confirmed، مدیران
۳۳٬۱۲۹
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۹: | خط ۴۹: | ||
محمد مهدی، فرزند سید مرتضی طباطبایی بروجردی، از نوادگان [[امام حسن مجتبی(ع)]] در یک خانواده روحانی و پرهیزکار، در شب [[جمعه]] از [[ماه شوال]] 1155 ق. / 1121 ش. در شهر [[کربلای معلی]] پا به عرصه هستی نهاد<ref> فوائدالرضویه، شیخ عباس قمى، ص676, مستدرک الوسائل، میرزا حسین نورى، ج3، ص383, قصص العلماء، میرزا محمد تنکابنى، ص 168، اعیان الشیعه، محسن امین عاملى، ج 10، ص 158.</ref>. شبی که سید به دنیا آمد پدر وی در عالم خواب دید که [[امام رضا(ع)]] دستور دادند «[[محمد بن اسماعیل بن بزیع]]» (از اصحاب [[امام کاظم]] و [[امام رضا]] و [[امام جواد]](علیهم السلام)) شمعی برفراز بام سید مرتضی (منظور خود اوست) برافروزد. وقتی محمد بن اسماعیل آن شمع را روشن کرد نوری از آن شمع به آسمان بالا رفت که نهایت نداشت<ref>فوائدالرضویه، ص476, قصص العلماء، ص168, اختران تابناک، ذبیح الله محلاتى، ج1، ص412.</ref>. پدر از آن رویای راستین بیدار می شود و همزمان خبر مولود تازه رسیده را به او می دهند. | محمد مهدی، فرزند سید مرتضی طباطبایی بروجردی، از نوادگان [[امام حسن مجتبی(ع)]] در یک خانواده روحانی و پرهیزکار، در شب [[جمعه]] از [[ماه شوال]] 1155 ق. / 1121 ش. در شهر [[کربلای معلی]] پا به عرصه هستی نهاد<ref> فوائدالرضویه، شیخ عباس قمى، ص676, مستدرک الوسائل، میرزا حسین نورى، ج3، ص383, قصص العلماء، میرزا محمد تنکابنى، ص 168، اعیان الشیعه، محسن امین عاملى، ج 10، ص 158.</ref>. شبی که سید به دنیا آمد پدر وی در عالم خواب دید که [[امام رضا(ع)]] دستور دادند «[[محمد بن اسماعیل بن بزیع]]» (از اصحاب [[امام کاظم]] و [[امام رضا]] و [[امام جواد]](علیهم السلام)) شمعی برفراز بام سید مرتضی (منظور خود اوست) برافروزد. وقتی محمد بن اسماعیل آن شمع را روشن کرد نوری از آن شمع به آسمان بالا رفت که نهایت نداشت<ref>فوائدالرضویه، ص476, قصص العلماء، ص168, اختران تابناک، ذبیح الله محلاتى، ج1، ص412.</ref>. پدر از آن رویای راستین بیدار می شود و همزمان خبر مولود تازه رسیده را به او می دهند. | ||
=استادان= | |||
او از دوران کودکى در دامن پر مهر و محبت مادر پاکدامنش و در پرتو توجهات پدر بزرگوارش سید مرتضى (متوفاى 1204 ق.) به آداب و اخلاق اسلامى خو گرفت و رفته رفته رشد یافت. پس از گذراندن دوره هاى علوم مقدماتى و سطح ([[فقه]] و [[اصول]])، در آغاز بلوغ به درس خارج که از سوى پدرش تدریس مى شد راه یافت و پس از پنج سال درس و بحث فشرده به مقام بلند [[اجتهاد]] نایل آمد<ref> مقدمه فوائدالرجالیه، ص33, فقهاى نامدار شیعه، عقیقى بخشاشى، ص291.</ref>. | |||
سید محمد مهدى همچنین در محضر اساتید بنام حوزه [[کربلا]] و [[نجف اشرف]] شرکت جست، فرهیختگان بنامى چون: [[محمد باقر وحید بهبهانى]](1118 - 1208 ق.)، [[شیخ یوسف بحرانى]](1107 - 1186 ق.)، [[محمد تقى دورقى نجفى]](متوفى 1186 ق.) و [[مهدى فتونى نباطى عاملى]](متوفى 1183 ق.)<ref>سید بحرالعلوم دریاى بى ساحل، نورالدین على لو، ص 25 - 32.</ref>. | |||
او [[حکمت]] و [[فلسفه]] را نزد [[آقا میرزا ابوالقاسم]] مدرس فرا گرفت و آن حکیم وارسته نیز در نزد وى درس اصول و فقه را آموخت<ref>مقدمه فوائدالرجالیه.</ref>. | |||
وحید بهبهانى در اواخر عمر خویش مردم را در مسائل و فتواهاى احتیاطى به سوى سید محمد مهدى راهنمایى مى کرد<ref>مکارم الاثار، ج1، ص417 - 421.</ref> و او را مجتهدى جامع الشرایط مى دانست. | |||
سید در سال 1186 ق. به قصد زیارت مرقد مطهر [[امام رضا(ع)]] و دیدار با علماى بزرگ ایران وارد [[مشهد مقدس]] شد و در مدت اقامت شش یا هفت ساله<ref>اعیان الشیعه، ج10، ص159.</ref> خود در آن شهر، علاوه بر دیدارهاى علمى با مردم و مباحثات با علما، در درس استاد میرزا [[مهدى اصفهانى خراسانى]](1153 - 1218 ق.) شرکت کرد و فلسفه، [[عقاید]] و [[کلام]] را از آن مرد بزرگ آموخت و بر اندوخته علمى خویش افزود. | |||
لقب «بحرالعلوم» از زبان این استاد براى اولین بار به سید محمد مهدى طباطبایى گفته شد. استاد که از هوش و استعداد او شگفت زده شده بود در حین درس خطاب به شاگرد خود مى گوید : «اخا انت بحرالعلوم» یعنى تو دریاى علم هستى. از آن لحظه سید به این لقب معروف | |||
شد<ref>روضات الجنات، سید محمد باقر خوانسارى، ج7، ص204.</ref>. | |||
=پانویس= | =پانویس= | ||