محمد بن عمرو تهامی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
جز (جایگزینی متن - '[[رده: شخصیت‌ها' به '[[رده: شخصیت ‌ها')
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
'''ابوعبدالله‌ محمد بن عمرو تهامی''' (د 1244ق‌/1828م‌)، [[فقیه‌]] [[مالکى‌]]، ادیب‌، لغت‌ شناس‌، خطیب‌ و شاعر مغربى‌. شناخت این شخصیت از جهت اثری که وی بر وحدت مذاهب اسلامی می‌تواند داشته باشد، حائز اهمیت است.
{{جعبه اطلاعات شخصیت
| عنوان = محمد بن عمرو تهامی
| تصویر =عالمان اهل سنت.jpg
| نام =
| نام‌های دیگر = ابن عمرو تهامی
| سال تولد =
| تاریخ تولد =
| محل تولد =  [[اندلس‌]]
| سال درگذشت =1244 ق
| تاریخ درگذشت =
| محل درگذشت =
| استادان = {{فهرست جعبه افقی |حافظ بن‌ عبدالسلام‌ ناصری‌|ابوعبدالله‌ محمد بن‌ حافظ رباطی‌|ابومحمد عبدالواحد بن‌ محمد فاسی‌|و...}} 
| شاگردان =
| دین = [[اسلام]]  
| مذهب = [[سنی]]
| آثار = {{فهرست جعبه افقی | دیوان| الرحله الحجازیه| کنّاشه}} 
| فعالیت‌ها =
| وبگاه =
}}


==پیشینه==
'''محمد بن عمرو تهامی'''  معروف به '''ابن عمرو تهامی''' ، [[فقیه‌]] [[مالکی‌]]، ادیب‌، لغت‌ شناس‌، خطیب‌ و شاعر مغربی‌. شناخت این شخصیت از جهت اثری که وی بر وحدت مذاهب اسلامی می‌تواند داشته باشد، حائز اهمیت است.
نیای‌ بزرگش‌ [[عمرو ابن‌ قاسم‌ اوسى]]‌، فقیهى‌ صالح‌ و از اندلسیانى‌ بود که‌ پس‌ از سقوط [[اندلس‌]]، در دوران‌ حکومت‌ [[سعدیان‌]] (876-1056ق‌/1471-1646م‌) به‌ [[رباط]] مهاجرت‌ کردند <ref>[[مراکشى‌]]، 5/215؛ صدیق‌، 137</ref> و چون‌ از نسل‌ [[اوس‌]] و منسوب‌ به‌ [[سعد بن‌ معاذ انصاری‌]] بودند، «تِهامى‌»، «اوسى‌» و احیاناً «انصاری‌» نیز خوانده‌ مى‌شدند <ref>نک: مراکشى‌، همانجا؛ قس‌: [[کتانى‌]]، 1/279؛ S , 2 EI؛ سمعانى‌، 1/389</ref>. ابن‌ عمرو، بنا به‌ قول‌ خود او، در رباط به‌ دنیا آمد و در همانجا پرورش‌ یافت‌ <ref>مراکشى‌، 5/218؛ قس‌: کتانى‌، همانجا</ref>.


==تحصیلات و تدریس==
== پیشینه ==
وی‌ علوم‌ معقول‌ و منقول‌ را در محضر علمای‌ رباط، [[سَلا]] و [[فاس‌]] فراگرفت‌ و هنوز جوان‌ بود که‌ در پرتو هوش‌ و ذکاوت‌ خویش‌، در علم‌ و ادب‌ سرآمد اقران‌ گردید <ref>نک: مراکشى‌، 5/221، به‌ نقل‌ از اتحاف‌ </ref>. اما چون‌ در رباط ارزش‌ دانش‌ وی‌ را نشناختند <ref>نک: کتانى‌، 1/281</ref>، در 1224ق‌ به‌ مراکش‌ رفت‌ و در آنجا به‌ تدریس‌ و [[افتاء]] و اقامه [[نماز جمعه‌]] مشغول‌ شد و دانش‌ پژوهان‌ از هر سوی‌ [[مغرب‌]] به‌ حوزه درس‌ او روی‌ آوردند <ref>مراکشى‌، 5/216-217</ref>. ابن‌ عمرو پس‌ از آنکه‌ مدتى‌ (بالغ‌ بر 10 سال‌) در مراکش‌ ماند، عازم‌ [[مصر]] و [[حجاز]] شد و 4 سال‌ نیز در آن‌ دیار به‌ سر برد <ref>همو، 223، به‌ نقل‌ از [[اتحاف‌]]؛ قس‌: کتانى‌، 1/280</ref>، در این‌ سفر [[محمد بن‌ عیسى‌ سَلَوی‌]] فقیه‌ که‌ در [[اجازات‌]] ابن‌ عمرو همه‌جا نامش‌ آمده‌ است‌، وی‌ را همراهى‌ مى‌کرد <ref>همو، 1/281؛ نیز نک: مراکشى‌، همانجا</ref>.  
نیای‌ بزرگش‌ عمرو ابن‌ قاسم‌ اوسی‌، فقیهی‌ صالح‌ و از اندلسیانی‌ بود که‌ پس‌ از سقوط [[اندلس‌]] در دوران‌ حکومت‌ [[سعدیان‌]] (876-1056ق‌/1471-1646م‌) به‌ [[رباط]] مهاجرت‌ کردند <ref> مراکشی‌، 5/215؛ صدیق‌، 137</ref> و چون‌ از نسل‌ اوس‌ و منسوب‌ به‌ [[سعد بن‌ معاذ انصاری‌]] بودند، «تِهامی‌»، «اوسی‌» و احیاناً «انصاری‌» نیز خوانده‌ می‌شدند <ref>نک: مراکشی‌، همانجا؛ قس‌: کتانی‌، 1/279؛ S , 2 EI؛ سمعانی‌، 1/389</ref>. ابن‌ عمرو، بنا به‌ قول‌ خود او، در رباط به‌ دنیا آمد و در همانجا پرورش‌ یافت‌ <ref>مراکشی‌، 5/218؛ قس‌: کتانی‌، همانجا</ref>.


ابن‌ عمرو در مراجعت‌ از سفر مشرق‌ باردیگر از مراکش‌ گذشت‌ و به‌ رباط بازگشت‌ <ref>همو، 5/217</ref>. از آنجا که‌ در 1238ق‌ در شهر فاس‌ بوده‌ است‌ <ref>نک: [[سلاوی‌]]، 9/4؛ قس‌: مراکشى‌، همانجا</ref>، به‌ نظر مى‌رسد که‌ وی‌ نزدیک‌ به‌ دو دهه‌ از پرثمرترین‌ سالهای‌ خود را در خارج‌ از زادگاه‌ خویش‌ سپری‌ کرده‌ باشد.
== تحصیلات و تدریس ==
وی‌ علوم‌ معقول‌ و منقول‌ را در محضر علمای‌ رباط، سَلا و [[فاس|فاس]] فراگرفت‌ و هنوز جوان‌ بود که‌ در پرتو هوش‌ و ذکاوت‌ خویش‌، در علم‌ و ادب‌ سرآمد اقران‌ گردید <ref>نک: مراکشی‌، 5/221، به‌ نقل‌ از اتحاف‌ </ref>. اما چون‌ در رباط ارزش‌ دانش‌ وی‌ را نشناختند <ref>نک: کتانی‌، 1/281</ref>، در 1224ق‌ به‌ مراکش‌ رفت‌ و در آنجا به‌ تدریس‌ و افتاء و اقامه نماز جمعه‌ مشغول‌ شد و دانش‌‌پژوهان‌ از هر سوی‌ مغرب‌ به‌ حوزه درس‌ او روی‌ آوردند <ref>مراکشی‌، 5/216-217</ref>. ابن‌ عمرو پس‌ از آنکه‌ مدتی‌ (بالغ‌ بر 10 سال‌) در مراکش‌ ماند، عازم‌ [[مصر]] و [[حجاز]] شد و 4 سال‌ نیز در آن‌ دیار به‌ سر برد <ref>همو، 223، به‌ نقل‌ از اتحاف‌؛ قس‌: کتانی‌، 1/280</ref>، در این‌ سفر محمد بن‌ عیسی‌ سَلَوی‌ فقیه‌ که‌ در اجازات‌ ابن‌ عمرو همه‌جا نامش‌ آمده‌ است‌، وی‌ را همراهی‌ می‌کرد <ref>همو، 1/281؛ نیز نک: مراکشی‌، همانجا</ref>.  


==مشی زندگانی==
ابن‌ عمرو در مراجعت‌ از سفر مشرق‌ باردیگر از مراکش‌ گذشت‌ و به‌ رباط بازگشت‌ <ref>همو، 5/217</ref>. از آنجا که‌ در 1238ق‌ در شهر فاس بوده‌ است‌ <ref>نک: [[سلاوی‌]]، 9/4؛ قس‌: مراکشی‌، همانجا</ref>، به‌ نظر می‌رسد که‌ وی‌ نزدیک‌ به‌ دو دهه‌ از پرثمرترین‌ سال‌های‌ خود را در خارج‌ از زادگاه‌ خویش‌ سپری‌ کرده‌ باشد.
ابن‌ عمرو فقیهى‌ زاهد و ادیبى‌ وارسته‌، در زندگى‌ سخت‌ کوش‌ و در معاشرت‌ با مردم‌ نیک‌ محضر بود. رویى‌ خوش‌ داشت‌ و با تهیدستان‌ مهربانى‌ مى‌کرد <ref>مراکشى‌، 5/216</ref>. فرزندان‌ و نزدیکانش‌ نیز اهل‌ علم‌ و ادب‌ بودند <ref>نک: کتانى‌، 1/280</ref>. وی‌ از سوی‌ مادر به‌ [[سادات‌ حسنى‌]] منتسب‌ بود <ref>مراکشى‌، 5/215</ref>. عبور وی‌ از فاس‌، به‌ هنگام‌ مراجعت‌ از سفر مشرق‌، با درگذشت‌ [[سلیمان‌ بن‌ محمد]] (حک 1207- 1238ق‌) مقارن‌ بود، و در مراسمى‌ که‌ با حضور جمع‌ کثیری‌ از علما و اعیان‌ و رجال‌ مغرب‌ برگزار شد <ref>نک: سلاوی‌، همانجا</ref>، بیعت‌ نامه سلطان‌ [[عبدالرحمان‌ بن‌ هشام‌]] (حک 1238-1276ق‌) به‌ دستخط ابن‌ عمرو تحریر شد <ref>مراکشى‌، 5/217</ref>. با اینهمه‌ وی‌ از قبول‌ مناصب‌ دولتى‌ اکراه‌ داشت‌. چنانکه‌ مدتى‌ به‌ نیابت‌ از استادش‌ [[ابوالعباس‌ حِکمى‌]]، قاضى‌ رباط شد و مدتى‌ هم‌ به‌ نیابت‌ از قاضى‌ دیگری‌، به‌ امر قضا مشغول‌ گردید، اما پس‌ از درگذشت‌ استادش‌ از پذیرفتن‌ این‌ منصب‌ سرباز زد <ref>مراکشى‌، همانجا</ref>. وی‌ بیشتر به‌ مطالعه‌ و بحث‌ و تدریس‌ مى‌پرداخت‌ <ref>نک: همو، 5/216</ref>. به‌ همین‌ دلیل‌، چیزی‌ جز یک‌ دیوان‌ شعر و چند مجموعه یادداشت‌ از خود به‌ یادگار نگذاشته‌ است‌ <ref>نک: آثار</ref>.


==تسلط علمی==
== مشی زندگانی ==
===حدیث===
ابن‌ عمرو فقیهی‌ زاهد و ادیبی‌ وارسته‌، در زندگی‌ سخت‌ کوش‌ و در معاشرت‌ با مردم‌ نیک‌ محضر بود. رویی‌ خوش‌ داشت‌ و با تهیدستان‌ مهربانی‌ می‌کرد <ref>مراکشی‌، 5/216</ref>. فرزندان‌ و نزدیکانش‌ نیز اهل‌ علم‌ و ادب‌ بودند <ref>نک: کتانی‌، 1/280</ref>. وی‌ از سوی‌ مادر به‌ سادات‌ حسنی‌ منتسب‌ بود <ref>مراکشی‌، 5/215</ref>. عبور وی‌ از فاس، به‌ هنگام‌ مراجعت‌ از سفر مشرق‌، با درگذشت‌ سلیمان‌ بن‌ محمد (حک 1207- 1238ق‌) مقارن‌ بود، و در مراسمی‌ که‌ با حضور جمع‌ کثیری‌ از علما و اعیان‌ و رجال‌ مغرب‌ برگزار شد <ref>نک: سلاوی‌، همانجا</ref>، بیعت‌ نامه سلطان‌ عبدالرحمان‌ بن‌ هشام‌ (حک 1238-1276ق‌) به‌ دستخط ابن‌ عمرو تحریر شد <ref>مراکشی‌، 5/217</ref>. با اینهمه‌ وی‌ از قبول‌ مناصب‌ دولتی‌ اکراه‌ داشت‌. چنانکه‌ مدتی‌ به‌ نیابت‌ از استادش‌ ابوالعباس‌ حِکمی‌، قاضی‌ رباط شد و مدتی‌ هم‌ به‌ نیابت‌ از قاضی‌ دیگری‌، به‌ امر قضا مشغول‌ گردید، اما پس‌ از درگذشت‌ استادش‌ از پذیرفتن‌ این‌ منصب‌ سرباز زد <ref>مراکشی‌، همانجا</ref>. وی‌ بیشتر به‌ مطالعه‌ و بحث‌ و تدریس‌ می‌پرداخت‌ <ref>نک: همو، 5/216</ref>. به‌ همین‌ دلیل‌، چیزی‌ جز یک‌ دیوان‌ شعر و چند مجموعه یادداشت‌ از خود به‌ یادگار نگذاشته‌ است‌ <ref>نک: آثار</ref>.
ابن‌ عمرو به‌ روایت‌ [[حدیث‌]] اهتمام‌ مى‌ورزید و به‌ شیوه محدثان‌ مغرب‌، در طلب‌ حدیث‌ به‌ مشرق‌ سفر کرد. وی‌ در مغرب‌ از [[حافظ بن‌ عبدالسلام‌ ناصری‌]]، [[ابوعبدالله‌ محمد بن‌ حافظ رباطى‌]]، [[ابومحمد عبدالواحد بن‌ محمد فاسى‌]] و دیگران‌، در [[مصر]] از [[شهاب‌الدین‌ دمهوجى‌]] و [[محمد بن‌ عمر شاذلى‌]] (د 1248ق‌) و در مکه‌ از [[ابوالحسن‌ على‌ بیتى‌ باعَلَوی‌]]، و در [[تونس‌]] از [[برهان‌ الدین‌ ریاحى]]‌ و [[محمد بن‌ خوجه‌]]، روایت‌ کرد <ref>کتانى‌، 1/279-280؛ مراکشى‌، 5/215- 218؛ مخلوف‌، 382</ref>.  


===قضاوت===
== تسلط علمی ==
در فقاهت‌ و قضا مورد تأیید اکثر فقیهان‌ مالکى‌ مذهب‌ مغرب‌ بود و در مشکلات‌ فقهى‌ و قضائى‌ به‌ او مراجعه‌ و از وی‌ استفتا مى‌کردند.  
=== حدیث ===
ابن‌ عمرو به‌ روایت‌ حدیث‌ اهتمام‌ می‌ورزید و به‌ شیوه محدثان‌ مغرب‌، در طلب‌ حدیث‌ به‌ مشرق‌ سفر کرد. وی‌ در مغرب‌ از حافظ بن‌ عبدالسلام‌ ناصری‌، ابوعبدالله‌ محمد بن‌ حافظ رباطی‌، ابومحمد عبدالواحد بن‌ محمد فاسی‌ و دیگران‌، در [[مصر]] از شهاب‌الدین‌ دمهوجی‌ و محمد بن‌ عمر شاذلی‌ (د 1248ق‌) و در مکه‌ از ابوالحسن‌ علی‌ بیتی‌ باعَلَوی‌، و در [[تونس‌]] از برهان‌ الدین‌ ریاحی‌ و محمد بن‌ خوجه‌، روایت‌ کرد <ref>کتانی‌، 1/279-280؛ مراکشی‌، 5/215- 218؛ مخلوف‌، 382</ref>.  


وقتى‌ یکى‌ از احکام‌ صادره وی‌ از سوی‌ قاضى‌ شهر فاس‌ نقض‌ گردید، همه علمای‌ مراکش‌ بر صحت‌ حکم‌ او گواهى‌ دادند و پادشاه‌ وقت‌، سلیمان‌ ابن‌ محمد به‌ اجرای‌ آن‌ فرمان‌ داد <ref>مراکشى‌، 5/216</ref>.  
=== قضاوت ===
در فقاهت‌ و قضا مورد تأیید اکثر فقیهان‌ مالکی‌ مذهب‌ مغرب‌ بود و در مشکلات‌ فقهی‌ و قضائی‌ به‌ او مراجعه‌ و از وی‌ استفتا می‌کردند.  


===اصول فقه===
وقتی‌ یکی‌ از احکام‌ صادره وی‌ از سوی‌ قاضی‌ شهر فاس نقض‌ گردید، همه علمای‌ مراکش‌ بر صحت‌ حکم‌ او گواهی‌ دادند و پادشاه‌ وقت‌، سلیمان‌ ابن‌ محمد به‌ اجرای‌ آن‌ فرمان‌ داد <ref>مراکشی‌، 5/216</ref>.  
در اصول‌ فقه‌ نیز تبحر داشت‌ <ref>نک: کتانى‌، 1/279</ref>، با تصوف‌ و عرفان‌، آشنا بود، چنانکه‌ در ملاقات‌ با محمد بن‌ عمر شاذلى‌، پیر [[طریقت‌]] [[شاذلیه‌]]، از او اجازه‌ گرفت‌ و به‌ او اجازه‌ داد <ref>مراکشى‌، 5/217</ref>. در لغت‌، راوی‌ قاموس‌ بود و از [[زبیدی‌]] (د 1205ق‌/1791م‌) شارح‌ آن‌، با یک‌ واسطه‌ روایت‌ مى‌کرد <ref>کتانى‌، همانجا</ref>.


===لغت و نظم===
=== اصول فقه ===
ابن‌ عمرو علاوه‌ بر علم‌ لغت‌، در فن‌ [[عروض‌]] و نظم‌ و نثر و ادب‌ عرب‌ تبحر داشته‌ <ref>نک: مراکشى‌، 5/216، 221</ref>، اما در شعر شهرت‌ وی‌ بیشتر مرهون‌ قصیده قافیه‌ای‌ است‌ که‌ در 176 بیت‌ در ستایش‌ حضرت‌ [[رسول‌ اکرم‌(ص‌)]] و در معارضه‌ با قصیده 275 بیتى‌ [[ابن‌ ونّان‌]] (ه م‌) معروف‌ به‌ ارجوزه شَمَقمَقیه‌ سروده‌ است‌ <ref>مراکشى‌، 5/220-221؛ [[گنون‌]]، 11</ref>. اهمیت‌ این‌ نظیره‌پردازی‌ در آن‌ است‌ که‌ ابن‌ ونّان‌ در واپسین‌ ابیات‌ ارجوزه مذکور تحدی‌ کرده‌ است‌ که‌ همانند قصیده وی‌ را کس‌ نتواند سرود <ref>همو، 146</ref>. گفته‌اند که‌ انگیزه وی‌ برای‌ سرودن‌ این‌ قصیده قافیه‌ که‌ بعدها به‌ «عمرویه‌» شهرت‌ یافت، آن‌ بود که‌ پیش‌ از عزیمت‌ به‌ مراکش‌، به‌ عنایت‌ پیامبر اکرم‌(ص‌) از بیماری‌ نقرس‌ شفا یافت‌ <ref>مراکشى‌، 5/222، به‌ نقل‌ از اتحاف‌ </ref>. [[محمد بن‌ عبدالسلام‌ سائح‌]] در شرح‌ این‌ قصیده‌ کتابى‌ به‌ نام‌ سَوق‌ المَهر الى‌ قافیه ابن‌ عمرو پرداخته‌ است‌ <ref>[[زرکلى‌]]، 7/72</ref>. مراکشى‌ قصیده رائیه 37 بیتى‌ او را نیز آورده‌ است‌. این‌ قصیده‌ را ابن‌ عمرو در تقریظ حواشى‌ استادش‌ [[ابوعبدالله‌ محمد رهونى‌]] بر کتاب‌ [[الرحله العیاشیه]] که‌ خود راوی‌ آن‌ بوده‌، سروده‌ است‌. اشعار وی‌ از ذوق‌ شاعرانه‌ چندان‌ بهره‌ای‌ ندارد.
در اصول‌ فقه‌ نیز تبحر داشت‌ <ref>نک: کتانی‌، 1/279</ref>، با تصوف‌ و عرفان‌، آشنا بود، چنانکه‌ در ملاقات‌ با محمد بن‌ عمر شاذلی‌، پیر طریقت‌ [[شاذلیه‌]] از او اجازه‌ گرفت‌ و به‌ او اجازه‌ داد <ref>مراکشی‌، 5/217</ref>. در لغت‌، راوی‌ قاموس‌ بود و از زبیدی‌ (د 1205ق‌/1791م‌) شارح‌ آن‌، با یک‌ واسطه‌ روایت‌ می‌کرد <ref>کتانی‌، همانجا</ref>.


==آخرین سفر==
=== لغت و نظم ===
ابن‌ عمرو در تاریخ‌ 10 ربیع‌الاول‌ 1243/اول‌ اکتبر 1827 اجازه‌ نامه‌ای‌ عام‌ برای‌ روایت‌ نوشته‌ها و مرویات‌ خود برای‌ فرزندش‌ حسن‌ و برادرانش‌ محمد و عبدالواحد و فرزندانشان‌ و دیگر بستگانش‌ صادر کرد و آنان‌ را وداع‌ گفت‌ و به‌ اتفاق‌ فرزند دیگرش‌ محمد و برادرزاده‌اش‌ (معروف‌ به‌ تهامى‌ بن‌ تهامى‌) عازم‌ حج‌ گردید <ref>کتانى‌، 1/280</ref>. در این‌ سفر از شهر تونس‌ عبور کرد و مورد تعظیم‌ و تکریم‌ علما و مدرسین‌ بزرگ‌ شهر از جمله‌ قاضى‌ و مفتى‌ تونس‌، [[مصطفى‌ بیرم]]‌ قرارگرفت‌ و ناگزیر مدتى‌ در آنجا ماند و در حوزه درس‌ [[ابواسحاق‌ ابراهیم‌ ریاحى‌]] و شیخ‌الاسلام‌ ثالث‌، [[محمد بن‌ محمد بیرم‌]]، حضور یافت‌ و از آن‌ دو و دیگر علمای‌ بزرگ‌ تونس‌ از جمله‌ محمد بن‌ خوجه‌ و [[محمد آبى‌]] و [[محمد شاذلى‌]] اجازاتى‌ دریافت‌ و برای‌ آنان‌ اجازاتى‌ صادر کرد <ref>مراکشى‌، 5/217؛ [[مخلوف‌]]، همانجا</ref>. وی‌ در این‌ سفر رحله، و فهرسه‌ اش‌ را در ماههای‌ اقامت‌ در حجاز نوشت‌ <ref>مراکشى‌، 5/223</ref> و به‌ دست‌ همراهانش‌ سپرد و مدتى‌ پس‌ از انجام‌ مناسک‌ حج‌ در مکه‌ درگذشت‌ و در جوار آرامگاه‌ حضرت‌ [[خدیجه‌(س‌)]] به‌ خاک‌ سپرده‌ شد <ref>همانجا؛ قس‌: کتانى‌، 1/279</ref>. بعضى به‌ اشتباه‌، تاریخ‌ عزیمت‌ ابن‌ عمرو را برای‌ سفر حج‌ تاریخ‌ وفات‌ وی‌ در حجاز دانسته‌اند <ref>قس‌: کتانى‌، 1/279، 280</ref>.
ابن‌ عمرو علاوه‌ بر علم‌ لغت‌، در فن‌ عروض‌ و نظم‌ و نثر و ادب‌ عرب‌ تبحر داشته‌ <ref>نک: مراکشی‌، 5/216، 221</ref>، اما در شعر شهرت‌ وی‌ بیشتر مرهون‌ قصیده قافیه‌ای‌ است‌ که‌ در 176 بیت‌ در ستایش‌ حضرت‌ [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)|رسول‌ اکرم‌(ص‌)]] و در معارضه‌ با قصیده 275 بیتی‌ ابن‌ ونّان‌ (ه م‌) معروف‌ به‌ ارجوزه شَمَقمَقیه‌ سروده‌ است‌ <ref>مراکشی‌، 5/220-221؛ گنون‌، 11</ref>. اهمیت‌ این‌ نظیره‌پردازی‌ در آن‌ است‌ که‌ ابن‌ ونّان‌ در واپسین‌ ابیات‌ ارجوزه مذکور تحدی‌ کرده‌ است‌ که‌ همانند قصیده وی‌ را کس‌ نتواند سرود <ref>همو، 146</ref>. گفته‌اند که‌ انگیزه وی‌ برای‌ سرودن‌ این‌ قصیده قافیه‌ که‌ بعدها به‌ «عمرویه‌» شهرت‌ یافت، آن‌ بود که‌ پیش‌ از عزیمت‌ به‌ مراکش‌، به‌ عنایت‌ پیامبر اکرم‌(ص‌) از بیماری‌ نقرس‌ شفا یافت‌ <ref>مراکشی‌، 5/222، به‌ نقل‌ از اتحاف‌ </ref>. محمد بن‌ عبدالسلام‌ سائح‌ در شرح‌ این‌ قصیده‌ کتابی‌ به‌ نام‌ سَوق‌ المَهر الی‌ قافیه ابن‌ عمرو پرداخته‌ است‌ <ref> زرکلی‌، 7/72</ref>. مراکشی‌ قصیده رائیه 37 بیتی‌ او را نیز آورده‌ است‌. این‌ قصیده‌ را ابن‌ عمرو در تقریظ حواشی‌ استادش‌ ابوعبدالله‌ محمد رهونی‌ بر کتاب‌ الرحله العیاشیه که‌ خود راوی‌ آن‌ بوده‌، سروده‌ است‌. اشعار وی‌ از ذوق‌ شاعرانه‌ چندان‌ بهره‌ای‌ ندارد.


==آثار==
== آخرین سفر ==
#دیوان‌ <ref>کتانى‌، 1/281؛ ابن‌ سوده‌، 436</ref>، که‌ بیشتر مشتمل‌ بر مدح‌ پیامبر اکرم‌(ص‌) <ref>نک: مراکشى‌، 5/216</ref> و پند و حکمت‌ است‌ <ref>نک: همو، 5/221، به‌ نقل‌ از اتحاف‌ </ref>؛
ابن‌ عمرو در تاریخ‌ 10 ربیع‌الاول‌ 1243/اول‌ اکتبر 1827 اجازه‌ نامه‌ای‌ عام‌ برای‌ روایت‌ نوشته‌ها و مرویات‌ خود برای‌ فرزندش‌ حسن‌ و برادرانش‌ محمد و عبدالواحد و فرزندانشان‌ و دیگر بستگانش‌ صادر کرد و آنان‌ را وداع‌ گفت‌ و به‌ اتفاق‌ فرزند دیگرش‌ محمد و برادرزاده‌اش‌ (معروف‌ به‌ تهامی‌ بن‌ تهامی‌) عازم‌ حج‌ گردید <ref>کتانی‌، 1/280</ref>. در این‌ سفر از شهر تونس‌ عبور کرد و مورد تعظیم‌ و تکریم‌ علما و مدرسین‌ بزرگ‌ شهر از جمله‌ قاضی‌ و مفتی‌ تونس‌، [[مصطفی‌ بیرم]]‌ قرارگرفت‌ و ناگزیر مدتی‌ در آنجا ماند و در حوزه درس‌ ابواسحاق‌ ابراهیم‌ ریاحی‌ و شیخ‌الاسلام‌ ثالث‌، محمد بن‌ محمد بیرم‌، حضور یافت‌ و از آن‌ دو و دیگر علمای‌ بزرگ‌ تونس‌ از جمله‌ محمد بن‌ خوجه‌ و محمد آبی‌ و محمد شاذلی‌ اجازاتی‌ دریافت‌ و برای‌ آنان‌ اجازاتی‌ صادر کرد <ref>مراکشی‌، 5/217؛ مخلوف‌، همانجا</ref>. وی‌ در این‌ سفر رحله، و فهرسه‌ اش‌ را در ماههای‌ اقامت‌ در حجاز نوشت‌ <ref>مراکشی‌، 5/223</ref> و به‌ دست‌ همراهانش‌ سپرد و مدتی‌ پس‌ از انجام‌ مناسک‌ حج‌ در مکه‌ درگذشت‌ و در جوار آرامگاه‌ حضرت‌ [[خدیجه بنت خویلد|خدیجه‌(س‌)]] به‌ خاک‌ سپرده‌ شد <ref>همانجا؛ قس‌: کتانی‌، 1/279</ref>. بعضی به‌ اشتباه‌، تاریخ‌ عزیمت‌ ابن‌ عمرو را برای‌ سفر حج‌ تاریخ‌ وفات‌ وی‌ در حجاز دانسته‌اند <ref>قس‌: کتانی‌، 1/279، 280</ref>.
#الرحله الحجازیه <ref>کتانى‌، همانجا؛ مراکشى‌، 5/223؛ نیز نک: همانجا، به‌ نقل‌ از اتحاف‌؛ ابن‌ سوده‌، 391</ref>. این‌ اثر سفرنامه‌ای‌ است‌ شامل‌ شرح‌ حال‌ مشایخ‌ و اساتید وی‌ که‌ در حدود 10 دفتر بوده‌ است‌ <ref>مراکشى‌، همانجا</ref>؛
#فهرسه یا فهرست‌، در چند دفتر، پراکنده‌ و ناتمام‌ <ref>کتانى‌، همانجا، ابن‌ سوده‌، 362</ref>
#کنّاشه، که‌ بنا به‌ اصطلاح‌ اهل‌ مغرب‌، عبارت‌ از نوعى‌ دفتر خاطرات‌، یا مجموعه یادداشتهای‌ مربوط به‌ احوال‌ شخصى‌ بوده‌ و با توجه‌ به‌ مقام‌ علمى‌ و ادبى‌ او باید از اهمیت‌ فراوانى‌ برخوردار بوده‌ باشد <ref>کتانى‌، همانجا؛ ابن‌ سوده‌، 515</ref>.


==پانویس==
== آثار ==
{{پانویس|2}}


==منابع==
# دیوان‌ <ref>کتانی‌، 1/281؛ ابن‌ سوده‌، 436</ref>، که‌ بیشتر مشتمل‌ بر مدح‌ پیامبر اکرم‌(ص‌) <ref>نک: مراکشی‌، 5/216</ref> و پند و حکمت‌ است‌ <ref>نک: همو، 5/221، به‌ نقل‌ از اتحاف‌ </ref>؛
#ابن‌ سوده‌، عبدالاسلام‌، دلیل‌ مؤرخ‌ المغرب‌ الاقصى‌، تطوان‌، 1369ق‌/ 1950م‌
# الرحله الحجازیه <ref>کتانی‌، همانجا؛ مراکشی‌، 5/223؛ نیز نک: همانجا، به‌ نقل‌ از اتحاف‌؛ ابن‌ سوده‌، 391</ref>. این‌ اثر سفرنامه‌ای‌ است‌ شامل‌ شرح‌ حال‌ مشایخ‌ و اساتید وی‌ که‌ در حدود 10 دفتر بوده‌ است‌ <ref>مراکشی‌، همانجا</ref>؛
#زرکلى‌، اعلام‌
# فهرسه یا فهرست‌، در چند دفتر، پراکنده‌ و ناتمام‌ <ref>کتانی‌، همانجا، ابن‌ سوده‌، 362</ref>
#سلاوی‌، احمد، الاستقصا، به‌ کوشش‌ جعفر و محمد ناصری‌، دارالبیضاء، 1956م‌
# کنّاشه، که‌ بنا به‌ اصطلاح‌ اهل‌ مغرب‌، عبارت‌ از نوعی‌ دفتر خاطرات‌، یا مجموعه یادداشت‌های‌ مربوط به‌ احوال‌ شخصی‌ بوده‌ و با توجه‌ به‌ مقام‌ علمی‌ و ادبی‌ او باید از اهمیت‌ فراوانی‌ برخوردار بوده‌ باشد <ref>کتانی‌، همانجا؛ ابن‌ سوده‌، 515</ref>.
#سمعانى‌، عبدالکریم‌، الانساب‌، به‌ کوشش‌ عبدالرحمان‌ بن‌ یحیى‌ معلمى‌، حیدرآباد دکن‌، 1382ق‌/1962م‌
#صدیق‌ بن‌ عربى‌، کتاب‌ المغرب‌، رباط، 1404ق‌/1984م‌
#کتانى‌، عبدالحّى‌، فهرس‌ الفارس‌ و الاثبات‌، به‌ کوشش‌ احسان‌ عباس‌، بیروت‌، 1402ق‌/1982م‌
#گنون‌، عبدالله‌، شرح‌ الشّمقمقیه، بیروت‌ / قاهره‌، 1979م‌
#مخلوف‌، محمد، شجره النور الزکیه، بیروت‌، 1350ق‌
#مراکشى‌، عباس‌، الاعلام‌ بمن‌ حل‌ّ مراکش‌ و اغمات‌ من‌ الاعلام‌، فاس‌، 1357ق‌/1938م‌


== پانویس ==
{{پانویس}}


[[رده: عالمان اهل سنت]]
== منابع ==
[[رده: شخصیت ‌های دینی مراکش]]
 
# ابن‌ سوده‌، عبدالاسلام‌، دلیل‌ مؤرخ‌ المغرب‌ الاقصی‌، تطوان‌، 1369ق‌/ 1950م‌
# زرکلی‌، اعلام‌
# سلاوی‌، احمد، الاستقصا، به‌ کوشش‌ جعفر و محمد ناصری‌، دارالبیضاء، 1956م‌
# سمعانی‌، عبدالکریم‌، الانساب‌، به‌ کوشش‌ عبدالرحمان‌ بن‌ یحیی‌ معلمی‌، حیدرآباد دکن‌، 1382ق‌/1962م‌
# صدیق‌ بن‌ عربی‌، کتاب‌ المغرب‌، رباط، 1404ق‌/1984م‌
# کتانی‌، عبدالحّی‌، فهرس‌ الفارس‌ و الاثبات‌، به‌ کوشش‌ احسان‌ عباس‌، بیروت‌، 1402ق‌/1982م‌
# گنون‌، عبدالله‌، شرح‌ الشّمقمقیه، بیروت‌ / قاهره، 1979م‌
# مخلوف‌، محمد، شجره النور الزکیه، بیروت‌، 1350ق‌
# مراکشی‌، عباس‌، الاعلام‌ بمن‌ حل‌ّ مراکش‌ و اغمات‌ من‌ الاعلام‌، فاس، 1357ق‌/1938م‌
{{علمای اسلام}}
[[رده:عالمان]]
[[رده:عالمان اهل سنت]]
[[رده:مراکش]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۰ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۳۲

محمد بن عمرو تهامی
عالمان اهل سنت.jpg
نام‌های دیگرابن عمرو تهامی
اطلاعات شخصی
محل تولداندلس‌
سال درگذشت1244 ق، ۱۲۰۷ ش‌، ۱۸۲۹ م
دیناسلام، سنی
استادان
  • حافظ بن‌ عبدالسلام‌ ناصری‌
  • ابوعبدالله‌ محمد بن‌ حافظ رباطی‌
  • ابومحمد عبدالواحد بن‌ محمد فاسی‌
  • و...
آثار
  • دیوان
  • الرحله الحجازیه
  • کنّاشه

محمد بن عمرو تهامی معروف به ابن عمرو تهامی ، فقیه‌ مالکی‌، ادیب‌، لغت‌ شناس‌، خطیب‌ و شاعر مغربی‌. شناخت این شخصیت از جهت اثری که وی بر وحدت مذاهب اسلامی می‌تواند داشته باشد، حائز اهمیت است.

پیشینه

نیای‌ بزرگش‌ عمرو ابن‌ قاسم‌ اوسی‌، فقیهی‌ صالح‌ و از اندلسیانی‌ بود که‌ پس‌ از سقوط اندلس‌ در دوران‌ حکومت‌ سعدیان‌ (876-1056ق‌/1471-1646م‌) به‌ رباط مهاجرت‌ کردند [۱] و چون‌ از نسل‌ اوس‌ و منسوب‌ به‌ سعد بن‌ معاذ انصاری‌ بودند، «تِهامی‌»، «اوسی‌» و احیاناً «انصاری‌» نیز خوانده‌ می‌شدند [۲]. ابن‌ عمرو، بنا به‌ قول‌ خود او، در رباط به‌ دنیا آمد و در همانجا پرورش‌ یافت‌ [۳].

تحصیلات و تدریس

وی‌ علوم‌ معقول‌ و منقول‌ را در محضر علمای‌ رباط، سَلا و فاس فراگرفت‌ و هنوز جوان‌ بود که‌ در پرتو هوش‌ و ذکاوت‌ خویش‌، در علم‌ و ادب‌ سرآمد اقران‌ گردید [۴]. اما چون‌ در رباط ارزش‌ دانش‌ وی‌ را نشناختند [۵]، در 1224ق‌ به‌ مراکش‌ رفت‌ و در آنجا به‌ تدریس‌ و افتاء و اقامه نماز جمعه‌ مشغول‌ شد و دانش‌‌پژوهان‌ از هر سوی‌ مغرب‌ به‌ حوزه درس‌ او روی‌ آوردند [۶]. ابن‌ عمرو پس‌ از آنکه‌ مدتی‌ (بالغ‌ بر 10 سال‌) در مراکش‌ ماند، عازم‌ مصر و حجاز شد و 4 سال‌ نیز در آن‌ دیار به‌ سر برد [۷]، در این‌ سفر محمد بن‌ عیسی‌ سَلَوی‌ فقیه‌ که‌ در اجازات‌ ابن‌ عمرو همه‌جا نامش‌ آمده‌ است‌، وی‌ را همراهی‌ می‌کرد [۸].

ابن‌ عمرو در مراجعت‌ از سفر مشرق‌ باردیگر از مراکش‌ گذشت‌ و به‌ رباط بازگشت‌ [۹]. از آنجا که‌ در 1238ق‌ در شهر فاس بوده‌ است‌ [۱۰]، به‌ نظر می‌رسد که‌ وی‌ نزدیک‌ به‌ دو دهه‌ از پرثمرترین‌ سال‌های‌ خود را در خارج‌ از زادگاه‌ خویش‌ سپری‌ کرده‌ باشد.

مشی زندگانی

ابن‌ عمرو فقیهی‌ زاهد و ادیبی‌ وارسته‌، در زندگی‌ سخت‌ کوش‌ و در معاشرت‌ با مردم‌ نیک‌ محضر بود. رویی‌ خوش‌ داشت‌ و با تهیدستان‌ مهربانی‌ می‌کرد [۱۱]. فرزندان‌ و نزدیکانش‌ نیز اهل‌ علم‌ و ادب‌ بودند [۱۲]. وی‌ از سوی‌ مادر به‌ سادات‌ حسنی‌ منتسب‌ بود [۱۳]. عبور وی‌ از فاس، به‌ هنگام‌ مراجعت‌ از سفر مشرق‌، با درگذشت‌ سلیمان‌ بن‌ محمد (حک 1207- 1238ق‌) مقارن‌ بود، و در مراسمی‌ که‌ با حضور جمع‌ کثیری‌ از علما و اعیان‌ و رجال‌ مغرب‌ برگزار شد [۱۴]، بیعت‌ نامه سلطان‌ عبدالرحمان‌ بن‌ هشام‌ (حک 1238-1276ق‌) به‌ دستخط ابن‌ عمرو تحریر شد [۱۵]. با اینهمه‌ وی‌ از قبول‌ مناصب‌ دولتی‌ اکراه‌ داشت‌. چنانکه‌ مدتی‌ به‌ نیابت‌ از استادش‌ ابوالعباس‌ حِکمی‌، قاضی‌ رباط شد و مدتی‌ هم‌ به‌ نیابت‌ از قاضی‌ دیگری‌، به‌ امر قضا مشغول‌ گردید، اما پس‌ از درگذشت‌ استادش‌ از پذیرفتن‌ این‌ منصب‌ سرباز زد [۱۶]. وی‌ بیشتر به‌ مطالعه‌ و بحث‌ و تدریس‌ می‌پرداخت‌ [۱۷]. به‌ همین‌ دلیل‌، چیزی‌ جز یک‌ دیوان‌ شعر و چند مجموعه یادداشت‌ از خود به‌ یادگار نگذاشته‌ است‌ [۱۸].

تسلط علمی

حدیث

ابن‌ عمرو به‌ روایت‌ حدیث‌ اهتمام‌ می‌ورزید و به‌ شیوه محدثان‌ مغرب‌، در طلب‌ حدیث‌ به‌ مشرق‌ سفر کرد. وی‌ در مغرب‌ از حافظ بن‌ عبدالسلام‌ ناصری‌، ابوعبدالله‌ محمد بن‌ حافظ رباطی‌، ابومحمد عبدالواحد بن‌ محمد فاسی‌ و دیگران‌، در مصر از شهاب‌الدین‌ دمهوجی‌ و محمد بن‌ عمر شاذلی‌ (د 1248ق‌) و در مکه‌ از ابوالحسن‌ علی‌ بیتی‌ باعَلَوی‌، و در تونس‌ از برهان‌ الدین‌ ریاحی‌ و محمد بن‌ خوجه‌، روایت‌ کرد [۱۹].

قضاوت

در فقاهت‌ و قضا مورد تأیید اکثر فقیهان‌ مالکی‌ مذهب‌ مغرب‌ بود و در مشکلات‌ فقهی‌ و قضائی‌ به‌ او مراجعه‌ و از وی‌ استفتا می‌کردند.

وقتی‌ یکی‌ از احکام‌ صادره وی‌ از سوی‌ قاضی‌ شهر فاس نقض‌ گردید، همه علمای‌ مراکش‌ بر صحت‌ حکم‌ او گواهی‌ دادند و پادشاه‌ وقت‌، سلیمان‌ ابن‌ محمد به‌ اجرای‌ آن‌ فرمان‌ داد [۲۰].

اصول فقه

در اصول‌ فقه‌ نیز تبحر داشت‌ [۲۱]، با تصوف‌ و عرفان‌، آشنا بود، چنانکه‌ در ملاقات‌ با محمد بن‌ عمر شاذلی‌، پیر طریقت‌ شاذلیه‌ از او اجازه‌ گرفت‌ و به‌ او اجازه‌ داد [۲۲]. در لغت‌، راوی‌ قاموس‌ بود و از زبیدی‌ (د 1205ق‌/1791م‌) شارح‌ آن‌، با یک‌ واسطه‌ روایت‌ می‌کرد [۲۳].

لغت و نظم

ابن‌ عمرو علاوه‌ بر علم‌ لغت‌، در فن‌ عروض‌ و نظم‌ و نثر و ادب‌ عرب‌ تبحر داشته‌ [۲۴]، اما در شعر شهرت‌ وی‌ بیشتر مرهون‌ قصیده قافیه‌ای‌ است‌ که‌ در 176 بیت‌ در ستایش‌ حضرت‌ رسول‌ اکرم‌(ص‌) و در معارضه‌ با قصیده 275 بیتی‌ ابن‌ ونّان‌ (ه م‌) معروف‌ به‌ ارجوزه شَمَقمَقیه‌ سروده‌ است‌ [۲۵]. اهمیت‌ این‌ نظیره‌پردازی‌ در آن‌ است‌ که‌ ابن‌ ونّان‌ در واپسین‌ ابیات‌ ارجوزه مذکور تحدی‌ کرده‌ است‌ که‌ همانند قصیده وی‌ را کس‌ نتواند سرود [۲۶]. گفته‌اند که‌ انگیزه وی‌ برای‌ سرودن‌ این‌ قصیده قافیه‌ که‌ بعدها به‌ «عمرویه‌» شهرت‌ یافت، آن‌ بود که‌ پیش‌ از عزیمت‌ به‌ مراکش‌، به‌ عنایت‌ پیامبر اکرم‌(ص‌) از بیماری‌ نقرس‌ شفا یافت‌ [۲۷]. محمد بن‌ عبدالسلام‌ سائح‌ در شرح‌ این‌ قصیده‌ کتابی‌ به‌ نام‌ سَوق‌ المَهر الی‌ قافیه ابن‌ عمرو پرداخته‌ است‌ [۲۸]. مراکشی‌ قصیده رائیه 37 بیتی‌ او را نیز آورده‌ است‌. این‌ قصیده‌ را ابن‌ عمرو در تقریظ حواشی‌ استادش‌ ابوعبدالله‌ محمد رهونی‌ بر کتاب‌ الرحله العیاشیه که‌ خود راوی‌ آن‌ بوده‌، سروده‌ است‌. اشعار وی‌ از ذوق‌ شاعرانه‌ چندان‌ بهره‌ای‌ ندارد.

آخرین سفر

ابن‌ عمرو در تاریخ‌ 10 ربیع‌الاول‌ 1243/اول‌ اکتبر 1827 اجازه‌ نامه‌ای‌ عام‌ برای‌ روایت‌ نوشته‌ها و مرویات‌ خود برای‌ فرزندش‌ حسن‌ و برادرانش‌ محمد و عبدالواحد و فرزندانشان‌ و دیگر بستگانش‌ صادر کرد و آنان‌ را وداع‌ گفت‌ و به‌ اتفاق‌ فرزند دیگرش‌ محمد و برادرزاده‌اش‌ (معروف‌ به‌ تهامی‌ بن‌ تهامی‌) عازم‌ حج‌ گردید [۲۹]. در این‌ سفر از شهر تونس‌ عبور کرد و مورد تعظیم‌ و تکریم‌ علما و مدرسین‌ بزرگ‌ شهر از جمله‌ قاضی‌ و مفتی‌ تونس‌، مصطفی‌ بیرم‌ قرارگرفت‌ و ناگزیر مدتی‌ در آنجا ماند و در حوزه درس‌ ابواسحاق‌ ابراهیم‌ ریاحی‌ و شیخ‌الاسلام‌ ثالث‌، محمد بن‌ محمد بیرم‌، حضور یافت‌ و از آن‌ دو و دیگر علمای‌ بزرگ‌ تونس‌ از جمله‌ محمد بن‌ خوجه‌ و محمد آبی‌ و محمد شاذلی‌ اجازاتی‌ دریافت‌ و برای‌ آنان‌ اجازاتی‌ صادر کرد [۳۰]. وی‌ در این‌ سفر رحله، و فهرسه‌ اش‌ را در ماههای‌ اقامت‌ در حجاز نوشت‌ [۳۱] و به‌ دست‌ همراهانش‌ سپرد و مدتی‌ پس‌ از انجام‌ مناسک‌ حج‌ در مکه‌ درگذشت‌ و در جوار آرامگاه‌ حضرت‌ خدیجه‌(س‌) به‌ خاک‌ سپرده‌ شد [۳۲]. بعضی به‌ اشتباه‌، تاریخ‌ عزیمت‌ ابن‌ عمرو را برای‌ سفر حج‌ تاریخ‌ وفات‌ وی‌ در حجاز دانسته‌اند [۳۳].

آثار

  1. دیوان‌ [۳۴]، که‌ بیشتر مشتمل‌ بر مدح‌ پیامبر اکرم‌(ص‌) [۳۵] و پند و حکمت‌ است‌ [۳۶]؛
  2. الرحله الحجازیه [۳۷]. این‌ اثر سفرنامه‌ای‌ است‌ شامل‌ شرح‌ حال‌ مشایخ‌ و اساتید وی‌ که‌ در حدود 10 دفتر بوده‌ است‌ [۳۸]؛
  3. فهرسه یا فهرست‌، در چند دفتر، پراکنده‌ و ناتمام‌ [۳۹]
  4. کنّاشه، که‌ بنا به‌ اصطلاح‌ اهل‌ مغرب‌، عبارت‌ از نوعی‌ دفتر خاطرات‌، یا مجموعه یادداشت‌های‌ مربوط به‌ احوال‌ شخصی‌ بوده‌ و با توجه‌ به‌ مقام‌ علمی‌ و ادبی‌ او باید از اهمیت‌ فراوانی‌ برخوردار بوده‌ باشد [۴۰].

پانویس

  1. مراکشی‌، 5/215؛ صدیق‌، 137
  2. نک: مراکشی‌، همانجا؛ قس‌: کتانی‌، 1/279؛ S , 2 EI؛ سمعانی‌، 1/389
  3. مراکشی‌، 5/218؛ قس‌: کتانی‌، همانجا
  4. نک: مراکشی‌، 5/221، به‌ نقل‌ از اتحاف‌
  5. نک: کتانی‌، 1/281
  6. مراکشی‌، 5/216-217
  7. همو، 223، به‌ نقل‌ از اتحاف‌؛ قس‌: کتانی‌، 1/280
  8. همو، 1/281؛ نیز نک: مراکشی‌، همانجا
  9. همو، 5/217
  10. نک: سلاوی‌، 9/4؛ قس‌: مراکشی‌، همانجا
  11. مراکشی‌، 5/216
  12. نک: کتانی‌، 1/280
  13. مراکشی‌، 5/215
  14. نک: سلاوی‌، همانجا
  15. مراکشی‌، 5/217
  16. مراکشی‌، همانجا
  17. نک: همو، 5/216
  18. نک: آثار
  19. کتانی‌، 1/279-280؛ مراکشی‌، 5/215- 218؛ مخلوف‌، 382
  20. مراکشی‌، 5/216
  21. نک: کتانی‌، 1/279
  22. مراکشی‌، 5/217
  23. کتانی‌، همانجا
  24. نک: مراکشی‌، 5/216، 221
  25. مراکشی‌، 5/220-221؛ گنون‌، 11
  26. همو، 146
  27. مراکشی‌، 5/222، به‌ نقل‌ از اتحاف‌
  28. زرکلی‌، 7/72
  29. کتانی‌، 1/280
  30. مراکشی‌، 5/217؛ مخلوف‌، همانجا
  31. مراکشی‌، 5/223
  32. همانجا؛ قس‌: کتانی‌، 1/279
  33. قس‌: کتانی‌، 1/279، 280
  34. کتانی‌، 1/281؛ ابن‌ سوده‌، 436
  35. نک: مراکشی‌، 5/216
  36. نک: همو، 5/221، به‌ نقل‌ از اتحاف‌
  37. کتانی‌، همانجا؛ مراکشی‌، 5/223؛ نیز نک: همانجا، به‌ نقل‌ از اتحاف‌؛ ابن‌ سوده‌، 391
  38. مراکشی‌، همانجا
  39. کتانی‌، همانجا، ابن‌ سوده‌، 362
  40. کتانی‌، همانجا؛ ابن‌ سوده‌، 515

منابع

  1. ابن‌ سوده‌، عبدالاسلام‌، دلیل‌ مؤرخ‌ المغرب‌ الاقصی‌، تطوان‌، 1369ق‌/ 1950م‌
  2. زرکلی‌، اعلام‌
  3. سلاوی‌، احمد، الاستقصا، به‌ کوشش‌ جعفر و محمد ناصری‌، دارالبیضاء، 1956م‌
  4. سمعانی‌، عبدالکریم‌، الانساب‌، به‌ کوشش‌ عبدالرحمان‌ بن‌ یحیی‌ معلمی‌، حیدرآباد دکن‌، 1382ق‌/1962م‌
  5. صدیق‌ بن‌ عربی‌، کتاب‌ المغرب‌، رباط، 1404ق‌/1984م‌
  6. کتانی‌، عبدالحّی‌، فهرس‌ الفارس‌ و الاثبات‌، به‌ کوشش‌ احسان‌ عباس‌، بیروت‌، 1402ق‌/1982م‌
  7. گنون‌، عبدالله‌، شرح‌ الشّمقمقیه، بیروت‌ / قاهره، 1979م‌
  8. مخلوف‌، محمد، شجره النور الزکیه، بیروت‌، 1350ق‌
  9. مراکشی‌، عباس‌، الاعلام‌ بمن‌ حل‌ّ مراکش‌ و اغمات‌ من‌ الاعلام‌، فاس، 1357ق‌/1938م‌