۸۵٬۸۱۰
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'ویژگی ها' به 'ویژگی‌ها'
جز (جایگزینی متن - 'گونه ای' به 'گونه‌ای') |
جز (جایگزینی متن - 'ویژگی ها' به 'ویژگی‌ها') |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
==تاریخچه تاسیس== | ==تاریخچه تاسیس== | ||
شکل گیری اولیه معتزله که خرد گرایی اساس بنای فکری آنان است، مربوط به دوره [[بنی امیه]] و در زمان حاکمیت [[عبدالملک مروان]] است که به سال‌های 65 تا 84 بر می گردد.از | شکل گیری اولیه معتزله که خرد گرایی اساس بنای فکری آنان است، مربوط به دوره [[بنی امیه]] و در زمان حاکمیت [[عبدالملک مروان]] است که به سال‌های 65 تا 84 بر می گردد.از ویژگی‌های این مکتب، دفاع از قدرت، اراده و اختیار انسان بدون دخالت فاعل دیگر است. | ||
معتزلیان از همان ابتدا به [[عدلیه]] یا اصحاب العدل مشهور شدند آن ها بندگان را نسبت به اعمال شان، فاعل مختار می دانستند و به همین دلیل به [[قَدَریه]] نیز مشهور شدند.یکی از اصول مورد بحث مسلمانان صدر اسلام اصلی به نام«[[منزلة بین المنزلتین]]» بود که معتزله آن را مطرح کردند. طرح این اصل به دنبال دو عقیده متضاد بود که قبلًا در جهان اسلام راجع به کفر و ایمان فسّاق پدید آمد. برای اولین بار [[خوارج]] این عقیده را اظهار کردند کسی که مرتکب گناه کبیره شود کافر شده است.گروه دیگری به وجود آمدند یا آن ها را سیاست ها به وجود آوردند که به نام [[مرجئه]] خوانده می شدند. مرجئه از لحاظ ارزش تأثیر گناه، در نقطه مقابل خوارج قرار داشتند. آن ها می‌گفتند اساس کار این است که انسان از نظر عقیده و ایمان که مربوط به قلب است مسلمان باشد؛ اگر ایمان که امر قلبی است درست باشد، مانعی ندارد که عمل انسان فاسد باشد؛ ایمان، کفّاره عمل بد است. مرجئه می‌گفتند فسق و گناه هر چند کبیره باشد، اما هیچ ضرری به ایمان نمی زند. پس مرتکب کبیره مؤمن است نه کافر.اما معتزله عقیده میانه ای ابراز داشتند و گفتند مرتکب کبیره نه مؤمن است و نه کافر، بلکه برزخ میان آن دو است. معتزله نام این مرحله میانه را منزلة بین المنزلتین گذاشتند.<ref>با استفاده از مجموعه آثار مرتضی مطهری ، ج 3 ص 76 و 77 انتشارات صدرا سال 1389 خورشیدی</ref> | معتزلیان از همان ابتدا به [[عدلیه]] یا اصحاب العدل مشهور شدند آن ها بندگان را نسبت به اعمال شان، فاعل مختار می دانستند و به همین دلیل به [[قَدَریه]] نیز مشهور شدند.یکی از اصول مورد بحث مسلمانان صدر اسلام اصلی به نام«[[منزلة بین المنزلتین]]» بود که معتزله آن را مطرح کردند. طرح این اصل به دنبال دو عقیده متضاد بود که قبلًا در جهان اسلام راجع به کفر و ایمان فسّاق پدید آمد. برای اولین بار [[خوارج]] این عقیده را اظهار کردند کسی که مرتکب گناه کبیره شود کافر شده است.گروه دیگری به وجود آمدند یا آن ها را سیاست ها به وجود آوردند که به نام [[مرجئه]] خوانده می شدند. مرجئه از لحاظ ارزش تأثیر گناه، در نقطه مقابل خوارج قرار داشتند. آن ها می‌گفتند اساس کار این است که انسان از نظر عقیده و ایمان که مربوط به قلب است مسلمان باشد؛ اگر ایمان که امر قلبی است درست باشد، مانعی ندارد که عمل انسان فاسد باشد؛ ایمان، کفّاره عمل بد است. مرجئه می‌گفتند فسق و گناه هر چند کبیره باشد، اما هیچ ضرری به ایمان نمی زند. پس مرتکب کبیره مؤمن است نه کافر.اما معتزله عقیده میانه ای ابراز داشتند و گفتند مرتکب کبیره نه مؤمن است و نه کافر، بلکه برزخ میان آن دو است. معتزله نام این مرحله میانه را منزلة بین المنزلتین گذاشتند.<ref>با استفاده از مجموعه آثار مرتضی مطهری ، ج 3 ص 76 و 77 انتشارات صدرا سال 1389 خورشیدی</ref> | ||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
'''امر به معروف و نهی از منکر''' | '''امر به معروف و نهی از منکر''' | ||
از جمله احکام ضروری اسلام، [[امر به معروف و نهی از منکر]] است و می شود گفت همه مذاهب اسلامی بر وجود این اصل توافق دارند به گونه‌ای که نمی‌توان آن را از | از جمله احکام ضروری اسلام، [[امر به معروف و نهی از منکر]] است و می شود گفت همه مذاهب اسلامی بر وجود این اصل توافق دارند به گونه‌ای که نمی‌توان آن را از ویژگی‌های یک مذهب خاص دانست، ولی معتزلیان با محور قرار دادن این اصل بر اهمیت آن تاکید کردند. [[زمخشری]] می گوید عقیده معتزله این است که امر به معروف و نهی از منکر [[واجب کفایی]] اما مشروط به شرایط خاصی است که شدیدترین آن مرحله جنگ می باشد که این مرحله از شئونات حکومت اسلامی و از وظایف رهبری اسلامی است. <ref>زمخشری، الکشاف، ۱۴۰۷ق، صص۳۹۸-۳۹۶</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||