احمد بن صفار: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۶ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۷: خط ۷:
| تاریخ تولد =  
| تاریخ تولد =  
| محل تولد =  
| محل تولد =  
| سال درگذشت = 355ق.
| سال درگذشت = 355 ق
| تاریخ درگذشت =  
| تاریخ درگذشت =  
| محل درگذشت =  
| محل درگذشت =  
خط ۱۵: خط ۱۵:
| مذهب = [[مذهب شیعه|شیعه]]
| مذهب = [[مذهب شیعه|شیعه]]
| آثار =  
| آثار =  
| فعالیت‌ها = [[محدثان]] [[شیعه]]
| فعالیت‌ها = [[محدّث|محدثان]] [[مذهب شیعه|شیعه]]
| وبگاه =  
| وبگاه =  
}}
}}
'''احمد بن صفار'''، از [[محدثان]] [[شیعه]] در اواسط قرن چهارم هجری. [[شیخ طوسی]] وی را از شاگردان ویژه [[محمد بن مسعود سمرقندی کوفی|عیاشی سمرقندی]] (م. ح328ق) به ‏شمار آورده است.
'''احمد بن صفار'''، از [[محدّث|محدثان]] [[مذهب شیعه|شیعه]] در اواسط قرن چهارم هجری. [[شیخ طوسی]] وی را از شاگردان ویژه [[محمد بن مسعود سمرقندی کوفی|عیاشی سمرقندی]] (م. ح328ق) به ‏شمار آورده است.


== معرفی اجمالی ==
== معرفی اجمالی ==
احمد بن صفار، از [[محدّث|محدثان]] [[مذهب شیعه|شیعه]] در اواسط قرن چهارم [[هجری]]. کنیه او در منابع ذکر نشده است چنان‌که ولادت و وفات او نیز در دست نیست. شیخ طوسی وی را از شاگردان ویژه «عیاشی سمرقندی» به ‏شمار آورده است. وی هم‌چنین از معاصران ابوعمرو کشی است که با هم نزد [[محمد بن مسعود سمرقندی کوفی|عیاشی]] [[حدیث]] شنیده‌‏اند. بنابراین وی از طبقه «[[محمد بن عمر کشی|ابوعمرو کشی]]» است و وفات او در اواسط قرن چهارم حدود 355هجری اتفاق افتاده است. در این‌که وی اهل کجاست و از چه خانواده‏ای برخاسته گزارشی وجود ندارد. شاگردی او نزد عیاشی و ملازمت وی با این استادش نشان می‌‏دهد که وی در دو شهر [[كوفه|کوفه]] و [[بغداد]] به استماع حدیث مشغول بوده است، اما میزان تحصیلات او و این‌که آیا به مقام استادی رسیده و شاگردانی داشته است یا نه، برای ما روشن نیست.  
احمد بن صفار، از [[محدّث|محدثان]] [[مذهب شیعه|شیعه]] در اواسط قرن چهارم [[سال قمری|هجری]]. کنیه او در منابع ذکر نشده است چنان‌که ولادت و وفات او نیز در دست نیست. [[شیخ طوسی]] وی را از شاگردان ویژه «عیاشی سمرقندی» به ‏شمار آورده است. وی هم‌چنین از معاصران ابوعمرو کشی است که با هم نزد [[محمد بن مسعود سمرقندی کوفی|عیاشی]] [[حدیث]] شنیده‌‏اند. بنابراین وی از طبقه «[[محمد بن عمر کشی|ابوعمرو کشی]]» است و وفات او در اواسط قرن چهارم حدود 355هجری اتفاق افتاده است. در این‌که وی اهل کجاست و از چه خانواده‏ای برخاسته گزارشی وجود ندارد. شاگردی او نزد عیاشی و ملازمت وی با این استادش نشان می‌‏دهد که وی در دو شهر [[كوفه|کوفه]] و [[بغداد]] به استماع حدیث مشغول بوده است، اما میزان تحصیلات او و این‌که آیا به مقام استادی رسیده و شاگردانی داشته است یا نه، برای ما روشن نیست.  
وی هم‌چنین دارای اثر تألیفی نبوده نیست.
وی هم‌چنین دارای اثر تألیفی نبوده نیست.
== جستارهای وابسته ==
* [[محمد بن مسعود سمرقندی کوفی|عیاشی سمرقندی]]
* [[شیخ طوسی]]
* [[محمد بن عمر کشی|ابوعمرو کشی]]


== منابع ==
== منابع ==
خط ۲۸: خط ۳۳:
* طبقات اعلام الشیعه، ج1ص28؛
* طبقات اعلام الشیعه، ج1ص28؛
* معجم رجال الحدیث، ج2ص136 شماره 607.
* معجم رجال الحدیث، ج2ص136 شماره 607.
{{علمای اسلام}}


[[رده:عالمان]]
[[رده:عالمان]]
[[رده:عالمان شیعه]]
[[رده:عالمان شیعه]]
[[رده:محدثان شیعه]]
[[رده:محدثان شیعه]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۰۴

احمد بن صفار
عالمان شیعه.jpg
نام کاملاحمد بن صفار
اطلاعات شخصی
سال درگذشت355 ق، ۳۴۵ ش‌، ۹۶۶ م
دیناسلام، شیعه
استادانمحمد بن مسعود سمرقندی کوفی
فعالیت‌هامحدثان شیعه

احمد بن صفار، از محدثان شیعه در اواسط قرن چهارم هجری. شیخ طوسی وی را از شاگردان ویژه عیاشی سمرقندی (م. ح328ق) به ‏شمار آورده است.

معرفی اجمالی

احمد بن صفار، از محدثان شیعه در اواسط قرن چهارم هجری. کنیه او در منابع ذکر نشده است چنان‌که ولادت و وفات او نیز در دست نیست. شیخ طوسی وی را از شاگردان ویژه «عیاشی سمرقندی» به ‏شمار آورده است. وی هم‌چنین از معاصران ابوعمرو کشی است که با هم نزد عیاشی حدیث شنیده‌‏اند. بنابراین وی از طبقه «ابوعمرو کشی» است و وفات او در اواسط قرن چهارم حدود 355هجری اتفاق افتاده است. در این‌که وی اهل کجاست و از چه خانواده‏ای برخاسته گزارشی وجود ندارد. شاگردی او نزد عیاشی و ملازمت وی با این استادش نشان می‌‏دهد که وی در دو شهر کوفه و بغداد به استماع حدیث مشغول بوده است، اما میزان تحصیلات او و این‌که آیا به مقام استادی رسیده و شاگردانی داشته است یا نه، برای ما روشن نیست. وی هم‌چنین دارای اثر تألیفی نبوده نیست.

جستارهای وابسته

منابع

  • رجال طوسی، ص407 شماره 5931؛
  • طبقات اعلام الشیعه، ج1ص28؛
  • معجم رجال الحدیث، ج2ص136 شماره 607.