ابراهیم دسوقی

از ویکی‌وحدت
نسخهٔ تاریخ ‏۱۶ مارس ۲۰۲۲، ساعت ۲۱:۲۲ توسط Hadifazl (بحث | مشارکت‌ها) (جایگزینی متن - 'شهاب الدین' به 'شهاب‌الدین')
ابراهیم دسوقی
مقبره ابراهیم دسوقی در مصر
نام ابراهیم الدسوقی
نام‎های دیگر مرشد العلماء، تاج العارفین
درگذشت ۶۷۶ ق

ابراهیم الدسوقی از مشایخ تصوف و نویسندگان بزرگ است.

نسب

شجره‌نامه زیر منتسب به اوست: السید ابراهیم ابن ابوالمجد ابن قریش ابن محمد ابن محمد ابن النجا ابن عبدالخالق ابن ابوالقاسم الزکی ابن علی ابن محمد الجواد ابن علی الرضا ابن موسیٰ الکاظم ابن جعفر الصادق ابن محمد‌الباقر ابن علی زین‌العابدین ابن الحسین ابن الامام سیدنا علی بن ابی‌طالب ع.

تولد

مورخان تاریخ تولد وی را ۶۲۳ق در شهر دسوق مصر ذکر کرده‌اند. در تربیت او در دوران کودکی سه تن نقش اساسی داشته‌اند اول پدرش ابوالمجد عبدالعزیز و بعد از آن معلمش محمد بن هارون سنهوری و سپس مادرش فاطمه که از عابده‌های زمان خود بود.

تعلیم

پس از اتمام تحصیلات ابتدایی، پدر ابراهیم الدوسقی او را به طور کامل وارد آموزش و تحصیل کرد و توجه کامل خود را به او معطوف کرد و پس از حفظ قرآن، فقه شافعی را فراگرفت. و تا زمان درگذشت والدینش به مدت بیست سال خلوت و انزوا گزید و به تعلیم و تربیت خویش پرداخت. او از درس عبدالرزاق بن محمود جزولی، نجم‌الدین بکری و نورالدین طوسی استفاده کرد که از ادامه‌دهندگان طریقت سهروردیه بودند تا به مقام استادی رسید.

سلسه طریقت

شیخ ابراهیم الدوسقی طریقت از شیخ نجم‌الدین محمود اصفهانی فراگرفت. وی از شیخ نورالدین عبدالصمد النظری و او از شیخ نجیب الدین علی شیرازی و او از شیخ شهاب‌الدین سهروردی و وی شیخ ابونجیب ضیاءالدین عبدالقاهر سهروردی را درک کرده و او شیخ وجیه الدین را تلمذ نموده و وی با شیخ فرج الزنجانی ملازمت داشته و او با شیخ ابوالعباس النهاوندی وی فرزند شیخ محمد بن حافظ شیرازی بود. وی فرزند شیخ قاضی رویم ابومحمد البغدادی بود. وی امام طریقت و سید الطائفه را ابوالقاسم جنید بغدادی را درک نموده و سپس سری السقطی وی نیز با شیخ معروف الکرخی وی با شیخ داوود الطایی همنشین شد. وی با شیخ حبیب العجمی ملازمت کرد. وی شیخ الحسن بصری را تلمذ نمود.

القاب

الدسوقی،السید السند، الحسیب النسیب، قطب الاولیاء، مرشد العلماء، تاج العارفین، امام الزاهدین، شیخ الاسلام، عارف بالله، بحر شریعت۔ اباالعینین، ب رهان المله والدین، امام الدین، قطب الاقطاب، القطب الامجد، الامام الاوحد، سید السادات، رافع المهمات، صاحب الولا والکشف والاطلاعات، بحر الورود والبرکات، لسان الحضرات، کعبه الحقیقه، سلطان اهل العون والصون،، الشریف، قاضی العشاق، صاحب السیفین، صاحب الرمحین، عریس المملکه

آثار

از او آثاری با مضامین فقهی و عرفانی و آمیخته به نثری فلسفی وجود داشته که اهم آنان عبارتند از: فقه السادۃ الشافعیۃ، الحقائق، الرسالۃ، الجوهرۃ، الجلیل الفائق الموسوم بالحقائق.

درگذشت

همه مفسرین که شرح حال الدوسقی را نوشته اند بر این واقعیت توافق دارند که او فقط چهل و سه سال عمر کرد. وی در سال ۶۷۶ هجری به دیار باقی شتافت و در مصر مقبره وی زیارتگاهی مشهور است[۱].

پانویس