نتایج جستجو

متکلمان مسلمان هستند که صفات علم، قدرت، اراده، سمع، بصر و کلام را برای خداوند «ازلی» دانسته و در برابر معتزله که قائل به عینیت ذات و صفات و معروف به معطله‌اند،

«غلات‏»اند و معتقدند که علی‌بن‌ابی‌طالب و عمر‌بن‌الخطاب هر دو قدیم‌اند و ازلی. جز آنکه علی(ع) را خیر محض و عمر را شرّ محض می‌دانند و عمر علی(ع) را دائما

سوره نحل آیه 70» کلابیه همچنین معتقد بودند که کلام خداوند قایم به ذات او و ازلی است و تورات، انجیل، زبور و فرقان، همه یک چیز بیشتر نیستند، بلکه همه آن‌چه

نعمت بخشنده و در آتش کیفر دهنده است. معمر‌بن‌عباد معتقد بود که خداوند موجودی ازلی است و سزاوار نیست که بگوییم قدیم و دیرینه است. خداوند محال است که راجع به

که من باب امام زمان هستم و مردم برای پی بردن به اسرار و حقایق بزرگ و مقدس ازلی و ابدی باید به ناچار از این باب بگذرند تا به حقیقت برسند، پس باید به من ایمان

از وی، محمد‌بن‌بشیر امام است. همچنین معتقد بود که ظاهر انسان آدم و باطنش ازلی است. برخی از مدخل‌نویسان بدون نام بردن از اسم اثر، فقط درباره او نوشته‌اند

نظریۀ «قدیم بودن قرآن» مخالف بوده و به خلق و حدوث قرآن اعتقاد داشتند و صفات ازلی خدا را عین ذات او می‌دانستند. مؤسس این مذهب شخصی به نام ابوعبدالله مالک بن

درباره شی ء سخن می‌گوید اشعری بر ازلی بودن صفات ذات چنین استدلال می‌کند که اگر هریک از این صفات ازلی نباشد، ذات قدیم ازلی به سلب صفت یعنی ضد آن موصوف خواهد

هستی هستند، عالم را قدیم و ازلی و بی‌نیاز از خالق می‌داند و وجود خداوند را انکار می‌کند. بودا «از وجود مافوق طبیعت که ازلی و بالذات و خالق عالم و صانع

محض روحانی بود. دیدار با سفیر خوش‌روی حق، نتیجه نود سال مجاهدت در راه معشوق ازلی بود. آسودن در آغوش امن و رحمت الهی، نصیبه‌ای است که بهای آن پاکی و عبودیت

ویژگی وی را اغلب در موضعی میان اصحاب حدیث و جریان عقل‌گرا قرار می‌دهد. صفات ازلی خداوند متعال از نظر اشاعره، خداوند قدیم است و صفات او یعنی علم، قدرت، اراده،

سید جمال‌الدین و میرزا ملکم خان، در ایران و عثمانی، بیشتر از فعالان بابی ازلی ضد قاجار بودند. علی محمد فره‌وشی خود و میرزا آقاخان کرمانی، شیخ احمد روحی،

او نخستین کسی بود که به صراحت از عشق و محبت الاهی سخن به میان آورد و آن را ازلی و ابدی خواند. رابعه قائل به دو عشق یا «حبّ» بود: حب الهوی یا حب از روی خودخواهی،

چون علم، قدرت، و اراده را نفی می‌کرد و اظهار داشت که محال است دو خدای قدیم ازلی وجود داشته باشد و هر کس صفت قدیمه‌ای برای خدا اثبات کند، به وجود دو خدا اعتراف

سمیع، بصیر و متکلم است و محل حوادث نیست و کلامش قدیم است و علم و اراده‎اش ازلی است. رکن سوم در صفات افعالی خدا است به این معنی که خداوند خالق افعال بندگان

کافر می‌خواند. . عالم‌ (همۀ موجودات‌ جز خدا) حادث‌ است‌ و بجز خدا و صفات ازلی‌ وی‌ همه‌ آفریده‌ و مصنوع‌ خداست‌. خدا مخلوق‌ و مصنوع‌، و از سنخ‌ عالم‌ و

مستند به قدرت و مشیت او است. این قضاى خداوند در مقام فعل و آفرینش است و علم ازلی خداوند در مورد این حتمیت، قضاى ذاتى خداوند مى باشد. آنچه گفته شد مربوط به

کلمه وجود مطلق گرد آمده می‌بیند. قیصری نیز موضوع علم را ذات احدیث و نصرت ازلی و صفات سرمدی او می‌داند. شاید بتوان گفت از آن جا که در بینش عرفا، وجود و

او پیشاهنگ‌ آرای‌ جَهْمیه‌ و معتزله‌ است‌. جعد نظریه خلق‌ قرآن‌ را مطرح‌ و ازلی‌ و قدیم‌ بودن‌ آن‌ را رد کرده‌ است‌ همچنین‌ گفته‌ شده‌ که‌ او صفات‌ خداوند،

کامل‌ می‌شوند، زیرا هستی‌ از یکسو ازلی‌ و از سوی‌ دیگر غیر ازلی‌ یعنی‌ حادث‌ است‌. ازلی‌ هستی‌ حق‌ است‌ برای‌ خودش‌ و غیر ازلی‌ هستی‌ حق‌ است‌ به‌ صورت‌ جهان‌ِ

مع‌الوصف او خدا نبود بلکه مخلوقی بود خلق‌شده از نیستی. او مخلوق بود نه وجودی ازلی و بنابر‌این زمان آغازی داشت و در واقع "زمانی بود که پسر وجود نداشت". آریوس

احساس خواهند کرد که از جنوب، یعنی از سوی بهشت می‌وزد. باغ بهشت با یک نور‌ ازلی‌ به نام خورنه روشن است که همان روشنایی جاودانی ایزدی، پاینده ی فر پادشاهی

با موضوع راه بردن به سرچشمه‌های زلال سنت (که مساوی با علم مقدس و یا معرفت ازلی دینی است) مشهور است. «سیدحسین نصر» که خود از پیروان گنون و مکتب او به شمار

شبلی وی را همانند خود دیوانه می‌نامید و بر آن بود که میان او و حصری الفت ازلی وجود داشته است.ابوالقاسم نصرآبادی و ابوالحسین بندار بن حسین‌ بن محمد شیرازی

عین ذات او و عین یکدیگرند و همان‌گونه که ذات او ازلی و ابدی است، صفات ذاتی او همچون علم و قدرت نیز ازلی و ابدی می‌باشد و این چنین نیست که این صفات، زاید

ابتدای کتاب بیان کرد: باطل دانستن راه و روش آنان (یعنی فیلسوفان) دربارهٔ ازلی بودن جهان؛ باطل ساختن راه و روش آنان دربارهٔ ابدی بودن جهان؛ آشکار ساختن

روح‌القدس تأکید کرده و اعلام داشته‌اند که او با پدر و پسر مساوی است و مانند آنان ازلی و هم‌ذات با آنان است. در شورای نیقیه طرف‌داران تثلیث سرانجام توانستند این

مطلب را هم در آیین هندو و هم در آیین بودا می‌یابیم. به اعتقاد هندوان نفوس ازلی و ابدی‌اند, اما بنا به طبیعت خود همواره ملازم بدن‌اند. بنابراین, باید فرایند

و دیگر صفات ذات خداوند است،ولی آن را صفتی ذاتی یا زاید بر ذات، اما قدیم و ازلی می‌دانند. در منابع بیان شده است که بسیاری از اهل لغت و نیز علمای کلام، معنای

بنابراین مصالح و منافع او در جهت خاصی خلاصه نمی‌شود. ثانیا: انسان هر جند ازلی نیست ولی ابدی است و مرگ پایان وجود او نیست بلکه با مردن از عالمی به عالم

هاى مهم او که در تقابل با شیعه و عقاید آن است، جبرگرائى و اعتقاد به صفات ازلى مستقل از خدا (معروف به قدماى ثمانیه) مى باشد. او در کتاب‌هاى خود بویژه تفسیرکبیر

همه بیشتر است، به قول روزبهان ناشی از قوّت وَجد است که آتش شوق را به معشوق ازلی تیزتر می‌سازد و درآن حالت از صاحب وجد کلامی صادر شود از مشتعل شدن احوال و

ابدالدهر هم در خلوت بماند چيزى از حقيقت تغيير نخواهد يافت. پس اگر در قسمت ازلى مريد فتح و فتوحات نباشدخلوت اثرى در آن سالک نداشته و شيخ نخواهد توانست قسمتى

مَعْرِفَت تَّعْظِیم، مَعْرِفَة مِنَّت الهی، مَعْرِفَت قُدْرَت الهی، مَعْرِفَت ازلی وَمَعْرِفَت به اسْرَار الهی. هر کس با همسایگان خود از در دوستی وارد نشود

خود را بى اراده تعقیب مى‌کند و مقید به راه و روشن و نتیجه خاصى نیست! ماده ازلى و ابدى است و آغاز و انجامى ندارد، فرق اساسى میان بشر و سایر حیوانات موجود

اراده، سمیع، بصیر، متکلّم است؛ محل حوادث نیست؛ کلامش قدیم است؛ علم و اراده‌اش ازلی و قدیم است. رکن سوم: در افعال الاهی اصول دهگانه آن از این قرار است: خدا خالق

استانبول، به نقل از سلطان عثمانی گزارش داده است که دولت عثمانی برای سران بهائی و ازلی در ادرنه مقرری تعیین کرد و به سبب اهمیت حسینعلی، مبلغ بیشتری به او اختصاص

به انجام فعل یا ترک آن می‌شود و این همان معنای وجوب ناشی از قدرت و اراده ازلی است. «و أمّا عند حصول القدرة و الداعی یجب الفعل أم لا؟ فالحقّ أنّه یجب و

زمین پای نهادند. با خلقت دنیا، حضرت محمد صلی‌اللّه‌علیه‌وآله، که به صورت نور ازلی بود، از گِلِ آدم آفریده شد و آن نور در قلب حضرت قرار گرفت. [۴۶][۴۷]بنابراین،

بر کسانى که هیولا را بدون صورت وجود اثبات کرده‌اند و همچنین در علم و اراده ازلى الهى بحث شده است از حقیقت کلام انسانى و نطق نفسانى سخن به میان آمده است.

در بخش ضرورت بالغیر نه در ضرورت بالذات، در بخش ضرورت‌های ذاتی نه ضرورت‌های ازلی، آن حق در قرآن کریم فرمود: ﴿الْحَقُّ مِن رَبِّکَ﴾ با آن ﴿ذلِکَ بِأَنَّ اللَّهَ

است؛ 3ـ خداوند شریک و همتا ندارد؛ 4ـ ذات خداوند قابل درک نیست؛ 5ـ خداوند ازلی، ابدی و سرمدی است؛ 6ـ همه موجودات مخلوق خداوند هستند؛ 7ـ خداوند متکلم و صادق

كه برای شافع كرده بود برگردد بلكه اظهار كرامت برای شافع است با تنفیذ اراده ازلی بعد از دعایش و هم‌چنین باعث تقویت‌ غرور مغروران نمی‌شود كه اوامر و نواهی

منتهای عقل در معرفت خداوند، علم نامتناهی خداوند، علم خداوند به جزئیات، علم ازلی، فرق بین عالم و عارف، نبوت و ولایت، عقل و عشق، طور ورای عقل، عینیت صفات و

دست هنر خداوندى، براى بشر، ظاهر شده است. قرآن، برترین كتابى است كه با عنایت ازلى بسوى بشر فرستاده و در آن هیچ شكى راه ندارد. بدون هیچ اغراق و یا تعصب باید

از جمله اینکه می‌گوید: «کلام الله سبحانه و تعالی معنایی است قائم به ذات، ازلی و قدیم، نه صرفا حرف و صدا» برخلاف برخی از حنبلیان که فقط بر ظواهر حکم می‌کنند

او نخستین کسی بود که به صراحت از عشق و محبت الاهی سخن به میان آورد و آن را ازلی و ابدی خواند. رابعه قائل به دو عشق یا «حبّ» بود: حب الهوی یا حب از روی خودخواهی،