احمد بن داود بن علی بن حسین قمی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'صاحب نظر' به 'صاحب‌نظر') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات شخصیت | |||
| عنوان = احمد بن داود بن علی بن حسین قمی | |||
| تصویر = احمد بن حمدان قزوینی.jpg | |||
| نام = | |||
| | | نام‌های دیگر = ابوالحسین • کثیرالحدیث | ||
| | | سال تولد = | ||
|ابوالحسین • | | تاریخ تولد = | ||
| | | محل تولد = [[قم]] | ||
| | | سال درگذشت = | ||
|[[قم]] | | تاریخ درگذشت = یش از 333هجری | ||
| | | محل درگذشت = قم | ||
|درگذشت | | استادان = {{فهرست جعبه عمودی | محمد بن عبدالله بن جعفر حمیری| محمد بن جعفر مؤدب| احمد بن محمد بن سعید}} | ||
| شاگردان = فرزندش ابوالحسن محمد بن احمد بن داود قمی • سلامه بن محمد بن حسین | |||
| | | دین = [[اسلام]] | ||
|استادان | | مذهب = [[تشیع]] | ||
|محمد بن عبدالله بن جعفر حمیری | | آثار = {{فهرست جعبه افقی | النوادر}} | ||
| فعالیت‌ها = | |||
|شاگردان | | وبگاه = | ||
}} | |||
| | '''احمد بن داود بن علی بن حسین قمی'''، (000 – حدود 329ق) [[فقیه]] و [[محدث]] [[شیعی|شیعه]]. [[نجاشی]] او را «کثیرالحدیث» معرفی کرده است. نجاشی درباره معرفی شخصیت او با تکرار کلمه «ثقه ثقه» که از این روش تنها در مورد افراد معدودی استفاده میکند، از او تجلیل شایانی به عمل آورده است. از آثار او کتاب «النوادر»(تازههای حدیث) است که کتابی پر فایده معرفی شده است. | ||
|آثار | |||
|النوادر | |||
| | |||
|[[ | |||
==معرفی اجمالی== | |||
احمد بن داود بن علی بن حسین قمی، فقیه و محدث شیعی. به گفته برخی از صاحب‌نظران کنیه او در فهرست طوسی «ابوالحسین» آمده است ولی ظاهراً کنیه مذکور مربوط به نوه او [[احمد بن محمد بن احمد بن داود]] است. وی در [[قم]] چشم به جهان گشود ولی زمان آن دانسته نیست. وفات او پیش از 333هجری در قم روی داده است زیرا پسرش بعد از وفات پدر به همراه دایی خود «سلامه» به [[بغداد]] عزیمت نمود و سلامه در 333هجری از بغداد سفری به [[شام]] داشته است. از این گزارش به دست میآید که وی چند سال پیش از 333هجری درگذشته بود. وی با پدر [[شیخ صدوق]] [[علی بن حسین بن بابویه]] (م329ق) همصحبت بود، از اینرو ممکن است تاریخ وفات او حدود 329[[هجری]] بوده باشد. | |||
وی در قم پرورش یافت و پس از دوران کودکی و نوجوانی، سفر کوتاهی به بغداد داشته و در آنجا با خواهر [[سلامه بن محمد بن اسماعیل ارزنی]] (م339ق) ازدواج نمود و سپس به اتفاق همسرش به قم مراجعت نمود و از او فرزندی به نام «ابوالحسن محمد بن احمد بن داود قمی» (م368ق) به دنیا آورد که بعدها آوازه او از پدر فراتر رفت و جزء فقهاء و اساتید بغداد به شمار آمد. وی پس از اینکه به قم بازگشت در این شهر اقامت دائم داشت و در مدت حیات علمی خود، در گسترش فرهنگ و معارف [[تشیع]] از هیچ کوششی دریغ نورزید و پیوسته مجالس درس او برپا بود، به همین دلیل نجاشی او را «کثیرالحدیث» معرفی کرده است. وی در نگاه صاحب‌نظران از شخصیت ممتازی برخوردار است و احادیث او دارای اعتبار ویژهای است. نجاشی درباره معرفی شخصیت او با تکرار کلمه «ثقه ثقه» که از این روش تنها در مورد افراد معدودی (34نفر) استفاده میکند، از او تجلیل شایانی به عمل آورده است. | |||
==استادان== | |||
اساتید او [[محمد بن عبدالله بن جعفر حمیری]] (م. ب304ق)، محمد بن جعفر مؤدب، محمد بن سندی، احمد بن محمد بن سعید، محمد بن حسن صفار(م290ق) و بسیاری دیگر هستند. وی همچنین از معاصرانش علی بن بابویه قمی(م329ق) و [[محمدبن قولویه قمی]] (م. ح329ق. پدر جعفر بن قولویه) نیز روایت دارد. | |||
==شاگردان== | |||
از شاگردان او میتوان فرزندش [[ابوالحسن محمد بن احمد بن داود قمی]] (محمد) و [[سلامه بن محمد بن حسین]] را نام برد. | |||
= | ==آثار== | ||
[[النوادر (كتاب)|کتاب النوادر]] (تازههای حدیث) است که کتابی پر فایده معرفی شده است که از آثار مشهور وی می‌باشد. | |||
= | |||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۲۷ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۱۲
| احمد بن داود بن علی بن حسین قمی | |
|---|---|
 | |
| نام‌های دیگر | ابوالحسین • کثیرالحدیث |
| اطلاعات شخصی | |
| محل تولد | قم |
| روز درگذشت | یش از 333هجری |
| محل درگذشت | قم |
| دین | اسلام، تشیع |
| استادان |
|
| شاگردان | فرزندش ابوالحسن محمد بن احمد بن داود قمی • سلامه بن محمد بن حسین |
| آثار |
|
احمد بن داود بن علی بن حسین قمی، (000 – حدود 329ق) فقیه و محدث شیعه. نجاشی او را «کثیرالحدیث» معرفی کرده است. نجاشی درباره معرفی شخصیت او با تکرار کلمه «ثقه ثقه» که از این روش تنها در مورد افراد معدودی استفاده میکند، از او تجلیل شایانی به عمل آورده است. از آثار او کتاب «النوادر»(تازههای حدیث) است که کتابی پر فایده معرفی شده است.
معرفی اجمالی
احمد بن داود بن علی بن حسین قمی، فقیه و محدث شیعی. به گفته برخی از صاحب‌نظران کنیه او در فهرست طوسی «ابوالحسین» آمده است ولی ظاهراً کنیه مذکور مربوط به نوه او احمد بن محمد بن احمد بن داود است. وی در قم چشم به جهان گشود ولی زمان آن دانسته نیست. وفات او پیش از 333هجری در قم روی داده است زیرا پسرش بعد از وفات پدر به همراه دایی خود «سلامه» به بغداد عزیمت نمود و سلامه در 333هجری از بغداد سفری به شام داشته است. از این گزارش به دست میآید که وی چند سال پیش از 333هجری درگذشته بود. وی با پدر شیخ صدوق علی بن حسین بن بابویه (م329ق) همصحبت بود، از اینرو ممکن است تاریخ وفات او حدود 329هجری بوده باشد.
وی در قم پرورش یافت و پس از دوران کودکی و نوجوانی، سفر کوتاهی به بغداد داشته و در آنجا با خواهر سلامه بن محمد بن اسماعیل ارزنی (م339ق) ازدواج نمود و سپس به اتفاق همسرش به قم مراجعت نمود و از او فرزندی به نام «ابوالحسن محمد بن احمد بن داود قمی» (م368ق) به دنیا آورد که بعدها آوازه او از پدر فراتر رفت و جزء فقهاء و اساتید بغداد به شمار آمد. وی پس از اینکه به قم بازگشت در این شهر اقامت دائم داشت و در مدت حیات علمی خود، در گسترش فرهنگ و معارف تشیع از هیچ کوششی دریغ نورزید و پیوسته مجالس درس او برپا بود، به همین دلیل نجاشی او را «کثیرالحدیث» معرفی کرده است. وی در نگاه صاحب‌نظران از شخصیت ممتازی برخوردار است و احادیث او دارای اعتبار ویژهای است. نجاشی درباره معرفی شخصیت او با تکرار کلمه «ثقه ثقه» که از این روش تنها در مورد افراد معدودی (34نفر) استفاده میکند، از او تجلیل شایانی به عمل آورده است.
استادان
اساتید او محمد بن عبدالله بن جعفر حمیری (م. ب304ق)، محمد بن جعفر مؤدب، محمد بن سندی، احمد بن محمد بن سعید، محمد بن حسن صفار(م290ق) و بسیاری دیگر هستند. وی همچنین از معاصرانش علی بن بابویه قمی(م329ق) و محمدبن قولویه قمی (م. ح329ق. پدر جعفر بن قولویه) نیز روایت دارد.
شاگردان
از شاگردان او میتوان فرزندش ابوالحسن محمد بن احمد بن داود قمی (محمد) و سلامه بن محمد بن حسین را نام برد.
آثار
کتاب النوادر (تازههای حدیث) است که کتابی پر فایده معرفی شده است که از آثار مشهور وی می‌باشد.
منابع
- امل الآمل، ج2ص25 شماره 65، وص240 شماره708؛
- تنقیح المقال(حجری)، ج1ص61 شماره358؛
- رجال ابن داود، ص37 شماره74؛
- رجال طوسی، ص413 شماره 5984، وص447 شماره 6359؛
- رجال نجاشی، ص95 شماره 235، وص192 شماره 514، وص384 شماره1045؛
- طبقات اعلام الشیعه، ج1صص27 و136.