جعفریه (غلاة شیعه): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
جز (جایگزینی متن - '== پانویس == ↵↵[[رده:' به '== پانویس == {{پانویس}} [[رده:')
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
'''جعفریه‏''' از [[غلاة (فرقه)|غلاة]] [[مذهب شیعه|شیعه‌]]اند و به [[امامت]]، غیبت و [[رجعت]] [[امام جعفر صادق|امام جعفر صادق (ع)]] معتقد بودند. ایشان پیرو عبدالرحمن بن محمد از متکلمان شیعه به شمار می‌رفتند. به این فرقه «جعفریه واقفه» نیز می‌گویند، زیرا در امامت حضرت صادق (ع) توقف کردند و قایل به رجعت او شدند <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 141 با ویرایش اندک.</ref><ref>ابن ندیم ابوالفرج محمد بن یعقوبف الفهرست، ص 198.</ref><ref>مقریزی تقی الدین ابوالعباس، الخطط، قاهره، سال 1911 میلادی، ج 4، ص 177.</ref><ref>شهرستانی محمد بن عبدالکریم، الملل و النحل، قاهره، سال 1948 میلادی، ص 147</ref>.
'''جعفریه‏''' از [[غلاة (فرقه)|غلاة]] [[مذهب شیعه|شیعه‌]]اند و به [[امامت]]، غیبت و [[رجعت]] [[امام جعفر صادق|امام جعفر صادق (ع)]] معتقد بودند. ایشان پیرو عبدالرحمن بن محمد از متکلمان شیعه به شمار می‌رفتند. به این فرقه «جعفریه واقفه» نیز می‌گویند، زیرا در امامت حضرت صادق (ع) توقف کردند و قائل به رجعت او شدند <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 141 با ویرایش اندک.</ref><ref>ابن ندیم ابوالفرج محمد بن یعقوبف الفهرست، ص 198.</ref><ref>مقریزی تقی الدین ابوالعباس، الخطط، قاهره، سال 1911 میلادی، ج 4، ص 177.</ref><ref>شهرستانی محمد بن عبدالکریم، الملل و النحل، قاهره، سال 1948 میلادی، ص 147</ref>.


== پانویس ==
== پانویس ==

نسخهٔ ‏۷ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۵:۵۴

جعفریه‏ از غلاة شیعه‌اند و به امامت، غیبت و رجعت امام جعفر صادق (ع) معتقد بودند. ایشان پیرو عبدالرحمن بن محمد از متکلمان شیعه به شمار می‌رفتند. به این فرقه «جعفریه واقفه» نیز می‌گویند، زیرا در امامت حضرت صادق (ع) توقف کردند و قائل به رجعت او شدند [۱][۲][۳][۴].

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 141 با ویرایش اندک.
  2. ابن ندیم ابوالفرج محمد بن یعقوبف الفهرست، ص 198.
  3. مقریزی تقی الدین ابوالعباس، الخطط، قاهره، سال 1911 میلادی، ج 4، ص 177.
  4. شهرستانی محمد بن عبدالکریم، الملل و النحل، قاهره، سال 1948 میلادی، ص 147