ابومحمد جریری

ابومحمد احمد بن محمد بن الحسین جریری از علمای اهل سنت و تصوف برجسته در قرن چهارم هجری است[۱]. وی از علمای شیوخ صوفیه و از اصحاب ارشد جنید بود و هنگامی که جنید درگذشت او را به جای او نشاندند و آداب تصوف را از وی گرفتند و احادیثی به او نسبت داده می شود. ابونعیم اصفهانی در مورد او گفت:بار سنگین معرفت را حمل می کرد و همچون پرنده ای لاغر در اثر ریاضت ها مهاجر به سوی حق بود و از مقام حکمت در برابر نااهلان صیانت می نمود و مدعیان دروغین معرفت و عرفان را رسوا می کرد[۲]."

حسن بصری
نام ابومحمد احمد بن محمد بن الحسین جریری
نام‎های دیگر ابو محمد جریری
حیات قرن چهارم

گفتار

منتها هدف توده مردم درخواست کردن، در درجه بعد افراد اهل دعا و درخواست از حضرت باریتعالی می شوند ولی عرفا تمام همتشان یاد و توجه به حضرت حق است.

هرکس که نفس بر او چیره شوداسیر بند خواسته ها و شهوات می شود و اشارات معنوی بر قلب او حرام می شود پس دیگر او از کلام الهی لذت نخواهد برد حتی اگر دائما زبان او مشغول ذکر باشد زیرا خداوند فرموده:به زودي كساني را كه در روي زمين به ناحق تكبر ميورزند از ايمان به آيات خود منصرف ميسازيم[۳].

بنیان ادیان ، تداوم ایمان و صحت بدن ها از طریق سه چیز به دست می آید: کفایت ، حفاظت(ارتقاء) و مراقبت.

هرکس به خدا اکتفا کند روح او اصلاح می شود و هرکس از آنچه نهی می کند بترسد رفتار او اصلاح شود ثمره کفایت معرفت است.پیامد تقوا حسن خلق است و هدف مراقبت از خود، اعتدال در طبیعت(بدن) است[۴].

پانویس

  1. طبقات الصوفية، تأليف: أبو عبد الرحمن السلمي، ص203-206، دار الكتب العلمية، ط2003
  2. حلية الأولياء، تأليف: أبو نعيم الأصبهاني، ص347-348
  3. اعراف 146
  4. أبو محمد الجريري