اصحاب طاعه لایراد الله بها: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
خط ۲: خط ۲:


== مبانی اعتقادی ==
== مبانی اعتقادی ==
در دائرة المعارف بزرگ اسلامی آمده است: «اصحاب طاعةٍ لایراد بها الله،  قائلان به طاعتی هستند که در آن اطاعت و رضایت [[خداوند]]  مطرح نباشد. توضیح آنکه اگر کسی فعلی را به جای آورد که خداوند بدان امر کرده است، حتی اگر آن فعل را برای رضای خدا به جای نیاورد، باز عملش مورد قبول است.در جای دیگر آمده است: این فرقه معتقد بودند که بسیاری از طاعت‌ها است که صاحبانش رضای خدا را اراده نکنند و این طاعت‌ها نزد [[ابوالهذیل|ابوالهذیل]] و پیروان قَدَری او درست است. آنها معتقدند که این طاعت‌ها حتی اگر به قصد قربت هم نباشد، صحیح است.<ref>ر. ک.  مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 63 با ویرایش اندک.</ref>
در دائرة المعارف بزرگ اسلامی آمده است: «اصحاب طاعةٍ لایراد بها الله،  قائلان به طاعتی هستند که در آن اطاعت و رضایت [[خداوند]]  مطرح نباشد. توضیح آنکه اگر کسی فعلی را به جای آورد که خداوند بدان امر کرده است، حتی اگر آن فعل را برای رضای خدا به جای نیاورد، باز عملش مورد قبول است.در جای دیگر آمده است: این فرقه معتقد بودند که در بسیاری از طاعت‌‌ها رضای خدا اراده نشده است با این‌حال طاعت‌ها چنین طاعت‌هایی نزد [[ابوالهذیل|ابوالهذیل]] و پیروان قَدَری او درست است. آنها معتقدند که این طاعت‌ها حتی اگر به قصد قربت هم نباشد، صحیح است.<ref>ر. ک.  مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 63 با ویرایش اندک.</ref>


== پانویس ==  
== پانویس ==  

نسخهٔ ‏۳۰ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۲۳

«اصحاب طاعة لایراد الله بها» از فرقه‌های منشعب از اباضیه است.

مبانی اعتقادی

در دائرة المعارف بزرگ اسلامی آمده است: «اصحاب طاعةٍ لایراد بها الله، قائلان به طاعتی هستند که در آن اطاعت و رضایت خداوند مطرح نباشد. توضیح آنکه اگر کسی فعلی را به جای آورد که خداوند بدان امر کرده است، حتی اگر آن فعل را برای رضای خدا به جای نیاورد، باز عملش مورد قبول است.در جای دیگر آمده است: این فرقه معتقد بودند که در بسیاری از طاعت‌‌ها رضای خدا اراده نشده است با این‌حال طاعت‌ها چنین طاعت‌هایی نزد ابوالهذیل و پیروان قَدَری او درست است. آنها معتقدند که این طاعت‌ها حتی اگر به قصد قربت هم نباشد، صحیح است.[۱]

پانویس

  1. ر. ک. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 63 با ویرایش اندک.