احمد بن محمد بن قاسم کوفی محاربی، محدث شیعی در اواسط سده چهارم هجری. پدرش ابوعبدالله محمد بن قاسم محاربی(م.ح324ق) از راویان برجسته کوفه بوده و در پرورش علمی او نقش داشته است.

قاسم کوفی محاربی
احمد بن علی بن حسین بن رنجویه.jpg
نام کاملاحمد بن محمد بن قاسم کوفی محاربی
نام‌های دیگرابوالعباس
اطلاعات شخصی
محل تولدکوفه
روز درگذشت355ق.
دیناسلام، شیعه
استادانعلی بن محمد بن یعقوب کوفی
شاگردان
فعالیت‌هامحدث شیعی

معرفی اجمالی

احمد بن محمد بن قاسم کوفی محاربی، ابوالعباس. محدث شیعی در اواسط سده چهارم هجری. از تاریخ تولد و زمان مرگ وی اطلاعی در دست نیست. از شاگردان و استادان او می‏‌توان دریافت که وی در اواسط سده چهارم حدود 355 هجری در بغداد وفات یافت زیرا شیخ مفید (338 - 413 ق) که غالباً با یک واسطه از او روایت می‏‌کند، در یک مورد به ‏طور مستقیم از او نقل حدیث کرده است، بنابراین وی در روزگار جوانی شیخ مفید از دنیا رفته بود.

وی اهل کوفه و از طائفه «بنی محارب بن حفصه» است و ظاهراً زادگاه او نیز همان‌جا بوده است. پدرش «ابوعبدالله محمد بن قاسم محاربی»(م.ح324ق) از راویان برجسته کوفه بوده و در پرورش علمی او نقش داشته است. شیخ مفید از طریق ابوبکر محمد بن عمر جعابی(م.ح355ق) و با یک واسطه از «محمد بن همام اسکافی»(م336ق) روایاتی از پدرش در فضیلت علی‏‌بن ابیطالب (علیه السلام) و فاطمه زهراء (سلام الله علیها) نقل کرده است. وی در کوفه پس از طی تحصیلات مقدماتی نزد اساتید وقت به علوم حدیث روی آورد و علاوه بر پدرش، در مجلس درس علی بن محمد بن یعقوب کوفی(م332ق) حاضر شد و به تدریج در ضبط و جمع ‏آوری احادیث تبحر یافت.

پس از آن به بغداد آمد و اندوخته‏‌های خویش را در بغداد منتشر ساخت. در حلقه درس او شاگردان بزرگی چون محمد بن محمد بن نعمان مفید(م413ق)، احمد بن حسین بن احمد بن عمران(م.ح381ق) و دیگران حضور داشتند.

استادان

پدرش ابوعبدالله محمد بن قاسم محاربی و علی بن محمد بن یعقوب کوفی از اساتید مشهور او هستند.

شاگردان

از محمد بن محمد بن نعمان مفید و احمد بن حسین بن احمد بن عمران بعنوان شاگردان وی نام‌ برده می‌شود.

آثار

از تألیفات و کتاب‌‏های او اثری در منابع دیده نمی‏‌شود.

منابع

  1. الاختصاص، شیخ مفید، ص 84؛
  2. الامالی، شیخ مفید، ص 94 حدیث 4، وص 113 حدیث6؛
  3. مستدرک الوسائل، ج 5ص 245 حدیث 5790؛
  4. رجال طوسی، ص 442 شماره 6311؛
  5. طبقات اعلام الشیعه، ج 1 ص53.