۸۶٬۰۹۳
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'می دانند' به 'می‌دانند'
جز (جایگزینی متن - 'می نویسد' به 'می‌نویسد') |
جز (جایگزینی متن - 'می دانند' به 'می‌دانند') |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''نیت''' عنصری است که در زمینه و مسائل متعدد مباحث علمی و اسلامی مطرح می شود. علمای علم اصول در یک تقسیم [[احکام شرعیه]] را به دو دسته «تعبدیات» و «توصلیات» تقسیم می کنند و در این تقسیم فارق اصلی بین این دو قسم را عنصر «نیت» | '''نیت''' عنصری است که در زمینه و مسائل متعدد مباحث علمی و اسلامی مطرح می شود. علمای علم اصول در یک تقسیم [[احکام شرعیه]] را به دو دسته «تعبدیات» و «توصلیات» تقسیم می کنند و در این تقسیم فارق اصلی بین این دو قسم را عنصر «نیت» می‌دانند. | ||
در مبحث [[معاد]] و چگونگی پاداش و کیفر الهی در روز رستاخیز نیز که از مباحث علم کلام است مساله نیت مطرح می شود. فلسفه اخلاق نیز مساله «نیت» را در ارزش گذاری اخلاقی مورد ملاحظه قرار می دهد. | در مبحث [[معاد]] و چگونگی پاداش و کیفر الهی در روز رستاخیز نیز که از مباحث علم کلام است مساله نیت مطرح می شود. فلسفه اخلاق نیز مساله «نیت» را در ارزش گذاری اخلاقی مورد ملاحظه قرار می دهد. | ||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
در واژگان عربی نیز، نیت به معنای متعدد به کار می رود: نیت مثل «خیفة»، مصدر است که افعال ماضی و مضارع «نوی»، «ینوی» از آن مشتق می شود. در کتاب المنجد آمده است: واژه «نیت» در کلام عرب، به معنای اسمی نیز به کار رفته و می رود، و لذا در لسان روایات، به صورت جمع یعنی «نیات» آمده است.<ref>المنجد، لویسن معلوف، 1362، نشر اسماعیلیان</ref> اما در زبان عربی، «نیت» به معنای توجه و التفات به کار نرفته است، از این رو، باید گفت که استعمال این واژه در زبان فارسی به معنای توجه و التفات، غلط مشهور است. | در واژگان عربی نیز، نیت به معنای متعدد به کار می رود: نیت مثل «خیفة»، مصدر است که افعال ماضی و مضارع «نوی»، «ینوی» از آن مشتق می شود. در کتاب المنجد آمده است: واژه «نیت» در کلام عرب، به معنای اسمی نیز به کار رفته و می رود، و لذا در لسان روایات، به صورت جمع یعنی «نیات» آمده است.<ref>المنجد، لویسن معلوف، 1362، نشر اسماعیلیان</ref> اما در زبان عربی، «نیت» به معنای توجه و التفات به کار نرفته است، از این رو، باید گفت که استعمال این واژه در زبان فارسی به معنای توجه و التفات، غلط مشهور است. | ||
به نظر می رسد، منشا این توهم این است که شارع اسلام، «نیت قربت» را در امتثال و قبولی احکام تعبدیه شرط کرده است و در بین فقها و اصولیین، بحث های گسترده ای پیرامون این که منظور از «نیت» در عبادات چیست؟ صورت گرفته است. بعضی بر این عقیده اند که مراد از نیت کردن «اخطار بالبال» است. از همین جاست که گاه به غلط، واژه «نیت» در معنای توجه و التفات به کار می رود. اما باید دانست که صاحب نظران فن، همگی بر این اعتقاد نیستند و شرط صحت نیت را، اخطار بالبال | به نظر می رسد، منشا این توهم این است که شارع اسلام، «نیت قربت» را در امتثال و قبولی احکام تعبدیه شرط کرده است و در بین فقها و اصولیین، بحث های گسترده ای پیرامون این که منظور از «نیت» در عبادات چیست؟ صورت گرفته است. بعضی بر این عقیده اند که مراد از نیت کردن «اخطار بالبال» است. از همین جاست که گاه به غلط، واژه «نیت» در معنای توجه و التفات به کار می رود. اما باید دانست که صاحب نظران فن، همگی بر این اعتقاد نیستند و شرط صحت نیت را، اخطار بالبال نمی‌دانند. | ||
علم و میل در افعال ارادی: افعال ارادی انسان، تماما مبتنی بر دو مبدا علم و گرایش است. تحقق و وجود میل، همواره مستلزم صدور فعل نیست اما هر فعلی که از فاعل مختار - از آن حیث که مختار است - صادر می شود، متوقف بر تحقق دو عنصر علم و میل است. البته، این میل گاه مربوط به قوای نفسانی است و گاه مربوط به اعضای حسی و بدنی. | علم و میل در افعال ارادی: افعال ارادی انسان، تماما مبتنی بر دو مبدا علم و گرایش است. تحقق و وجود میل، همواره مستلزم صدور فعل نیست اما هر فعلی که از فاعل مختار - از آن حیث که مختار است - صادر می شود، متوقف بر تحقق دو عنصر علم و میل است. البته، این میل گاه مربوط به قوای نفسانی است و گاه مربوط به اعضای حسی و بدنی. | ||