خازمیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
جز (جایگزینی متن - 'رده: کلام ' به ' ')
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
'''خازمیه‏''' از فرق [[خوارج]] و شعبه ‏اى از [[عجارده]] مى ‏باشند.
'''خازمیه‏''' از فرق [[خوارج]] و شعبه ‏ای از [[عجارده]] می‌باشند.


==تاریخچه==
==تاریخچه==
نام این فرقه در «مختصر الفرق بین الفرق» حازمیه و در «ملل و نحل» شهرستانى، حازمیه اصحاب حازم بن على و در «تعریفات» جرجانى، جازمیه اصحاب جازم بن عاصم آمده است که با شعبیه هم داستان شدند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 176 با ویرایش و اصلاح عبارت</ref>  
نام این فرقه در «مختصر الفرق بین الفرق» حازمیه و در «ملل و نحل» شهرستانی، حازمیه اصحاب حازم بن علی و در «تعریفات» جرجانی، جازمیه اصحاب جازم بن عاصم آمده است که با شعبیه هم داستان شدند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 176 با ویرایش و اصلاح عبارت</ref>.


==عقاید==
==عقاید==
بیشتر عجارده سیستان، پیرو فرقه خازمیه اند و درباره قدر و استطاعت و خواست خداوند راه [[اهل سنت و جماعت|اهل سنت]] را در پی گرفتند و معتقدند که: آفریدگارى جز خدا نیست و چیزى جز خواست او نباشد و استطاعت با فعل است. دوستى و دشمنى نزد خداى تعالى دو صفت بیشتر نیست و خداوند بنده‏ اى را دوست دارد که به او ایمان آورد، اگر چه در بیشتر زندگی اش کافر بوده باشد. اگر بنده‏ اى در پایان عمر خود کافر شود، گرچه در بیشتر عمرش مؤمن بوده باشد کافر از دنیا رفته است. خازمیه، [[میمونیه]] را که درباره قدر و استطاعت از معتزله پیروى کنند، کافر می شمارند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 176 با ویرایش و اصلاح عبارت</ref> <ref>بغدادی ابو منصور، الفرق بین الفرق، چاپ قاهره، سال 1948 میلادی، ص 56</ref> <ref>بغدادی ابو منصور بن طاهر، الملل و النحل، چاپ بیروت، سال 1970 میلادی، ص 70</ref> <ref>شهرستانی محمد بن عبدالکریم، به تصحیح سید محمد رضا جلالی نایینی، چاپ تهران، سال 1321 شمسی، ص 118</ref>
بیشتر عجارده سیستان، پیرو فرقه خازمیه‌اند و درباره قدر و استطاعت و خواست خداوند راه [[اهل سنت و جماعت|اهل سنت]] را در پی‌گرفتند و معتقدند که: آفریدگاری جز خدا نیست و چیزی جز خواست او نباشد و استطاعت با فعل است. دوستی و دشمنی نزد خدای تعالی دو صفت بیشتر نیست و خداوند بنده‏‌ای را دوست دارد که به او ایمان آورد، اگر چه در بیشتر زندگی‌اش کافر بوده باشد. اگر بنده‏‌ای در پایان عمر خود کافر شود، گرچه در بیشتر عمرش مؤمن بوده باشد کافر از دنیا رفته است. خازمیه، [[میمونیه]] را که درباره قدر و استطاعت از معتزله پیروی کنند، کافر می‌شمارند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 176 با ویرایش و اصلاح عبارت</ref> <ref>بغدادی ابو منصور، الفرق بین الفرق، چاپ قاهره، سال 1948 میلادی، ص 56</ref> <ref>بغدادی ابو منصور بن طاهر، الملل و النحل، چاپ بیروت، سال 1970 میلادی، ص 70</ref> <ref>شهرستانی محمد بن عبدالکریم، به تصحیح سید محمد رضا جلالی نایینی، چاپ تهران، سال 1321 شمسی، ص 118</ref>.


==پانویس==
==پانویس==
<references />
<references />

نسخهٔ ‏۱۰ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۴:۴۴

خازمیه‏ از فرق خوارج و شعبه ‏ای از عجارده می‌باشند.

تاریخچه

نام این فرقه در «مختصر الفرق بین الفرق» حازمیه و در «ملل و نحل» شهرستانی، حازمیه اصحاب حازم بن علی و در «تعریفات» جرجانی، جازمیه اصحاب جازم بن عاصم آمده است که با شعبیه هم داستان شدند[۱].

عقاید

بیشتر عجارده سیستان، پیرو فرقه خازمیه‌اند و درباره قدر و استطاعت و خواست خداوند راه اهل سنت را در پی‌گرفتند و معتقدند که: آفریدگاری جز خدا نیست و چیزی جز خواست او نباشد و استطاعت با فعل است. دوستی و دشمنی نزد خدای تعالی دو صفت بیشتر نیست و خداوند بنده‏‌ای را دوست دارد که به او ایمان آورد، اگر چه در بیشتر زندگی‌اش کافر بوده باشد. اگر بنده‏‌ای در پایان عمر خود کافر شود، گرچه در بیشتر عمرش مؤمن بوده باشد کافر از دنیا رفته است. خازمیه، میمونیه را که درباره قدر و استطاعت از معتزله پیروی کنند، کافر می‌شمارند[۲] [۳] [۴] [۵].

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 176 با ویرایش و اصلاح عبارت
  2. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 176 با ویرایش و اصلاح عبارت
  3. بغدادی ابو منصور، الفرق بین الفرق، چاپ قاهره، سال 1948 میلادی، ص 56
  4. بغدادی ابو منصور بن طاهر، الملل و النحل، چاپ بیروت، سال 1970 میلادی، ص 70
  5. شهرستانی محمد بن عبدالکریم، به تصحیح سید محمد رضا جلالی نایینی، چاپ تهران، سال 1321 شمسی، ص 118