ابوحمزه خراسانی

أبوحمزة الخراسانی از علمای اهل سنت و برجستگان تصوف در قرن سوم هجری است[۱].

حسن بصری
نام أبو حمزة الخراسانی
نام‎های دیگر کبار العباد
درگذشت 290ق

در کلام دیگران

ابوعبدالرحمن سلمی

ابوعبدالرحمن سلمی درمورد او گفته که او یکی از مشایخ برجسته در امر فتوا و در عین حال متقی‌ترین ایشان بود.

ابن عساکر

ابن عساکر نیز او را یکی از شیوخ معروف صوفیه و بسیار دین‌دار و با تقوا یاد کرده است[۲].

أبوبکر عربی

أبوبکر بن العربی نیز او را تحت عنوان کبار العباد تمجید می‌کند [۳]. او اصالتا اهل نیشابور از محله ملک آباد بوده است. بعضی از تواریخ او را اهل دمشق و ساکن آنجا می‌داند. او با مشایخ بغداد همچون جنید بغدادی، ابوتراب نخشبی و ابوسعید خراز محشور بوده است. او در سال 290 هجری مطابق با سال 903 میلادی درگذشت[۴].

گفتار

هرکه خود را نصیحت کند شرافتمند خواهد بود و هرکسی که از توصیه به خود غافل شود خوار و ذلیل خواهد شد.

هرکه مشمول توجه خاص حضرت باری تعالی گردد به منزل و جایگاه اهل سعادت درخواهد آمد و او را در ظاهر و باطن به صداقت و راستی آراسته می‌کند.

هرکس یاد مرگ را درک کرد حب الهی در او باقی و از فنا پذیران تنفر نمی‌گیرد.

عارف کسی است که هر آن مراقبه می‌کند در زندگی و روزی خود را هر روز و آن از خدا نمی‌گیرد.

صوفی از هر آلودگی پاک است و همیشه در پی رفع نواقص خویش است.[۵].

پانویس

  1. طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی، ص250-252، دار الکتب العلمیة، ط2003
  2. تاریخ دمشق، ابن عساکر، ج66، ص54-157
  3. اسلام وب
  4. تاریخ الإسلام، الذهبی، ج21، ص343-344
  5. أبو حمزة الخراسانی