نتایج جستجو

الخلیل علی برغوث ۱۹- تحفة الورزاء میان عقاید معتزلیان بصره و کعبی‌تفاوت‌هایی به شرح ذیل وجود دارد. 1.معتزلیان بصره معتقد بودند که خداوند می‌تواند مخلوقات

این مکتب، دفاع از قدرت، اراده و اختیار انسان بدون دخالت فاعل دیگر است. معتزلیان از همان ابتدا عدلیه یا اصحاب العدل نامیده شدند. آنها بندگان را درباره اعمال‌شان،

ِبشر کوفه بوده و از آن شهر به بغداد نقل مکان کرد و پیشوای معتزلیان بغداد شده و از طبقه ششم معتزلیان به حساب می‌آمد. وی در زمان هارون‌الرشید می‏‌زیست، هارون

بشر‌بن‌معتمر بوده و به زهد و عبادت شاخته می‌شده است. اهل‌سنت با همه اختلافی که با معتزلیان دارند، وی را اهل دیانت دانسته‌اند. وی عقاید معتزلان را در بغداد منتشر می‌کرد

مکتب، ابوالحسن علی‌بن‌اسماعیل اشعری(۲۶۰-۳۲۴ه‍.ق) است. وی ابتدا شاگرد مکتب معتزلیان بود و بعد از جدا شدن از آن مکتب، به مکتب اهل‌حدیث پیوست با این هدف که میان

شاگردان ابوالهذیل علّاف به شمار می‌رفت. ثمامه چون خودش معتزلی بود، عقاید معتزلیان را نزد مامون عباسی تبلیغ می‌کرد و می‌گفت که خداوند چون در افعال بندگانش

درست نیست. عبدالقاهر بغدادی درباره عقیده این شخصیت در تعریف جسم که با دیگر معتزلیان متفاوت است می‌نویسد: «نظر عبدالرحیم خیاط با بقیه معتزله درباره معدوم متفاوت

این حال وی در شماری از مسائل کلامی با پدرش اختلاف داشت و هنگامی که رهبری معتزلیان بصره را بر عهده گرفت، گروهی از شاگردان ابوعلی جانشینی او را به دلیل اختلافات

و ابداع پدید آمده است. در ارزیابی کلی به جز اصول خمسه که وجه مشترک میان معتزلیان بود، به سختی می‌توان بر ویژگی‌های اعتقادی دیگر به عنوان وجه تمایز دو مکتب

خلافت مروان بن حمار، آخرین خلیفه‌ی اموی به سال 132ق را دربرمی‌گیرد. واصل و معتزلیان پس از وی همواره در مجامع علمی معتزله از شرایط سیاسی عصر بنی‌امیه به شدّت

نظریه کسب معتقد است و با اشاعره و جبر‌گرایان موافقت دارد. وی اگر‌چه از معتزلیان است، اما افعال انسان را چه خوب یا بد مخلوق خداوند می‌داند. بنابراین، با

معروف وی می‌­توان به ابوالحسن اشعری، مؤسس مذهب اشعری، اشاره کرد. برخی از معتزلیان او را نویسنده یکصد و پنجاه هزار صفحه مطالب علمی می­دانند که بیش از چهار

به عنوان یکی از بزرگ‌ترین متکلمان زیدیه شناخته می‌شد. وی علم کلام را از معتزلیان و در مدینه آموخت و کتاب «الدلیل» را که به مباحث توحیدی پرداخته است تالیف

تظاهرات و نیز تراوشات اعتقادی و فکری واصل بن عطا و یارانش و به طور کل معتزلیان، بر پایه عدل نهاده شده است، زیرا همه مذاهب در فهم توحید هیچ گونه تشکیکی

شد تا فضای فکری جامعه اسلامی آن روز تیره و تار شود. یک سوی این منازعات معتزلیان بودند که توجه خاصی به فهم عقلی داشتند که البته حاکمان وقت در ایجاد آن نقش

هادی در آرای اساسی و اعتقادی با هم شباهت داشته است، اما او به طرز جدلی ضد معتزلیان بود. در روش فقهی، امام ناصر اطروش بیش از آن‌که تحت تاثیر مستقیم تعالیم

کینه‌‏توزی است که با او داشته و حق وی را پایمال کرده است. ابومعاذ همچون برخی از معتزلیان در نظام ثواب و عذاب قائل به موازنه و مقایسه بود و می‌گفت که خداوند اعمال

را مشخص شده می‌یابد خواه آن چیز جوهر باشد یا عرض. او بر خلاف عقیده دیگر معتزلیان می‌گفت که اگر علم خداوند بر این باشد که شیئی به وجود نیاید و خبر آنرا نیز

واصل‌بن‌عطا و نه در دوره شاگردان او، به نظر نمی‌رسد که بتوان در بغداد حضور معتزلیان را دریافت، اما در نسل سوم، با اقامت کسانی از متکلمان این نسل چون بشر‌بن‌معتمر

پژوهندگان جدید بر این باورند که او پیشه علّافی داشته و مانند برخی دیگر از معتزلیان، همچون غزّال، نظّام، فُوطی، اسکافی و غیره به حرفه و پیشه اش شهرت یافته