حوزه علمیه اصفهان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
'''حوزه علمیه اصفهان''' اولین [[حوزه علمیه]] ای است که در [[اصفهان]] در دوره [[آل بویه]] به درخواست [[ابن‌سینا]] از فرمانروای وقت تاسیس گردید. در دوره [[سلجوقیان]] فرهنگ مدرسه‌سازی در بین مردم ایجاد شد و این امر باعث تعدد مدارس در این دوره گردید، البته بیشتر مدارس [[مذهب شافعی]] داشتند و در دوره بعد با وجود این فرهنگ، مدارس [[شیعه]] به اوج شکوفایی خود رسیدند، تا جایی که از حکومت [[افشاریه]] تا [[پهلوی]] همیشه حوزه اصفهان در تقابل با حکومت‌های جابر و ظالم به عنوان یک قدرت ایستادگی داشت. این شکوفایی و قدرت علمی تا زمان تاسیس [[حوزه علمیه قم]] ادامه داشت ولی با تاسیس آن حوزه اصفهان تحت الشعاع حوزه قم قرار گرفت و از مرکزیت سابق آن کاسته شد. | '''حوزه علمیه اصفهان''' اولین [[حوزه علمیه]] ای است که در [[اصفهان]] در دوره [[آل بویه]] به درخواست [[ابن‌سینا]] از فرمانروای وقت تاسیس گردید. در دوره [[سلجوقیان]] فرهنگ مدرسه‌سازی در بین مردم ایجاد شد و این امر باعث تعدد مدارس در این دوره گردید، البته بیشتر مدارس [[مذهب شافعی]] داشتند و در دوره بعد با وجود این فرهنگ، مدارس [[شیعه]] به اوج شکوفایی خود رسیدند، تا جایی که از حکومت [[افشاریه]] تا [[پهلوی]] همیشه حوزه اصفهان در تقابل با حکومت‌های جابر و ظالم به عنوان یک قدرت ایستادگی داشت. این شکوفایی و قدرت علمی تا زمان تاسیس [[حوزه علمیه قم]] ادامه داشت ولی با تاسیس آن حوزه اصفهان تحت الشعاع حوزه قم قرار گرفت و از مرکزیت سابق آن کاسته شد. | ||
=تاریخچه اصفهان= | |||
فتح اصفهان در سال 23 هجری در زمان [[خلافت]] [[عمر]] روی داد<ref>فتوح البلدان، بلاذري، ص 308.</ref> و فرمانروایان آن تا سیصد سال از طرف خلفا معین میشدند. لذا این شهر در زمان [[آل بویه]] و [[سلجوقیان]] پایتخت بود<ref>جغرافياي كامل ايران، ج 1، ص 308.</ref> و در عهد سلجوقیان به سرعت ترقی كرد و جزء مهمترین شهرهای كشور گردید. | |||
[[ابن حوقل]] ضمن توصیف اصفهان در نیمه دوم قرن چهارم هجری و اشاره به منسوجات ابریشمی و پنبهای، زعفران و میوههای گوناگون آن كه به سایر نقاط صادر میشد، میگوید: از [[عراق]] تا [[خراسان]] شهری تجاری بزرگتر از اصفهان، جز [[ری]] وجود نداشته است<ref>مقدمه‌اي بر تاريخ شهر و شهرنشيني در ايران، سلطانزاده، ص 94، به نقل از صورةالارض، ص 106.</ref>. | |||
این موقعیت همچنان روبه رشد بود تا آنكه یورش تیمور سبب خرابی و سقوط تعدادی از شهر و آبادیهای [[ایران]] شد. وی در اصفهان دستور داد كه منارههایی از سر هفتاد هزار نفر مقتول برپا دارند<ref>زندگاني شگفتآور تيمور، ابن عبرشاه، ترجمه محمدعلي نجاتي، بنگاه ترجمه و نشر كتاب 1339، ص 50 .</ref>. | |||
در سال 1000ق، پایتخت [[صفویه]] از [[قزوین]] به اصفهان منتقل شد و اصفهان بار دیگر از آبادترین شهرهای ایران گردید و علاوه بر مركز سیای – اجتماعی، مركز فرهنگی – علمی نیز به شمار آمد و حوزهای بزرگ با دانشمندانی والا مقام به جهان شیعه ارزانی داشت. | |||
پس از تأسیس [[حوزه علمیه قم]]، حوزه اصفهان تحت‌الشعاع [[قم]] واقع شد و از مركزیت سابق آن كاسته گردید. | |||
=پانویس= | =پانویس= | ||
نسخهٔ ۲۸ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۲۷
÷
نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.
یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در
| نام | حوزه علمیه اصفهان |
|---|---|
| تأسیس | به‌طور رسمی در قرن ۱۰ هجری |
| مکان | اصفهان • ایران |
| زیرمجموعه‌ها | بیش از ۴۰ مدرسه |
حوزه علمیه اصفهان اولین حوزه علمیه ای است که در اصفهان در دوره آل بویه به درخواست ابن‌سینا از فرمانروای وقت تاسیس گردید. در دوره سلجوقیان فرهنگ مدرسه‌سازی در بین مردم ایجاد شد و این امر باعث تعدد مدارس در این دوره گردید، البته بیشتر مدارس مذهب شافعی داشتند و در دوره بعد با وجود این فرهنگ، مدارس شیعه به اوج شکوفایی خود رسیدند، تا جایی که از حکومت افشاریه تا پهلوی همیشه حوزه اصفهان در تقابل با حکومت‌های جابر و ظالم به عنوان یک قدرت ایستادگی داشت. این شکوفایی و قدرت علمی تا زمان تاسیس حوزه علمیه قم ادامه داشت ولی با تاسیس آن حوزه اصفهان تحت الشعاع حوزه قم قرار گرفت و از مرکزیت سابق آن کاسته شد.
تاریخچه اصفهان
فتح اصفهان در سال 23 هجری در زمان خلافت عمر روی داد[۱] و فرمانروایان آن تا سیصد سال از طرف خلفا معین میشدند. لذا این شهر در زمان آل بویه و سلجوقیان پایتخت بود[۲] و در عهد سلجوقیان به سرعت ترقی كرد و جزء مهمترین شهرهای كشور گردید.
ابن حوقل ضمن توصیف اصفهان در نیمه دوم قرن چهارم هجری و اشاره به منسوجات ابریشمی و پنبهای، زعفران و میوههای گوناگون آن كه به سایر نقاط صادر میشد، میگوید: از عراق تا خراسان شهری تجاری بزرگتر از اصفهان، جز ری وجود نداشته است[۳].
این موقعیت همچنان روبه رشد بود تا آنكه یورش تیمور سبب خرابی و سقوط تعدادی از شهر و آبادیهای ایران شد. وی در اصفهان دستور داد كه منارههایی از سر هفتاد هزار نفر مقتول برپا دارند[۴].
در سال 1000ق، پایتخت صفویه از قزوین به اصفهان منتقل شد و اصفهان بار دیگر از آبادترین شهرهای ایران گردید و علاوه بر مركز سیای – اجتماعی، مركز فرهنگی – علمی نیز به شمار آمد و حوزهای بزرگ با دانشمندانی والا مقام به جهان شیعه ارزانی داشت.
پس از تأسیس حوزه علمیه قم، حوزه اصفهان تحت‌الشعاع قم واقع شد و از مركزیت سابق آن كاسته گردید.