی

اسواریه یکی از فرقه‌های کلامی منسوب به معتزله و از پیروان علی اسواری بودند. این فرقه از شعبه‌های نظامیه است و معتقدند که خداوند به انجام کاری که به عدم

ابتدا از رؤسای فرقه «خلوتیه» بود و در سیواس ترکیه می‌‏زیست و می‌گویند که وی مُجدّد فرقه «خلوتیه» است. از شیخ شمس‌الدین کتاب‌هایی باقی مانده است. از جمله