ابوبکر عبدالله بن طاهر طایی ابهری

از ویکی‌وحدت
نسخهٔ تاریخ ‏۷ مارس ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۳۰ توسط Hadifazl (بحث | مشارکت‌ها) (جایگزینی متن - 'می شود' به 'می‌شود')
حسن بصری
نام أَبُو بَکْر عَبْد اللَّهِ بن طَاهِر الأبهریّ
نام‎های دیگر ابن طاهر ابهری
درگذشت 330ق

أَبُوبَکْر عَبْداللَّهِ بن طَاهِر الأبهریّ یکی از علمای بزرگ اهل سنت متصوفه در قرن چهارم هجری بود[۱]. ابوعبدالرحمن سلمی در مورد او می گوید: او از اجلای مشایخ منطقه جبل بود و عالمی متقی بود. مهلب بن أَحْمد الْمصْرِیّ نیز در مورد او می گوید: نفعی که در دیدار ابن طاهر ابهری بیش از دیگر مشایخ تصوف بود. ابونعیم اصفهانی نیز در مورد او می گوید: رایت بزرگواری بر او عنایت شده بود. زبانش در شرح توحید توانا بود و خداوند به او کرم نموده بود[۲]. ابن طاهر از معاصران ابوبکر شبلی بود و با یوسف بن الحسین رازی هم صحبت بود و با مظفر قرمیسینی و شیوخ دیگر رفاقت داشت[۳]. وی در حدود سال 330 هجری قمری درگذشت[۴].

گفتار

در مصیبت سه چیز است: تطهیر، کفاره و تذکر. تطهیر از گناهان کبیره است و کفاره از گناهان صغیره است و تذکراتی به اهل پاکی و صفا داده می‌شود.

از جمله احکام فقیر سلوک بی رغبتی است اگر لازم شد باید رغبت او از نیازش بیشتر نباشد.

قومی خدا را با زبان اعمالشان می خواندند و قومی دیگر به رحمتش امیدوار بودند؛ ببین فاصله بین آنانی که به عملشان امید دارند و آنانی که به رحمتش امید بسته اند فاصله است.

هدف صالحان اطاعت بدون معصیت و هدف علما حرکت در راه صواب و درست است و نیت عرفا تعظیم قلبی به درگاه الهی است در حالی که هدف مشتاقان زودتر به لقاء یار نائل شدن است و آرزوی مقربان آرامش دل به درگاه خداوند متعال است[۵].

پانویس

  1. طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی، ص295-298، دار الکتب العلمیة، ط2003
  2. حلیة الأولیاء، أبو نعیم الأصبهانی، ج4، ص424
  3. لواقح الأنوار فی طبقات الأخیار، الشعرانی، ج1، ص96
  4. الرسالة القشیریة، أبوالقاسم القشیری، ص128
  5. ابن طاهر الأبهری