۸۵٬۹۷۹
ویرایش
نقش وحدت مذاهب اسلامی در انقلاب عراق (مقاله) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۱۶ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۲۱:۰۵
، ۱۶ دسامبر ۲۰۲۲جایگزینی متن - ' در این باره' به ' دراین‌باره'
جز (جایگزینی متن - ' یاد آوری ' به ' یاد‌آوری ') |
جز (جایگزینی متن - ' در این باره' به ' دراین‌باره') |
||
| خط ۶۰: | خط ۶۰: | ||
[[سید محمد صدر]]، [[محمدمهدی بصیر]]، [[محمدباقر شبیبی]] و [[جعفر ابوتیمان]]، از برجسته‌ترین شخصیت‌های [[شیعه]] بودند که مسلمانان را به اتحاد با یکدیگر بر می‌انگیختند. شبیبی و ابوتیمان رابط [[کربلا]]، [[نجف]] و [[بغداد]] به شمار می‌رفتند و کوشش‌های ضد قیمومیت این سه شهر را با یکدیگر هم آهنگ می‌کردند<ref>الوردی، ۹۸ – ۹۷.</ref> آشکار‌ترین نماد وحدت [[شیعه]] و [[اهل سنت]] با یکدیگر، در ماجرای برپایی جشن‌های میلاد پیامبر(ص) و آیین محرم ۱۳۳۸ رخ نمود. میزان اتحاد شیعیان و اهل سنت در این زمان چنان بود که حتی نیروهای اشغال گر از آن به شگفت آمده بودند. | [[سید محمد صدر]]، [[محمدمهدی بصیر]]، [[محمدباقر شبیبی]] و [[جعفر ابوتیمان]]، از برجسته‌ترین شخصیت‌های [[شیعه]] بودند که مسلمانان را به اتحاد با یکدیگر بر می‌انگیختند. شبیبی و ابوتیمان رابط [[کربلا]]، [[نجف]] و [[بغداد]] به شمار می‌رفتند و کوشش‌های ضد قیمومیت این سه شهر را با یکدیگر هم آهنگ می‌کردند<ref>الوردی، ۹۸ – ۹۷.</ref> آشکار‌ترین نماد وحدت [[شیعه]] و [[اهل سنت]] با یکدیگر، در ماجرای برپایی جشن‌های میلاد پیامبر(ص) و آیین محرم ۱۳۳۸ رخ نمود. میزان اتحاد شیعیان و اهل سنت در این زمان چنان بود که حتی نیروهای اشغال گر از آن به شگفت آمده بودند. | ||
نقاش | نقاش دراین‌باره می‌نویسد: | ||
«جاسوسان و نیروهای پلیس [[انگلیس]] از پیوند نزدیک [[شیعه]] و [[اهل سنت]] در شهرهای بغداد و کاظمین کاملا گیج شده بودند؛ به گونه‌ای که یکی از آنها در گزارش خود نوشت، چنین پدیده‌ای هرگز تا این تاریخ سابقه نداشته است. شیعیان و اهل سنت با این اتحاد چه واقعی یا غیر واقعی به اعتماد متقابل دست یافته اند» <ref>Nakash, p۷۰.</ref> | «جاسوسان و نیروهای پلیس [[انگلیس]] از پیوند نزدیک [[شیعه]] و [[اهل سنت]] در شهرهای بغداد و کاظمین کاملا گیج شده بودند؛ به گونه‌ای که یکی از آنها در گزارش خود نوشت، چنین پدیده‌ای هرگز تا این تاریخ سابقه نداشته است. شیعیان و اهل سنت با این اتحاد چه واقعی یا غیر واقعی به اعتماد متقابل دست یافته اند» <ref>Nakash, p۷۰.</ref> | ||
=جشن میلاد پیامبر اسلام و آغاز مقابله با استعمار= | =جشن میلاد پیامبر اسلام و آغاز مقابله با استعمار= | ||
| خط ۸۸: | خط ۸۸: | ||
=درگذشت رهبر انقلاب 1920= | =درگذشت رهبر انقلاب 1920= | ||
جنبش شیعیان عراق در این مرحله به رویدادی مصیبت بار دچار شد. آیت‌الله شیرازی سوم ذی الحجه ۱۳۳۸ بر اثر کهولت سن درگذشت<ref>فیاض، عبدالله (۱۹۶۳)، الثوره العراقیة الکبرى (سنه۱۹۲۰)، بغداد، مطبعة الارشاد. 7. الکاتب، احمد (۱۹۸۱)، تجربه الثوره الاسلامیه فى العراق (۱۹۲۰ حتی ۱۹۸۰)، تهران، دار القبس الاسلامی ۲۱۰</ref> و مرجعیت اعلی به شیخ الشریعه اصفهانی، مقیم نجف منتقل شد و به دنبال آن مرکز رهبری انقلاب از کربلا به نجف رفت و یاران و مشاوران آیت‌الله شیرازی از این تاریخ به بعد آرام آرام تأثیر خود را در رهبری از دست دادند. ویلسون از این فرصت بهره برد و در نامه‌ای به شیخ الشریعه | جنبش شیعیان عراق در این مرحله به رویدادی مصیبت بار دچار شد. آیت‌الله شیرازی سوم ذی الحجه ۱۳۳۸ بر اثر کهولت سن درگذشت<ref>فیاض، عبدالله (۱۹۶۳)، الثوره العراقیة الکبرى (سنه۱۹۲۰)، بغداد، مطبعة الارشاد. 7. الکاتب، احمد (۱۹۸۱)، تجربه الثوره الاسلامیه فى العراق (۱۹۲۰ حتی ۱۹۸۰)، تهران، دار القبس الاسلامی ۲۱۰</ref> و مرجعیت اعلی به شیخ الشریعه اصفهانی، مقیم نجف منتقل شد و به دنبال آن مرکز رهبری انقلاب از کربلا به نجف رفت و یاران و مشاوران آیت‌الله شیرازی از این تاریخ به بعد آرام آرام تأثیر خود را در رهبری از دست دادند. ویلسون از این فرصت بهره برد و در نامه‌ای به شیخ الشریعه دراین‌باره تسلیت گفت و مدعی شد همه مردم عراق خواهان استمرار حاکمیت بریتانیا بر عراقند و بهتر است که از شورش‌ها پایان یابند <ref>همان، ۲۱۵ - ۲۱۲</ref>. | ||
بنابراین، اختلافی در صفوف انقلابیان افتاد و مشاوران شیخ الشریعه دو دسته شدند؛ کسانی مانند [[شیخ عبدالکریم جزائری]] و [[شیخ جواد جواهری]] به علت سختی اوضاع و تمام شدن امکانات مالی، پی گیری مبارزه را ممکن نمى‌دانستند و کسان دیگری مانند شیخ علی مانع و شیخ باقر شبیبی، بر مبارزه تأکید می‌کردند<ref>الوردی، علی (۱۴۲۵)، لمحات الاجتماعیة من تاریخ العراق الحدیث، چاپ دوم، قم، المکتبه الحیدریه ۳۳۳ - ۳۳۲</ref>. | بنابراین، اختلافی در صفوف انقلابیان افتاد و مشاوران شیخ الشریعه دو دسته شدند؛ کسانی مانند [[شیخ عبدالکریم جزائری]] و [[شیخ جواد جواهری]] به علت سختی اوضاع و تمام شدن امکانات مالی، پی گیری مبارزه را ممکن نمى‌دانستند و کسان دیگری مانند شیخ علی مانع و شیخ باقر شبیبی، بر مبارزه تأکید می‌کردند<ref>الوردی، علی (۱۴۲۵)، لمحات الاجتماعیة من تاریخ العراق الحدیث، چاپ دوم، قم، المکتبه الحیدریه ۳۳۳ - ۳۳۲</ref>. | ||