نمیریه

نمیریه‏ از «غلاة» شیعه و پیروان محمد بن نصیر نمیری بودند که در زمان امام علی بن محمد (ع) به امامت او گرائیدند و پس از وی به مردی به نام محمدبن نصیر نمیری که ادعای پیامبری داشت گرویدند.

پیشینه

شیخ طوسی در کتاب رجال خود وی را از یاران امام محمد تقی (ع) و در کتاب‏ «الغیبه» او را از یاران امام حسن عسکری (ع) شمرده است و چون آن امام در گذشت، ادعای بابیت کرده و مقام محمد بن عثمان را که از نواب اربعه و اصحاب امام زمان (عجل الله فرجه الشریف) بود، از آن خود می‌دانست. ابو جعفر محمد بن عثمان وی را لعنت نمود و از وی تبری جست. علّامه حلّی در قسمت دوم از رجال خود می‌گوید که محمد بن نصیر از بزرگان بصره بود و مردی دانشمند به شمار می‌رفت، ولی در حدیث و روایت او را از ضعفا شمرده است. برخی محمد بن نصیر نمیری را موسس فرقه نصیریه می‌دانستند.

عقاید

حلول

نمیریه معتقد بودند که خدای تعالی برخی از اوقات در بدن امام علی (ع) حلول می‌کرد.

ادعای نبوت

موسس این فرقه ادعای نبوت می‌کرد و می‌گفت که امام حسن العسکری (ع) وی را بدان کار برانگیخته و او خدا است.

گزافه گویی

وی درباره «تناسخ» سخن می‌گفت و درباره امام حسن عسکری (ع) گزافه‌‏گویی می‌کرد.

زناشویی با محارم و نزدیکی با هم جنس

محمد بن نصیر زناشویی با محارم و نزدیکی با مردان را روا می‌شمرد و آن کار را نوعی از فروتنی و خدمت‌گزاری می‌دانست و می‌گفت که این کار از شهوت‌رانی‌های نیک است و خداوند آن را ناروا نشمرده است. .