احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
|- | |- | ||
|درگذشت | |درگذشت | ||
|اواخر سده چهارم | |اواخر سده چهارم | ||
|- | |- | ||
|استادان | |استادان | ||
|احمد بن علویه اصفهانی • محمدبن یعقوب | |احمد بن علویه اصفهانی • محمدبن یعقوب کلینی • علی بن محمد بن یعقوب کسائی • احمد بن محمد بن سعیدبن عقده • محمد بن همام اسکافی | ||
|- | |- | ||
|شاگردان | |شاگردان | ||
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
|- | |- | ||
|آثار | |آثار | ||
| | |الکشف فیما یتعلق بالسقیفه • الاشربه و ما حلل منها و ما حرم • الفضائل • الضعفاء السرائر • کتاب النوادر | ||
|- | |- | ||
|[[دین]] و [[مذهب]] | |[[دین]] و [[مذهب]] | ||
|[[اسلام]] • [[تشیع]] | |[[اسلام]] • [[تشیع]] | ||
|- | |- | ||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
</div> | </div> | ||
'''احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری'''، (حدود 285 – قبل 385ق)ابوعبدالله. [[فقیه]] و [[محدث امامی]] در نیمه دوم سده چهارم هجری. وی از دودمان [[آل ابیرافع]] است | '''احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری'''، (حدود 285 – قبل 385ق)ابوعبدالله. [[فقیه]] و [[محدث امامی]] در نیمه دوم سده چهارم هجری. وی از دودمان [[آل ابیرافع]] است که در ترویج فرهنگ [[شیعه]] نقش اساسی داشتند. مؤسس این سلسله [[ابورافع]] است که غلام آزاد شده [[رسول گرامی اسلام صلی الله علیه]] و از یاران نزدیک [[علی بن ابی‌طالب علیه السلام]] و [[امام حسن علیه السلام]] بود. | ||
=معرفی اجمالی= | =معرفی اجمالی= | ||
احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری، ابوعبدالله. فقیه و محدث امامی در نیمه دوم سده چهارم هجری. ولادت و وفات او روشن نیست. | احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری، ابوعبدالله. فقیه و محدث امامی در نیمه دوم سده چهارم هجری. ولادت و وفات او روشن نیست. کهنترین استاد او «حسن بن محمد بن جمهور عمی»(م.ح310ق) است که ظاهراً تا رأس سده چهارم یا اندکی بعد از آن حیات داشته است، بنابراین وی در آن زمان از رشد کافی برخوردار و توانایی نقل [[حدیث]] را داشته است، از این رو ولادت او میبایست در اواخر سده سوم روی داده باشد. در باره تاریخ وفات او تنها میدانیم که وی از اساتید «ابن غضائری»(م411ق) و «شیخ مفید»(م413ق) بوده است، بنابراین مرگ او تقریباً در اواخر سده چهارم و احتمالاً در [[بغداد]] اتفاق افتاده است. همچنین به گواه اینکه معاصر او [[تلعكبری|تلعکبری]](م385ق) احتراماً از او نقل حدیث میکرده، در مییابیم که وی از نظر سنی کمی بزرگتر از تلعکبری بوده و پیش از او وفات یافته است. | ||
وی از دودمان «آل ابیرافع» است | وی از دودمان «آل ابیرافع» است که در ترویج فرهنگ شیعه نقش اساسی داشتند. مؤسس این سلسله «ابورافع» است که غلام آزاد شده رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و از یاران نزدیک علی بن ابی‌طالب علیه السلام و امام حسن علیه السلام بود. نسب او به [[عبید الله بن عازب]] برادر [[براء بن عازب انصاری صیمری]] میرسد. عبیدالله کاتب [[امیرالمؤمنین علیه السلام]] و نخستین تدوینگر نام یاران [[علی علیه السلام]] بود و در جنگهای بسیاری نیز با آن امام مشارکت داشت. وی اصالتاً اهل [[كوفه|کوفه]] بود اما در بغداد سکونت دائم داشت و در همانجا پرورش یافت. تحصیلات خود را در بغداد گذراند و در فقه و حدیث تبحر یافت. وی فردی با دیانت، راستگو و دارای اعتقاد سالمی بود. وی همچنین نزد «ابوطالب محمد بن احمد بن اسحاق» و «احمد بن محمد بن زیاد» حدیث شنیده است. از معاصران او در بغداد «هارون بن موسی تلعکبری»(م385ق) و [[ابوالمفضل شیبانی]](م387ق) هستند. | ||
=استادان= | =استادان= | ||
از اساتید معروف او [[احمد بن علویه اصفهانی]](م320ق)، [[محمدبن یعقوب كلینی]](م329ق)، [[علی بن محمد بن یعقوب كسائی]]، [[احمد بن محمد بن سعیدبن عقده]](م333ق) و محمد بن همام | از اساتید معروف او [[احمد بن علویه اصفهانی]](م320ق)، [[محمدبن یعقوب كلینی|محمدبن یعقوب کلینی]](م329ق)، [[علی بن محمد بن یعقوب كسائی|علی بن محمد بن یعقوب کسائی]]، [[احمد بن محمد بن سعیدبن عقده]](م333ق) و محمد بن همام اسکافی(م336ق) هستند. | ||
=شاگردان= | =شاگردان= | ||
پس از آن در بغداد شاگردان چندی تربیت | پس از آن در بغداد شاگردان چندی تربیت کرد که معروفترین آنها [[شیخ مفید]]، ابن غضائری، ابوطالب بن عزور و احمدبن عبدون(م423ق) هستند. | ||
=آثار= | =آثار= | ||
وی تألیفاتی داشته | وی تألیفاتی داشته که برخی از آنها چنیناند: الکشف فیما یتعلق بالسقیفه، الاشربه و ما حلل منها و ما حرم، الفضائل در باره فضیلت [[اهلبیت علیه السلام]]، «الضعفاء(در باره تاریخ ائمه)، السرائر(در باره مطاعن خلفاء)، و کتاب النوادر (درباره تازههای حدیث). | ||
=منابع= | =منابع= | ||
# رجال ابن داود، ص35 شماره 51؛ | #رجال ابن داود، ص35 شماره 51؛ | ||
# رجال طوسی، ص411 شماره 5960؛ | #رجال طوسی، ص411 شماره 5960؛ | ||
# رجال نجاشی، ص84شماره 203؛ | #رجال نجاشی، ص84شماره 203؛ | ||
# طبقات اعلام الشیعه، ج1ص18؛ | #طبقات اعلام الشیعه، ج1ص18؛ | ||
# معالم العلماء، ص55 شماره 87. | #معالم العلماء، ص55 شماره 87. | ||
[[رده:عالمان | |||
[[رده: | [[رده: عالمان]] | ||
[[رده: عالمان شیعه]] | |||
[[رده: محدثان شیعه]] | |||
نسخهٔ ۱۷ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۵۱
| نام | احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری |
|---|---|
| زاده | نیمه دوم سده چهارم هجری • بغداد |
| درگذشت | اواخر سده چهارم |
| استادان | احمد بن علویه اصفهانی • محمدبن یعقوب کلینی • علی بن محمد بن یعقوب کسائی • احمد بن محمد بن سعیدبن عقده • محمد بن همام اسکافی |
| شاگردان | شیخ مفید • ابن غضائری • ابوطالب بن عزور • احمدبن عبدون |
| آثار | الکشف فیما یتعلق بالسقیفه • الاشربه و ما حلل منها و ما حرم • الفضائل • الضعفاء السرائر • کتاب النوادر |
| دین و مذهب | اسلام • تشیع |
احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری، (حدود 285 – قبل 385ق)ابوعبدالله. فقیه و محدث امامی در نیمه دوم سده چهارم هجری. وی از دودمان آل ابیرافع است که در ترویج فرهنگ شیعه نقش اساسی داشتند. مؤسس این سلسله ابورافع است که غلام آزاد شده رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و از یاران نزدیک علی بن ابی‌طالب علیه السلام و امام حسن علیه السلام بود.
معرفی اجمالی
احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری، ابوعبدالله. فقیه و محدث امامی در نیمه دوم سده چهارم هجری. ولادت و وفات او روشن نیست. کهنترین استاد او «حسن بن محمد بن جمهور عمی»(م.ح310ق) است که ظاهراً تا رأس سده چهارم یا اندکی بعد از آن حیات داشته است، بنابراین وی در آن زمان از رشد کافی برخوردار و توانایی نقل حدیث را داشته است، از این رو ولادت او میبایست در اواخر سده سوم روی داده باشد. در باره تاریخ وفات او تنها میدانیم که وی از اساتید «ابن غضائری»(م411ق) و «شیخ مفید»(م413ق) بوده است، بنابراین مرگ او تقریباً در اواخر سده چهارم و احتمالاً در بغداد اتفاق افتاده است. همچنین به گواه اینکه معاصر او تلعکبری(م385ق) احتراماً از او نقل حدیث میکرده، در مییابیم که وی از نظر سنی کمی بزرگتر از تلعکبری بوده و پیش از او وفات یافته است.
وی از دودمان «آل ابیرافع» است که در ترویج فرهنگ شیعه نقش اساسی داشتند. مؤسس این سلسله «ابورافع» است که غلام آزاد شده رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و از یاران نزدیک علی بن ابی‌طالب علیه السلام و امام حسن علیه السلام بود. نسب او به عبید الله بن عازب برادر براء بن عازب انصاری صیمری میرسد. عبیدالله کاتب امیرالمؤمنین علیه السلام و نخستین تدوینگر نام یاران علی علیه السلام بود و در جنگهای بسیاری نیز با آن امام مشارکت داشت. وی اصالتاً اهل کوفه بود اما در بغداد سکونت دائم داشت و در همانجا پرورش یافت. تحصیلات خود را در بغداد گذراند و در فقه و حدیث تبحر یافت. وی فردی با دیانت، راستگو و دارای اعتقاد سالمی بود. وی همچنین نزد «ابوطالب محمد بن احمد بن اسحاق» و «احمد بن محمد بن زیاد» حدیث شنیده است. از معاصران او در بغداد «هارون بن موسی تلعکبری»(م385ق) و ابوالمفضل شیبانی(م387ق) هستند.
استادان
از اساتید معروف او احمد بن علویه اصفهانی(م320ق)، محمدبن یعقوب کلینی(م329ق)، علی بن محمد بن یعقوب کسائی، احمد بن محمد بن سعیدبن عقده(م333ق) و محمد بن همام اسکافی(م336ق) هستند.
شاگردان
پس از آن در بغداد شاگردان چندی تربیت کرد که معروفترین آنها شیخ مفید، ابن غضائری، ابوطالب بن عزور و احمدبن عبدون(م423ق) هستند.
آثار
وی تألیفاتی داشته که برخی از آنها چنیناند: الکشف فیما یتعلق بالسقیفه، الاشربه و ما حلل منها و ما حرم، الفضائل در باره فضیلت اهلبیت علیه السلام، «الضعفاء(در باره تاریخ ائمه)، السرائر(در باره مطاعن خلفاء)، و کتاب النوادر (درباره تازههای حدیث).
منابع
- رجال ابن داود، ص35 شماره 51؛
- رجال طوسی، ص411 شماره 5960؛
- رجال نجاشی، ص84شماره 203؛
- طبقات اعلام الشیعه، ج1ص18؛
- معالم العلماء، ص55 شماره 87.